زبان مادری عامل تقویت اتحاد ملی

در لحظات سرنوشت ساز تاریخ هر ملت خودآگاهی ، خودشناسی و وحدت کلمه از عوامل مهم و سازنده می باشند و برای دستیابی به این خصایص زبان و ادبیات نقش بسزایی دارند .

زبان اول یا زبان مادری به زبانی گفته می شود که کودک از زمانی که قادر به سخن گفتن شد آن زبان را آموخته و به بهترین وجه صحبت می کند و والدینش با این زبان به او ابراز احساسات کرده و ارتباط برقرار می کنند و در مقابل ، زبان دوم زبانی است که فرد بعداً در طول زندگی آن را آموخته و متفاوت با زبان اولش صحبت می کند.

بعضی ها در مورد تحصیل به زبان مادری مخالف هستند و می گویند که زبان تحصیلات کلاسیک حتماً باید فراگیر باشد زیرا اگر چنین باشد باعث قطع یا اختلال در ارتباط میان مردم می شود در صورتی که این زمانی اتفاق می افتد که زبان رسمی به طور کلی کنار گذاشته شود در حالی که اگر آموزش زبان مادری در راستای آموزش زبان رسمی کشور انجام گیرد بسیار اثر بخش بوده و باعث افزایش اعتماد و اتحاد ملی می گردد.

شایسته و ضروری است در ایران نیز که اقوام و ملت های مختلف با زبان ها و گویش های متفاوت را در دل خود جای داده، در حفظ و گسترش این زبان ها کوشش شود و مسئولان با اقداماتی همچون، ایجاد نشریه‌های مختلف و چاپ کتب درسی و غیر درسی به زبان های مناطق مختلف، جهت تاکید و ترویج اهمیت زبان مادری، گام مثبتی در حفظ و گسترش این زبان ها و گویش ها که پشتوانه‌ ی عظیمی برای تقویت زبان رسمی هستند، بردارند.