این روزها خداوند هم عزادار حسین (ع) است

حسن روانشید- اصفهان امروز : از عرش تا فرش سیاه‌پوش شده و دامن غم گرفته‌اند و عزادار سالار شهیدان، امام حسین (ع) هستند. هرسال وقتی یادمان حجة الوداع رسول خدا(ص) به تصویر ذهن می‌آید و پیامبر «ص» در هاله‌ای از غم به پیشواز محرمی می‌روند که قرار است در آن فرزند گرامی‌شان حسین‌ابن‌علی (ع) به شهادت برسد و با خون خود نهال تازه به ثمر رسیده اسلام را آبیاری کند، جهان نیز ماتم می‌گیرد و می‌داند این نه نخستین و نه آخرین شهید برای شیعه است و این غافله در ظهور حضرت مهدی «عج» و بعدازآن نیز ادامه خواهد داشت زیرا که اسلام ناب محمدی تنها با خون پاک یارانش پایدار خواهد ماند. امروز به پایان دهه نخست محرم و روزهای سرخ شهادت یعنی تاسوعا و عاشورا نزدیک می‌شویم و شاهدیم که همه شهر آذین‌بندی شده اما نه برای جشن بلکه برای سوگواری و عزای فرزند فاطمه(س) و همه بیرق‌ها از سیاه و سبز گرفته تا علم‌ها و طبل و سنج تنها برای بیداری اسلام از انبارها بیرون می‌آید. دل‌ها آنچنان غرق ماتم است که نمی‌شود وصفش کرد. شاید تنها محتشم کاشانی بوده که توانسته قسمتی از این مرثیه عشق را با کلام «باز این چه شورش است که در خلق آدم است/ سرهای کوفیان همه بر زانوی غم است» به افلاک برساند. آری این روزها سفینة‌النجات به کمک ما می‌آید تا اگر بخواهیم و اراده کنیم، دستمان را گرفته و از گرداب نادانی نجات دهد. شاید اراده او باشد که در چنین دورانی یادواره محرم را شاهد باشیم. حالا همان کسانی که متحد آمریکا برای کمک به صدام تکریتی بودند هم می‌فهمند که چگونه فریب نیرنگ‌هایش را خورده و این‌گونه مغبون واقع‌شده‌اند. همه این گردش دوران از برکت برگزاری روزهای پرشکوه دهه عاشورا در محرم است تا آرام‌آرام حقانیت یک ملت مسلمان و درنهایت همه مسلمین جهان را ثابت کند. عاشورا یک معجزه الهی است که برای تمام دوران اسلام حکم پشتوانه‌ای محکم را دارد بنابراین می‌طلبد که هرسال بهتر از سال قبل و باشکوه‌تر از همه دوران‌ها برگزار شود تا برکاتش همچنان پابرجا باشد. باید این لحظات ناب را از دست نداد و دست از کار و مال دنیا شست، آستین‌های پیراهن سیاه را بالا زد و همت کرد تا این روزها هرچه باشکوه‌تر برگزار شود، باید فریاد یا حسین (ع) به عرش برسد تا در فرش تن بدخواهان را بلرزاند شاید متحول شوند و دست از کشتارهای بی‌رحمانه در یمن، میانمار، بحرین و فلسطین بردارند و به‌سوی توبه نصوح بروند. از جا برخیزیم و به انبار حسینیه‌ها برویم، کمک کنیم تا علم‌ها از گردوخاک زمان بیرون آمده و در کنار پرچم‌ها برافراشته شود. فریاد یا حسین (ع) گوش فلک را کر کند و تن بدخواهان اسلام را بلرزاند و جان دشمنان را به وحشت اندازد. همچنانکه برای هرچه باشکوه‌تر انعکاس این شهادت بزرگ می‌کوشیم آرام‌آرام برای اصحاب و خاندان حسین اشک ماتم بریزیم و با روشن کردن شمع، خرابه‌های شام را صفابخشیم و یادبود حضور اسیران کربلا را همچنان جاودان نگه‌داریم. به آسمان غم‌زده و پرندگان حیران نگاه کنیم که چگونه درد و ماتم خود را ابراز می‌کنند، به ابرهای تیره که دلشان می‌خواهد آنقدر ببارند تا دنیا را آب ببرد. به کوچه‌های مدینه بیندیشم و پهلوی شکسته فاطمه «س» از جور وهابیت و خود را در بین‌الحرمین عباس و حسین (ع) فرض کرده و آنگاه هر آنچه خواهیم ناله و مویه‌کنیم. پرنده دلمان را به ابدیت پرواز دهیم به امید آنکه مهدی (عج) را در نجف و بر سنگ‌قبر جدش مشاهده کنیم که هر پنجشنبه میهمان اوست.
ادامه دارد