می‌خواهم فوتبال کشورم را به دنیا معرفی کنم

باید خیلی خاص باشی که قید مربیگری در فوتبال اروپا و آمریکا را بزنی و به سرزمین پدری‌ات بیایی تا رویاهای بزرگت را دنبال کنی. «کتایون خسرویار» شاید نام چندان آشنایی برای ورزش ایران نباشد اما در فوتبال بانوان ایران می‌توان لقب معمار بزرگ را به او نسبت داد. خسرویار زنی ایرانی است که با وجود امکان فعالیت در فوتبال آمریکا و اروپا ترجیح داده به ایران بیاید تا فوتبال زنان ایران را متحول کند. او برعکس اغلب ستاره‌ها که منافع شخصی و پیشرفت خودشان را اولویت قرار می‌دهند،١٣‌سال است که تمام هم و غم خود را روی این گذاشته که فوتبال زنان ایران را به دنیا بشناساند.خسرویار به تازگی در جمع نامزدهای بهترین مربی بانوان فوتبال در آمریکا قرار گرفته که این اتفاق، افتخار بزرگی برای او و فوتبال بانوان ایران است. این مربی ایرانی-آمریکایی که در اوکلاهاما متولد شده درحال حاضر سرمربی تیم‌ملی زیر ١٧‌سال بانوان ایران است و می‌گوید رویاهای بزرگی را برای این تیم دنبال می‌کند. او یکی از بزرگترین ایرادهای ایرانی‌ها را «غر زدن» می‌داند و در تلاش است این خصوصیت را از خودش و شاگردانش دور کند. خسرویار در گفت‌وگو با خبرنگار «شهروند» حرف‌های جالبی درباره خودش و مربیگری در فوتبال بانوان مطرح کرده که خواندنی است:
حضورت در جمع نامزدهای برتر مربیان فوتبال زنان در جهان توسط سایت آمریکایی خبر خوبی بود. در این‌باره صحبت کن.
خودم هم از این اتفاق خیلی خوشحال شدم و برایم جالب بود که در رسانه‌های ایران هم بازتاب زیادی داشته که البته خبر به درستی ترجمه نشده بود. من در جمع ٣ نامزد نهایی بهترین مربیان فوتبال بانوان در جهان قرار گرفته‌ام که ربطی به فوتبال آمریکا ندارد. ضمن این‌که دلیل قرار گرفتن من در جمع نامزدهای برترین مربیان فوتبال بانوان دنیا فعالیت‌هایم در ایران بوده است.
این که تو به‌عنوان یک بازیکن و مربی امکان فعالیت در فوتبال اروپا و آمریکا را هم داشتی و درنهایت ایران را انتخاب کردی خیلی جالب است. خودت از دلیل این تصمیم بگو.
همان طور که گفتید برای من شرایط فعالیت در اروپا و آمریکا فراهم بود اما من دوست داشتم به ایران بیایم چون می‌دانستم این‌جا خانم‌ها عاشق فوتبال هستند. من برای رسیدن به موفقیت در خارج از ایران ابزارهای لازم را داشتم و می‌توانستم بهترین امکانات را در اختیار بگیرم. با این شرایط رسیدن به موفقیت ارزشی ندارد چون در آمریکا و اروپا همه چیز ساخته شده و فقط به هدایت نیاز دارد. ضمن این‌که من نمی‌توانستم در آن کشورها توانایی‌هایم را محک بزنم بلکه باید به جایی می‌رفتم که با وجود کمبودها و امکانات به موفقیت برسم تا عیارم مشخص شود. درواقع می‌خواستم از توانایی‌هایم مطمئن شوم ضمن این‌که دوست داشتم در ایران به بانوانی که عاشق و مستعد هستند کمک کنم.
اما شرایط برای فوتبال زنان در ایران چندان خوب نیست و ما واقعاً امکانات ضعیفی داریم. این موضوع باعث ناامیدی‌ات نمی‌شود؟
من با علم به تمام کمبودها و سختی‌ها به ایران آمدم. در ابتدای حضورم مشکلات زیادی وجود داشت اما الان همه چیز خیلی بهتر شده و با وجود مشکلات پیشرفت زیادی داشته‌ایم. حرف من این است که راه برای قهرمانی و موفقیت باز است و نباید ناامید باشیم. تا چند‌سال پیش کسی حتی فکرش را هم نمی‌کرد فوتسال بانوان ایران در آسیا بی‌رقیب شود اما این اتفاق افتاد. برای موفق شدن کافی است دست‌مان را تکان دهیم و بخواهیم که او به سمت ما بیاید.
در مدت حضورت در تیم‌ملی جوانان واکنش خانواده‌ها به فوتبالیست شدن دختران‌شان چطور بوده است؟
من برای پیدا کردن استعدادهای فوتبال در ایران به شهرهای زیادی سفر کردم. خیلی برایم جالب بود که مردم استقبال زیادی از فوتبالیست شدن دختران‌شان داشتند. باورتان نمی‌شود ولی پدرها و مادرهای شاگردانم همیشه با من در تماس هستند. مثلاً مادرها می‌پرسند چه غذاهایی برای دختران ورزشکارشان خوب است و پدرها می‌خواهند بدانند چه تمریناتی می‌توانند با فرزندشان انجام دهند که همیشه در آمادگی ایده‌آل باشند. سعی من این است که فرهنگ جدیدی در روابط شاگرد و مربی ایجاد کنم تا با همدیگر دوست باشیم. به همین دلیل من برای شاگردانم همیشه آنلاین هستم و آماده پاسخگویی به آنها.
