اعتیادی که به‌راحتی قابل علاج است!

حسن روانشید - اصفهان امروز: به نظر استنلی کریمر کارگردان دنیای دیوانه، دیوانه، دیوانه که اواخر دهه چهل با آرم It's a mad, mad, mad world روی پرده سینماهای بیشتر کشورها ظاهر شد همه‌چیز امکان‌پذیر است، سال‌های سال مردمش نگران فرزندان خود بودند تا به مواد افیونی اعتیاد پیدا نکنند زیرا می‌دانستند ترک دادنشان بس مشکل و بعضی‌اوقات غیرممکن است و در ادامه با ورود مواد مخدر جدید که عصاره‌ای از افیون همچون هروئین که بس قوی‌تر و کشنده‌تر بود و هیچ امیدی برای ترک آن وجود نداشت، به‌مرورزمان و در آغازین روزهای قرن بیست و یکم سروکله مخدرهای شیمیایی مثل آمفتامین‌ها پیدایشان شد و همه امیدها برای ترک آن در بین معتادان و خانواده آنها به یأس تبدیل شد. این معضل پدیده تازه‌ای نبوده و نیست. شاید بتوان آغاز اعتیاد را از سرخپوستان قاره آمریکا دانست که هرکدام به یکی از گیاهان خود رو وابسته بودند درحالی‌که هیچ‌یک عمل خود را اعتیاد نمی‌دانستند و مفهومی از این کلمه در فرهنگشان وجود نداشت، بنابراین به‌مرورزمان جزئی از زندگی آنها شده بود. غربی‌های اصیل با ورود مهاجران اروپایی به قاره خود اندکی متمدن شدند و به‌سمت استفاده از سیگارهای برگی رفتند که از جنوب این قاره به‌سوی آنها روان می‌شد و اینگونه به دست مهاجران می‌رسید، آغاز این اعتیاد با پیچیدن برگ‌های توتون و خشکاندن آنها در آفتاب شروع شد و پس‌ازآن همین برگ‌ها به‌صورت پودر درآمد و در کاغذ لفاف پیچیده شد و نام سیگار را به خود گرفت. گروه دیگری همین خرده برگ‌ها را بانام توتون در چپق‌هایی بانام پیپ استفاده کرده و مهاجران نیز به تبعیت از ساکنان آمریکای جنوبی و سرخ‌پوستان به آن گرویدند و همراه با تمدن جدید غربی در اختیار مسافرانی گذاشتند که عازم انگلستان و دیگر کشورهای اروپایی بودند تا اینگونه جهانی شود. اعتیاد به این مواد گیاهی روزبه‌روز بیشتر می‌شد تا زمانی که کشت آن تحت عنوان توتون در کشور ما و در مناطق گرمسیر آغاز و سپس به تنباکو رسید تا در وسیله‌ای جدید به نام قلیان جا خوش کرده و استفاده شود. سپس با فراگیری و آموزش استعمارگران غربی طریقه ساخت و پیچیدن سیگار در کاغذ با جعبه‌ای که در جیب جا می‌گرفت نیز آموخته شد. توتون و تنباکو آغاز ورود اعتیاد به دیگر مواد به کشور ما بود که به‌مرورزمان و براثر نفوذ بریتانیا در قسمت‌های شرقی و جنوبی کشور کشت خشخاش نیز شروع و تریاک هم به جمع مواد مخدر اضافه شد تا در زمان قاجار سوخته آن برای استعمار گران بیش از خود تریاک ارزشمند باشد و اینگونه شغلی پردرآمد برای جامعه بیکار ایران بانام پای منقل نشینی فراهم شود! این پروسه همچنان ادامه یافت تا مواد مخدر روان‌گردان و شیمیایی نیز به آن افزوده‌شده و امروز به قرص‌ها و خطرناک‌ترین آنها یعنی شیشه رسیده است. این روند در آغاز با تریاک شروع شد و چون وسایل ارتباط‌جمعی اینقدر گسترده نشده بود سال‌ها طول کشید تا منقل و وافور از صندوق‌خانه‌ها و دستان کهنسالان بیرون آمده و به دست میانسالان و جوانان و امروز نوجوانان برسد! و با حضور رسانه‌های بیگانه در زندگی مردم مواد مخدر جدید حاصل از تریاک نیز جای پای خودش را باز نماید که امروز شبکه‌های معاند توانسته‌اند نسل‌های آینده را نشانه‌گیری کرده تا مخدرهای شیمیایی و روان‌گردان نوظهور را روی آنها آزمایش کنند. ناگفته نماند ترک دادن معتادان آن علاوه بر هزینه‌های کلان تلاش فراوانی را می‌طلبد و درصد موفقیتش نیز بسیار محدود است. اما اعتیاد جدیدی که پا به میدان استثمار نهاده هدف نهایی است و تقریباً همه اقشار جامعه را به‌سوی خود جلب می‌کند. سازمان جهانی WHO که مسئولیت بررسی و شناسایی بیماری‌های بشر را دارد قرار است وابستگی افراد به رسانه‌های آنلاین و شبکه‌های اجتماعی را یک نوع بیماری اعتیاد اعلام کند. به نظر کارشناسان این سازمان صدها بازی اینترنتی می‌تواند اعتیادآور بوده و همچون گزینه‌های دیگر نوعی سوءمصرف لقب بگیرد. آنها مدعی‌اند که هر شخص که پس از بیداری و قبل از هر اقدامی گوشی خود را بردارد به نوعی معتاد به‌حساب می‌آید. نقش این اعتیاد چه‌بسا خطرناک‌تر از دیگر مواد مخدر موجود در جامعه باشد، اما این نوع از اعتیاد که نمونه خاموش آن لقب گرفته خطرات خانمان‌سوز گسترده‌تری دارد. بسیاری از طلاق‌های جاری‌شده و یا عاطفی حاصل اعتیاد یک یا هردوی زوج های گرفتار به شبکه‌های اجتماعی و اینترنت است. درحالی‌که کمتر معتادی به مواد مخدر افیونی و شیمیایی به جدایی می‌اندیشد! پرواضح است که بشر امروز نیازمند دیتا و اطلاعات موجود در آن است اما همانقدر که به شبکه‌های مجازی و اینترنت نیاز دارد همان میزان هم به دیگر جوانب زندگی همچون استراحت، ورزش، عشق، تفریحات سالم و همزیستی محتاج خواهد بود، ازاین‌جهت از دست دادن هریک از پارامترها می‌تواند ازهم‌گسیختگی زندگی را به همراه داشته باشد درحالی‌که ترک این اعتیاد برخلاف نمونه‌های قبلی آن بسیار سهل و آسان بوده که پیدا کردن و ارائه راهکارهای آن تخصصی بوده و به عهده بخش‌های فرهنگی و اجتماعی کشور است که امروز را به فردا حواله ندهند!

ادامه دارد