تئاتر اصفهان مادامی که از مردم بریده است

اصفهان امروز، رهام بحیرایی: مسائل تئاتر اصفهان یکی و دوتا نیست. در اصفهان یک سالن تخصصی تئاتر نداریم. در مجموعه فرشچیان که پنج دقیقه مانده به اجرا باید با ضرب‌وزور وسیله‌های برنامه قبلی را بیرون کرد. تالار هنر تخصصی‌تر کار می‌کند، ولی چه تعداد رهگذر از آنجا رد می‌شود و تئاتر می‌بیند؟ اگر فضای ثابتی برای تئاتر وجود داشته باشد، خواهید دید که در طول روز چه تعداد اثر اجرا می‌شود. در شرایط فعلی، هر کس تسهیلات را حق خودش می‌داند. اگر مکان ثابتی برای تئاتر باشد، به دلیل کوچکی شهر اصفهان بعد از مدتی همه می‌دانند آنجا مکانی برای تئاتر است. درنتیجه کسانی که باید بیایند، می‌آیند و بسته به کیفیت کار تماشاچی جذب می‌شود یا نمی‌شود.

در شرایط کنونی مسئله مهم دیگر آنجاست که تئاتر نقشی در زندگی مردم اصفهان ندارد. این موضوع هم ریشه فرهنگی و هم جامعه‌شناسی دارد. در شهری که حداقل دو میلیون نفر جمعیت دارد، چند درصد مردم باید به دیدن تئاتر بیایند تا معلوم شود نیاز دارند؟ ما مدتی تصمیم داشتیم با راه انداختن تئاتر خصوصی، از راه بلیت‌فروشی درآمد کسب کنیم. بعد به این نتیجه رسیدیم که در صورت حضور تعداد زیادی تماشاگر، درآمد حاصل از فروش بلیت تئاتر، با کمک مالی نهادها یکی می‌شود.

گر یک خانواده پنج‌نفری به تئاتر بروند، باید حداقل نفری 8 هزار تومان پول بلیت بدهند، هزینه کرایه و خوراکی را هم که حساب کنیم، حدود 60 هزار تومان می‌شود. حداقل درآمد یک آدم معمولی اکنون روزی 25 هزار تومان است و اگر کسی بخواهد با خانواده‌اش به دیدن تئاتر برود، باید درآمد سه روز خود را پرداخت کند. آیا این کار را می‌کند.

مسئله دیگر نبود روحیه نقد آثار در میان اهالی تئاتر اصفهان است. آماده شنیدن نقد نیستیم و برخی از نقدهایی هم که می‌شود، از روی حب و بغض است. با همه این حرف‌ها با توجه به تمام شرایط، حاشیه‌ها، کم‌لطفی‌ها و بی‌مهری‌ها، تعداد آدم‌هایی که صادقانه و اصولی کار و تلاش می‌کنند برای تئاتر این شهر اتفاقی بیفتد، کم نیست. در روانشناسی می‌گویند، اگر یک سنگ بزرگ و یک خودکار داشتی، باید با خودکار آن‌قدر به آن ضربه بزنی تا شاید بعدها این سنگ بشکند. الان قرار نیست سدی شکسته شود، بلکه قرار است شرایطی که داریم، به سمت بهبودی برود. اگر هرکدام از ما یک‌قدم بردارد، ارزش دارد.