نوای امید بر ویرانی

لیلا شهبازیان - اصفهان امروز : مردد با تارش در میان انبوه ویرانه‌ها و در میان جماعتی داغدار که زلزله چند روز است هست و نیستشان را به تلی از خاک تبدیل کرده و عزیزانشان را با خود برده، ایستاده است. مانده است نوای سازش را به گوش این ماتم‌زدگان برساند یا نه که لحظه‌ای به خود می‌آید و می‌گوید مگر نه اینکه این راه را برای همین کار آمده است.

نوای تار بهرنگ کوفگر بلند می‌شود و قوم ماتم‌زده با همه دردها و زخم‌هایش سر برمی‌گرداند و روح امید را بر خود، نوازنده، امدادگران و هر آنکه و هر آنچه در میان آن ویرانه‌هاست ارزانی می‌دارد.

کوفگر که همراه با گروه دوازده‌نفره کاروان مردمی امداد فرهنگی مهر سپهر حدود دو هفته پیش رهسپار کرمانشاه شد می‌گوید که استقبال مردم داغدار از اجرای موسیقی در آنجا آنچنان زیاد بوده که آنها را حیرت‌زده کرد.

این استاد نوازنده تار می‌گوید: «باوجودآنکه امکاناتی در آنجا نبود و تا چشم کار می‌کرد خرابی دیده می‌شد و بااینکه مردم عزادار بودند تا گفتم که می‌خواهم ساز بزنم، بسیار استقبال کردند.»

- همسرایی شادمانه و غریب با نوای موسیقی

آهنگ‌های وطنی «ای ایران»، «وطنم وطنم» و «رزم مشترک» در این سفر کوتاه سه‌روزه نواخته شد تا نغمه امید و زندگی در میان تمام دردها و زخم‌ها همچنان جاری باشد. این هنرمند می‌گوید که شادی کودکان زمانی که او یک آهنگ شاد کردی و آهنگ‌های لری «بارو بارو» و «خونه مادربزرگه» را برایشان می‌نواخته دیدنی و وصف‌ناپذیر بود؛ و این شور و شوق و شادی زمانی که آهنگ «تولد تولد» نواخته شد به اوج رسید؛ و چه غریب بود همراهی و همسرایی شادمانه کودک و جوان و پیر با این ساز و ترانه در میان داغ عزیزان و بر این ویرانه‌هایی که تا چند روز پیش زندگی‌ها برشان جاری بود!

کوفگر می‌گوید که نه‌تنها مردم مصیبت‌زده که امدادگران و نیز مردمی که برای کمک آمده بودند نیاز به روحیه داشتند و چه چیز بیشتر و بهتر از هنر، موسیقی و کار فرهنگی می‌توانست و می‌تواند این بار را بر دوش بکشد.

کوفگر اضافه می‌کند که گروهی که با آنها به کرمانشاه رفت قصد دارند تا هر زمان که بتوانند ازجمله هر دو ماه یک‌بار به آن مناطق بروند ساز بزنند، کتاب بخوانند و فعالیت‌های فرهنگی و هنری دیگری انجام بدهند تا هموطنان داغدارمان گمان نکنند که در این غم تنهایند و بی‌یاور.

این استاد موسیقی می‌افزاید: «چیزی که من در آن مناطق متوجه شدم این بود که این‌کاره‌ای فرهنگی و هنری بسیار اهمیت دارند چه برای مردم دست‌به‌گریبان با مصیبت و چه برای امدادگران خسته. هنر در این شرایط یک‌چیز روحی است و واجب. همین‌که آنها می‌دیدند مردم و ملت بلند شده‌اند برای کمک به آنها آمده‌اند این مهربانی اثر خودش را می‌گذاشت. موسیقی هم معجزه می‌کند. وقتی بچه‌ها از موسیقی شاد می‌شدند والدین آنقدر خوشحال بودند که احساس می‌کردی داغشان را از یاد برده‌اند. مهم است که روی روحیات این مردم کار شود.»

سفر کوتاه بود اما آنچنان تأثیرگذار و پربار که این هنرمند می‌گوید که قصد دارد اگر شرایط فراهم شود بچه‌های «گروه موسیقی پیام» را که تعدادی از کودکان و نوجوانانی هستند که ساز و موسیقی را در بیمارستان و آن زمان که درگیر با شیمی‌درمانی بودند آموختند و حالا نوای سازشان با تمام وجود مهربانانه در اجراهای مختلف به مردم هدیه می‌دهند تا بگویند که پایانی بر امید نیست، به مناطق زلزله‌زده ببرد تا برای کودکان و مردم آنجا کنسرت اجرا کنند. در اصفهان هم با گروه پیام به نفع هموطنان کرد مصیبت‌زده‌مان کنسرت اجرا خواهند کرد.

- حمایت روحی، مهمترین نیاز هموطنان مصیب‌زده

گروه دوازده‌نفره کاروان مردمی امداد فرهنگی مهر سپهر که از اصفهان راهی مناطق زلزله‌زده کرمانشاه شد در کنار کارهای فرهنگی دو کامیون اقلام نیز با خود به آنجا برد.

لیلا شمایلی که سرپرستی این گروه را برعهده داشت می‌گوید که استاد کوفگر نوازنده موسیقی بود، یوسفی مجری کودک بود، دو مشاور حقوقی برای بحث بیمه و موارد دیگر مرتبط، سه نفر بحث آموزش زنان با اولویت آموزش زنان باردار و چند نفر نیز کار مشاوره روحی و روانی را انجام دادند تا به‌این‌ترتیب مجموعه‌ای از فعالیت‌های فرهنگی، هنری و آموزشی انجام شود.

شمایلی و گروهشان صبح چهارشنبه یکم آذر از اصفهان به کرمانشاه می‌روند و روز نخست را در گهواره می‌مانند و بعد به ازگله و در ادامه هم به چند منطقه مصیبت‌زده دیگر می روند. یک امدادگر افتخاری دو سال و نیمه نیز آنها را همراهی می‌کرده.

شمایلی تأکید می‌کند که آنقدر که آن مردم ازنظر روحی به کمک نیاز داشتند به حیرت آمدند و افسوس خوردند که کاش با گروه بزرگتری آمده بودند تا می‌توانستند کمک بیشتری کنند.

حالا کاروان مردمی امداد فرهنگی مهر سپهر قصد دارد با گروه بزرگی از هنرمندان در روزهای پایانی آذرماه دوباره رهسپار مناطق زلزله‌زده غرب کشور شوند تا به نیاز هموطنان کردمان به کمک‌های روانی و فرهنگی بیشتر بها بدهند.