فکر می‌کنی می‌توانی به آرزوهایت برای فوتبال بانوان ایران دست پیدا کنی؟
کار خیلی سختی است و من به خوبی این را می‌دانم. روز اول که مربی دختران ایرانی شدم از آنها پرسیدم آیا از باختن و پیشرفت نکردن خسته نشده‌اند؟ جواب آنها مثبت بود و من فهمیدم باید استقامت و تلاش را به آنها تزریق کنم.
چه شد که خودت وارد دنیای فوتبال شدی؟
من از ٥ سالگی به همراه پدرم فوتبال را آغاز کردم. از روز اول که به تمرین فوتبال رفتم تا همین الان که با شما صحبت می‌کنم حتی یک لحظه هم به رها کردن آن فکر نکرده‌ام و می‌خواهم تا بالاترین پله پیش بروم. من در خانواده‌ای ایرانی و سنتی به دنیا آمده و زندگی کرده‌ام به همین دلیل برای این‌که جواب محبت‌های خانواده‌ام را که به من اجازه حضور در فوتبال را دادند، جبران کنم درسم را هم خواندم و مهندس شیمی شدم. چون خانواده‌ام همیشه پا به پای من در تمرینات و مسابقاتم حاضر بودند من هم باید آنها را خوشحال می‌کردم چون همیشه
حامی من بودند.
فوتبال مردان در ایران را دنبال می‌کنی؟
بله البته که دنبال می‌کنم و به نظرم ما تیم‌ملی بسیار خوبی داریم و مسابقات آقایان در سطح بسیار بالایی داخل کشور برگزار می‌شود. از بین مربیان هم سبک برانکو ایوانکوویچ و وینفرد شفر را دوست دارم.تیم‌های استقلال، پرسپولیس و تراکتورسازی را هم می‌شناسم و کمی به سمت تراکتور تمایلم بیشتر است چون پدرم از اهالی تبریز است و علاقه زیادی به این تیم دارد. البته به خوبی می‌دانم که استقلال و پرسپولیس بهترین تیم‌های ایران هستند و برای آنها در مسابقات بین‌المللی آرزوی موفقیت دارم.
با کارلوس کی‌روش برخوردی داشته‌ای؟ نظرت درباره او چیست؟
کی روش نیازی به تمجید من ندارد و همه ما می‌دانیم او چه مربی بزرگی است. او تیم‌ملی فوق‌العاده‌ای برای ایران ساخته و بسیار قابل احترام است. در آکادمی تیم‌های ملی برخوردهای زیادی با کی‌روش داشته‌ام و اتفاقاً همیشه هم از او راهنمایی گرفته‌ام. او مسابقات ما را دنبال می‌کند و اگر اشکالی باشد حتماً تذکر می‌دهد و اگر هم خوب باشیم از تیم تعریف می‌کند و به ما روحیه می‌دهد.
تیم ملی ایران کمتر از یک‌ماه آینده در جام‌جهانی بازی خواهد کرد.حتماً پیگیر این مسابقات
خواهی بود؟
بله. همین‌طور است و مثل یک هوادار متعصب تیم‌ملی ایران را تشویق می‌کنم.اتفاقاً من دوستان اسپانیایی و مراکشی زیادی دارم و از همان وقتی که گروه ایران مشخص شد برای دوستان مراکشی و اسپانیایی‌ام حسابی کری خواندم و اذیت‌شان کردم. من به موفقیت و شگفتی‌سازی ایران در روسیه امیدوارم چون فوتبال قابل پیش‌بینی نیست و ممکن است تیمی مثل اسپانیا روزی که با ایران بازی دارد روز خوبش نباشد. به همین دلیل باید موفقیت را ملکه ذهن‌مان کنیم و از حالا غصه باخت را نخوریم.
یکی از خصوصیات ویژه تو کنار آمدن با سختی‌های کار در ایران و اعتراض نکردن است.
من هم به خوبی از سختی‌های کار در ایران خبر دارم اما با حرف زدن و اعتراض چیزی درست نمی‌شود. من جوری بزرگ شده‌ام که یاد گرفته‌ام از هر چیزی بهترین استفاده را ببرم.نمی‌دانم چرا در ایران همه فقط غر می‌زنند و از زمین و زمان گله می‌کنند. به نظر من اگر هر کسی کار خودش را به درستی انجام دهد همه چیز درست می‌شود اما متاسفانه ایرانی‌ها این طور نیستند. من هم می‌توانم مثل همه غر بزنم و ایراد بگیرم اما ما اول از همه باید خودمان را نشان دهیم بعد امکانات و شرایط خوب بخواهیم. برای موفقیت در فوتبال زمین و توپ لازم داریم که در اختیارمان هست. بقیه چیزها را هم وقتی موفق باشیم خود به خود به دست می‌آوریم.

منبع: شهروند