یک کمدی بدون هجو

شاید غایت هنر یک هنرمند فعال در هر عرصه‌ای از کمدی، اعم از داستان، شعر یا تئاتر، تزریق خنده به قلب‌های مخاطبان خود بر مبنای فن صحیح باشد.

به گزارش ایمنا، در زمانی که رویه‌های غالب تئاتر کمدی کشور با افت قابل‌توجه کیفیت مواجه شده و در راستای نیل به هدف، به هر دستاویزی ازجمله هجوهای سطحی می‌پردازد، یک تئاتر کمدی بدون هجو یا اصطلاحاً تمیز، می‌تواند تجربه‌ای لذت‌بخش و متفاوت را در اذهان تماشاگران رقم بزند.
تئاتر کمدی «گیج ‌و ویج» به کارگردانی و نویسندگی علی قیومی و نقش‌آفرینی رضا ناطقیان، امین زارع، زهره فوده، عاطفه مهوری و علی قیومی تا حد شایان توجهی به این هدف نزدیک شده است.
روی صحنه رفتن این تئاتر در تالار فرشچیان اصفهان، از ۵ فروردین تا ۵ اردیبهشت‌ماه، فرصتی ایجاد کرد تا با نویسنده و کارگردان این اثر، علی قیومی به بحث و گفت‌وگو بنشینیم و دغدغه‌ها و اهداف وی را منعکس کنیم.
پیش از هر چیز، لازم به ذکر است که این هنرمند، دیپلم موسیقی دارد و مدرک فیلم‌نامه و نمایشنامه‌نویسی از حوزه‌ هنری گرفته است. وی به دلیل آشنایی با موسیقی و آواز ایرانی و تخصص درزمینهٔ نویسندگی، با تلفیق این عناصر و تمرکز هر چه بیشتر بر ژانر کمدی، به فعالیت در این زمینه می‌پردازد.
علی قیومی، از سنین کودکی، بازیگری را تجربه و در چندین تئاتر، فیلم کوتاه، تله‌فیلم و اثر سینمایی، نقش‌آفرینی کرده که این تلاش‌ها، منجر به دریافت جوایز ارزنده‌ای ازجمله جایزه‌ بازیگری از جشنواره‌ کمدی اصفهان و همچنین جایزه‌ بازیگری و کارگردانی از جشنواره‌ نقطه‌ اراک شده است.
ازجمله آثار موفق و پرمخاطب وی در تئاتر، می‌توان به «آقای همسر، خانم شوهر یک»، «آقای همسر، خانم شوهر دو» و «گیج ‌و ویج» اشاره کرد. با او گفتگویی کرده‌ایم.

در خصوص اثر کمدی «گیج ‌و ویج» توضیح دهید.

در تهیه‌ این اثر هنری، از همان مراحل ابتدایی، سعی در ساخت یک اثر خانوادگی و بدون هجو داشتم. تلاش‌ها بر این بود که این اثر، با استفاده از هنر موسیقی، ازجمله موسیقی سنتی و همچنین ملودی‌های مدرنی که با استفاده از سازهای سنتی ایرانی نواخته می‌شوند، با استفاده از متنی، فارغ از شوخی‌های سطحی و مبتذل، علاوه بر بازنمایی بسیاری از دغدغه‌های جامعه‌ فعلی در قالب کمدی، فضایی ایجاد کند که تماشاگر به‌رغم تمامی مشکلات روزمره، بتواند تئاتری شاد و مفرح را تجربه کند.

در به روی صحنه بردن تئاتر «گیج‌ و ویج» با چه موانعی روبه‌رو بودید؟

یکی از مسائلی که مشکلات بسیاری، فراروی من و به‌طور اعم بسیاری از فعالان این حوزه قرار می‌دهد، پیش از هر چیز، نقص‌ها و عدم رعایت استانداردهای فنی در این زمینه است. استاندارد نبودن سالن‌های نمایش، مشکلات فنی نورپردازی، صدا و جایگاه قرارگیری گروه‌های موسیقی یا دسته‌های کر، از دیگر معضلات فنی در این زمینه است که به انجام رساندن اثر را با مشکل روبه‌رو می‌کند.

نظر شما در خصوص معضلات فعلی جامعه‌ تئاتر ایران چیست؟

معضل‌شناسی در این حوزه، نیازمند بحث‌ها و گفت‌وگوهای بسیار است. بااین‌حال، اعم معضلات این حوزه را می‌توان با عنوان عدم‌حمایت شایسته از تئاتر شناسایی کرد. فعالیت هنرمندان در وضعیت فعلی، با بی‌مهری‌های بسیاری مواجه شده که درنهایت امر، آن‌ها را به تحمل هزینه‌های بسیار و کمرشکن مجبور می‌کند. حمایت نشدن‌ها در حوزه‌های بسیاری به چشم می‌خورد که جدای از مشکل کردن فعالیت هنرمندان، باعث می‌شود فعالان، به‌رغم تمام فداکاری‌هایی که به جان می‌خرند، پس از مدتی به علل مختلف که یکی از مهم‌ترین آن‌ها مسائل مالی است، حتی در صورت تمایل نیز قادر به تولید آثار جدید در این حوزه نباشند.

بازخوردهای مردمی از تئاتر «گیج ‌و ویج» به شکل بوده است؟

از واکنش و استقبال مردم در این حوزه بسیار راضی هستم. در طول شب‌هایی که اجرا داشتیم، تماشاگرانی حضور داشتند که بسیاری از آنان، برای چندین بار متوالی به دیدن اثر آمده بودند. از نکاتی که باعث دلگرمی بسیار من در این زمینه است، گفت‌وگو با تماشاگرانی است که اذعان دارند این اثر، تأثیر قابل‌توجهی در روحیه‌ آنان داشته و شاید تا حدی، تحمل معضلات زندگی روزمره را برای آنان راحت‌تر کرده است.