برای استحکام روش، مساعدت‌های علمی را از یاد نبریم!
اگر انواع بذرهای اصلاح‌شده را با تسهیلاتی بدون کارمزد و ماشین‌آلات پیشرفته کشاورزی در اختیار کسانی بگذارند که تجربیات کلانی در این امور دارند اما آب کافی در اختیار نباشد هیچ‌یک از این مساعدت‌ها کارساز نیست و به نتیجه نمی‌رسد.
حسن روانشید- اصفهان امروز: اگر انواع بذرهای اصلاح‌شده را با تسهیلاتی بدون کارمزد و ماشین‌آلات پیشرفته کشاورزی در اختیار کسانی بگذارند که تجربیات کلانی در این امور دارند اما آب کافی در اختیار نباشد هیچ‌یک از این مساعدت‌ها کارساز نیست و به نتیجه نمی‌رسد. امروز اکثر مناطق کشور با کمبود آب بویژه درزمینه کشت روبروست. اخطارهای پی‌درپی به کسانی که بدون توجه در مناطقی همچون لنجان اصفهان اقدام به نشاء زنی برنج کرده بودند و حاصل آن جز کاه چیزی نبود باید درسی باشد برای آیندگان که آگاه شوند تاریخ‌مصرف زمین‌های این منطقه از کشور به‌منظور تولید برنج سال‌هاست پایان‌یافته است و تنها محدوده‌ای که می‌تواند تا حدودی نیاز داخلی را تأمین کند دو استان گیلان و مازندران است. حذف آب کشاورزی از سبد این استان در سال‌های اخیر از دلایل محرز برای نیاز به تغییر الگوی کشت در آنها است. متأسفانه وسعت این محصول که براثر بی‌توجهی مسئولان درگذشته از محدوده لنجان در غرب به شرق کلان‌شهر نیز کشیده شده بود دریکی دو سال گذشته حذف و کشاورزان را به این نتیجه رساند تا علاوه بر بهره‌برداری از درختان باروری همچون پسته از گیاهانی چون گلرنگ استفاده نمایند و این واقعیت تلخ را بپذیرند که دیگر آبی برای انجام کشاورزی و آن‌هم با شیوه آبیاری غرقابی وجود ندارد. اگرچه ساکنان این منطقه در شرق اصفهان ازجمله شهرستان‌های کوهپایه و جرقویه از کشاورزان و دامداران کوشا و پرتلاشی هستند که قرن‌هاست به جنگ مشکلات رفته‌اند اما امروز شرایط جغرافیایی نیز از آنها فاصله گرفته و برای چالش کم‌آبی نیازمند بهره‌وری از علوم جدید در این زمینه هستند، می‌طلبد سازمان جهاد کشاورزی نهایت مساعدت را با آنها داشته باشد و همه توان خود را صرف آموزش پیرامون استفاده از توانایی‌های موجود بر اساس بهره‌وری حداقلی از آب کند و کارشناسان را موظف کند تا پشت‌میزنشینی را کنار گذاشته و لباس رزم با چالش‌های موجود را به تن کند و دانسته‌های علمی خود را در محل به کشاورزان بیاموزند. فراموش نکنیم این جمله پرمغز سید جمال‌الدین اسدآبادی را که تا فشاری نباشد توفیقی حاصل نخواهد شد. کشت «کینوا» یا خاویار گیاهی با قدمت 5 هزارساله در ایران تازه است. این محصول که ره‌آوردی از آمریکای جنوبی است شباهت زیادی به برنج دارد، ارزش غذایی و ویتامین‌های فراوان آن به‌خوبی می‌تواند جای برنج را در سفره جامعه ایرانی پر کند درحالی‌که گلوتن موجود در آن محدود بوده و برای افراد حساس به این ماده غذایی مناسب است. همچنین بیماران دیابتی به‌راحتی می‌توانند از آن در طبخ غذاهای رژیمی استفاده کنند. آنچه این گیاه را بیش از همه ارزشمند نموده این است که در زمین‌های کم آب و شور قابل‌کشت است و امروز به همت یکی از کشاورزان نخستین مزرعه آن در روستای حسین‌آباد جرقویه سفلی به زیر کشت آن رفته و به‌مرورزمان همه اهالی منطقه شرق را علاقه‌مند به اجرای این روش خواهد کرد تا از نابودی کشاورزی در این ناحیه جلوگیری شود، اما مسئولان نباید این موضوع بااهمیت را ازنظر دور داشته باشند که در حال حاضر ورود بذر آن در انحصار واسطه‌ها قرار دارد که به قیمت گران عرضه می‌کنند.
ادامه دارد