آبی که قطع شد و من را بیکار کرد

داستان نمایش خیابانی «آبی که قطع شد و من را بیکار کرد» کاری از گروه تئاتر نگار سبز زنده رود و به کارگردانی با سابقه فعالیت در بیش از ۱۵ نمایش صحنه ای و خیابانی در اصفهان اجرای عمومی و حضور در جشنواره بین المللی امید آفرین، سراسری سوره، لاهیجان، ایثار، استانی و ... این روزها حضور در هشتمین جشنواره خیابانی شهروند لاهیجان را تجربه می کند.

نمایش، داستان یک متقاضی کاراست که با آفتابه ای در دست و پرونده ای در دست دیگر به دنبال نشانی اداره می گردد تا استخدام شود. او با عجله از مردم پرس و جو می کند تا با خبرنگاری روبرو می شود. خبرنگار در حال گرفتن مصاحبه در خصوص کمبود آب از مردم است. متقاضی کار از صحبت های خبرنگار متوجه می شود که مسئول استخدام به دلیل قطع شدن آب در حمام گیر افتاده است. طراح و کارگردان این اثر« سید پویا امامی» و نویسنده آن«سید پویا امامی و شبنم رادهوش» است.این نمایش دارای ساختار دورانی است که همراه با کمدی های موقعیت لحظاتی شاد و خنده آور را برای تماشاگر خود به ارمغان می آورد . همچنین استفاده از آکساسوار به شکل خلاق در این شیوه اجرایی به زیبایی اجرا افزوده است .کارگردان مهم ترین ویژگی این متن را ایده نو و تلفیق کمبود آب با بیکاری می داند و درباره آن می گوید: «متن دارای کمدی های موقعیت زیاد و چند کلام طنز که اصلا لوده نیست می باشد و سعی بر این داشتم که کار را طوری اجرا ببرم که همه اقشار جامعه با آن ارتباط برقرار کنند.». وی همچنین درباره فضاهای ایجاد شده در این نمایش می گوید:« فضایی برای اجرای نمایش خیابانی بهترین فرصت است که بتوانیم به نحو احسن با مخاطب ارتباط برقرار کنیم. ما ۱۵ شب اجرای عمومی در اصفهان داشتیم با همین اثر که مخاطب خدا را شکر با آن ارتباط بالایی برقرار کرد.». وی درباره جشنواره شهروند و سطح آن می گوید:«جشنواره از سطح کیفی بالایی برخوردار است و کارهایی که حضور دارند همه قطعا لیاقت آن را داشتند و به نظر من همه توانایی حضور داشته اند.». امامی در پاسخ به این پرسش که : فکر می کنید این کار برای اجرای در اصفهان چقدر می تواند مخاطب را با خود همراه داشته باشد و در بیرون اصفهان چقدر؟ گفت:« اجراهایی که در اصفهان رفتیم بسیار عالی بود و تماشاچی راضی از ما خداحافظی می کرد. اما در خصوص خارج از اصفهان چون ایده آن نو و بروز است نیز جواب می دهد همان طور که در لاهیجان جواب داده است.».وی درباره سابقه این نوع کار می گوید:« به حال اثری که در خصوص کمبود آب اجرای خیابانی رفته باشد من ندیدم.البته من ندیدم شاید بوده باشد.». می همچنین در پاسخ به این پرسش که : برخی کار خیابانی را نوعی تمرین تئاتری می دانند. چقدر با این دیدگاه موافق هستید؟ اصولا در این نوع کارها نسبت بین بازیگر و تماشاچی چه تغییری در مقایسه با کارهای صحنه ای پیدا می کند؟ می گوید:«کار خیابانی یک تمرین نیست و حتی سخت تر از کار صحنه ای است.چرا که شما بیشترین ارتباط را با مخاطب در تئاتر خیابانی دارید و رو در رو با او بازی می کنید اما در تئاتر صحنه ای تماشاگر نشسته است و خیلی تفاوت های دیگر...»