وعده‌ها و واقعیت‌ها

امیرحسین احتشامی -اصفهان امروز: کاروان ورزشی ایران دربازی‌های آسیایی جاکارتا 2018 با کسب عنوان ششمی در جدول مدال‌ها به کارش پایان داد. عنوانی که نسبت به دوره قبل یک پله سقوط را نشان می‌دهد. ورزشکاران ایرانی دربازی‌های آسیایی اینچئون 2014 با کسب 21 مدال طلا،18 نقره و 18 برنز درمجموع رتبه چهارم جدول مدال‌ها را تصاحب کردند. در جاکارتا کاروان ورزشی کشورمان یک مدال طلا کمتر به دست آورد هرچند درمجموع مدال‌ها به عدد 62 مدال رسید که نسبت به دوره قبل که 57 مدال کسب شده بود، پنج مدال بیشتر را نشان می‌دهد. در تاریخچه بازی‌های آسیایی عملکرد ورزشکاران ایرانی هنوز با بهترین عملکرد به رقابت‌های سال 1974 تهران بازمی‌گردد. مسابقاتی که 36 مدال طلا برای ورزشکاران ایرانی به همراه داشت و عنوان دوم جدول توزیع مدال‌ها پس از چین به ورزشکاران کشورمان رسید. در 15 دوره ‌این مسابقات هم بدترین عملکرد ورزش ایران با بازی‌های آسیایی سال 2002 مربوط است. در آن دوره کاروان ورزشی ایران تنها هشت مدال طلا به دست آورد و در پایان مسابقات به رتبه‌ای بهتر از دهمی جدول مدال‌ها نرسید. در دیگر دوره‌ها که رتبه ورزش ایران میان دیگر کشورهای آسیایی میان عدد چهار و هفت‌ در نوسان بوده به‌جز دو دوره‌ای که اشاره شد تغییر آنچنانی در جایگاه جدول ما ایجاد نشده است.

وزنه‌برداری ضعیف؛ کبدی شگفتی‌ساز

کاروان ورزشی ایران در رقابت‌های آسیایی جاکارتا همان‌گونه که پیش‌بینی شد در دو رشته‌های کشتی، ووشو، تکواندو، ووشو، کاراته و وزنه‌برداری و کبدی بیشترین مدال را به دست آورد. رشته‌هایی که اقتدار ایران در آن تنها محدود به آسیا نیست بلکه در جهان هم از قدرت‌های اصلی این ورزش‌ها به‌حساب می‌آید. پس کسب مدال در این رشته‌های انتظار کاملا حداقلی از کاروان ورزش کشورمان بود هرچند وزنه‌برداران ایرانی با کسب تنها چهار مدال عملکرد دور از انتظاری را به ثبت رساندند و همه را شوکه کردند. در دوومیدانی دو مدال طلا و یک نقره به دست آمد که نتیجه‌ای قابل‌قبول محسوب می‌شود. همچنین رشته‌های دیگر بودند که با کاروانی عریض و طویل راهی جاکارتا شدند اما تنها یک مدال طلا کسب کردند. به‌طور مثال رشته‌هایی همچون جودو، کوارش و جوجیتسو با 28 ورزشکار در این مسابقات حاضر شدند که ما حاصل کار آنها شش مدال بود. البته قایقران‌های ایرانی هم با 38 ورزشکار نتوانستند حتی یک مدال طلا کسب کنند و با چهار مدال نقره و سه برنز به کارشان پایان دادند. در تیراندازی هم عملکرد ورزشکاران ایرانی به‌شدت ضعیف بود چراکه دو رسته تیراندازی و تیر و کمان که 31 شرکت‌کننده داشتند به دو مدال برنز بسنده کردند. شمشیربازی هم که با ترکیب 11 نفره به این مسابقات اعزام‌شده بود با تنها یک نقره و یک برنز به کارش پایان داد. در رشته‌های تیمی همان چیزی که توقع می‌رفت اتفاق افتاد به‌جز کبدی که دو طلای ناب را برای کاروان ورزشی ایران به ارمغان آورد. در والیبال و بسکتبال یک طلا و نقره به دست آوردیم که کاملا قابل پیش‌بینی بود. در فوتبال با توجه به تیم جوانی که راهی مسابقات کرده بودیم خیلی زود از گردونه مسابقات خارج شدیم تا برای المپیک 2020 آماده شویم. در هندبال غافلگیر شدیم و از رسیدن به مرحله نیمه‌نهایی بازماندیم اما واترپلو جور هندبال را کشید و پس از 44 سال به مدال برنز بازی‌های آسیایی دست‌یافتیم. در تنیس روی میز هم برای نخستین بار در تاریخ بازی‌های آسیایی با مدال نوشاد عالمیان روی سکو رفتیم. اما در رشته‌هایی همچون ژیمناستیک، تنیس، اسکواش، سپک تاکرا، سوارکاری، پاراگلایدر و شنا هم حرفی برای گفتن نداشتیم و تنها به حضور در مسابقات بسنده کردیم.

عملکرد کاروان ورزشی ایران زیر ذره‌بین

پیرامون عملکرد ورزشکاران ایران دربازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا تاکنون تحلیل‌های گوناگونی انجام‌شده و خواهد شد. همه پرسش‌های حول این محور می‌چرخید که آیا کاروان ورزش ایران با موفقیت این رقابت‌ها را پشت سر گذاشته یا نسبت به دوره قبل عقب‌گرد داشته است. البته تجزیه‌وتحلیل این موضوع کار ساده‌ای نیست و باید تمام جوانب این کار را در نظر گرفت. به‌طور مثال در این دوره کاروان ورزشی ایران با 378 ورزشکار بیشترین تعداد نفرات اعزامی به بازی‌های آسیایی پس از انقلاب به ثبت رسید. این در حالی بود که با توجه به این 102 شرکت‌کننده بیشتری که داشتیم انتظار کسب جایگاه بهتری نسبت به دوره پیشین غیر معقولانه نبود. البته اگر مبنای قضاوت افزایش مدال‌ها از عدد 57 به 61 قرار گیرد توجیه ساده انگارانه‌ای برای این موضوع پیدا خواهد شد اما در عمل وقتی عدد طلای کاروان ورزشی کشورمان یکی کمتر می‌شود معنایی دیگری پیدا می‌کند.

وقت حساب‌کشی از فدراسیون‌ها فرارسیده است

پیش از اعزام تیم‌ها به مسابقات آسیایی جاکارتا هرکدام از فدراسیون‌ها برآوردی از شانس ورزشکاران ورزشی رشته موردنظرشان ارائه می‌دادند و حالا زمان حساب کشی از همان فدراسیون‌ها فرا رسیده است. فدراسیون‌ها از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ چهار سال فرصت داشتند با شناخت نقاط ضعف خود، راه پیشرفت را در پیش بگیرند و روند رو به رشدی داشته باشند و اگر تنها در حرف قهرمان بودند و در میدان عمل بازنده، باید پاسخگوی شکست خود باشند.