دکتر بابک فرزاد، اسطوره اخلاق و تواضع بود

اصفهان امروز آنلاین - بابک فرزاد از نخستین مدال‌آوران ایرانی المپیاد کامپیوتر پنجشنبه گذشته پس از ماه‌ها جدال با سرطان درگذشت. او چندی پیش با انتشار پستی در فضای مجازی از دوستانش خداحافظی کرده بود.

تسلیت؛ واژه کوچکی است که گاه در برابر بزرگی کسی که دیگر میان ما نیست بیش‌ازپیش ارزش و اهمیت خود را از دست می‌دهد. وقتی خبر فوت مریم میرزا خانی اعلام شد شقاوت مرگ دلمان را آزرد چراکه باورش برایمان دشوار بود فرشته مرگ توانسته باشد به بهانه سرطان این کوه متانت و شعور را از پای درآورد. داغ فقدان نابغه ریاضی جهان هنوز تازه بود که خبر خاموشی ستاره دیگری از عالم نوابغ ایرانی آتش زیر خاکستر را روشن کرد و فوت بابک فرزاد آه از نهاد آنها که او را می‌شناختند بلند کرد. دکتر بابک فرزاد، دارنده مدال برنز المپیاد جهانی کامپیوتر در سال ۱۹۹۵، فارغ‌التحصیل دانشگاه‌های صنعتی شریف و تورنتو (دکترای انفورماتیک) و مک‌گیل (پست دکترا) و استاد ریاضی دانشگاه براک و هم‌دوره‌ مریم میرزاخانی بود. مدت‌ها بود که از بیماری سرطان رنج می‌برد و در مورد بیماری خود در فیس‌بوک صحبت می‌کرد و همواره شوخ‌طبع بود. او دوران دبیرستان خود را در دبیرستان شهید اژه‌ای اصفهان سپری کرد.

اخلاق‌مداری فرزاد مسئله‌ای نیست که اکنون در فقدانش مطرح‌شده باشد بلکه می‌توان حقیقت امر را از دوستان و هم‌دوره‌ای‌های او فهمید که خاطراتشان با او مهر تائیدی بر این ادعاست. علیرضا صلواتی، معاون حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری اصفهان که دورانی از تحصیل دبیرستان و دانشگاهش به او گره‌خورده است در همین راستا به اصفهان امروز می‌گوید: «او جزو نخبگان بود و در مدرسه تیزهوشان شهید اژه‌ای تحصیل می‌کرد. جزو نخستین اصفهانی‌هایی بود که مدال‌آور المپیاد جهانی شد. به خاطر دارم زمانی مهدی فولادگر از اصفهان موفق به کسب مدال طلای المپیاد کامپیوتر جهان شد و ما آن موقع دانش‌آموز بودیم که این امر برایمان بسیار هیجان‌انگیز بود. آن موقع هنوز تب‌وتاب المپیاد در کشور ما فراگیر نشده بود که بلافاصله بعد از نام مهدی فولادگر، نام بابک فرزاد به گوش ما خورد که موفق شد در سال 73 مدال برنز المپیاد کامپیوتر را از آن خود کند و افتخار دوچندانی برای ما اصفهانی به ارمغان آورد. نکته‌ای که بابک فرزاد برای ما داشت این بود که او دو سه سال پیش از ما از مدرسه فارغ‌التحصیل شد اما همچنان حضوری مؤثری داشت. به‌این‌ترتیب که میل او به انتقال دانش و تجربه‌ای که داشت باعث شد با هم‌دوره‌ای‌های خود ازجمله امید نقشینه ارجمند و کسری علی شاهی نسل دیگر هم‌نسلی‌هایشان در دبیرستان شهید اژه‌ای، نسل بعد از خود را برای المپیاد آماده و همراهی می‌کردند و بسیار هم موفق شدند چون این امر باعث شد دوره‌ای فرابرسد که دبیرستان اژه‌ای چهار مدال المپیادی جهانی کسب کند. اینها ثمره زحمات فرزاد و هم‌دوره‌ای‌های او بود. آنها دوره‌های «کارسوق» برگزار می‌کردند که مباحث مربوط به آشنایی با کامپیوتر و ریاضیات بود. این دوره‌ها نخست ذهن دانش‌آموز را با مباحث آشنا می‌کرد و سپس او را به مراحل بالاتر هدایت می‌کرد. حتی من نیز به‌واسطه تلاش‌های فرزاد توانستم در دوره نخست المپیادهای کامپیوتر شرکت کرده و به مرحله دوم صعود کنم. در ادامه اگرچه فاصله سنی چندساله داشتیم اما در دانشگاه یکدیگر را می‌دیدیم و دانشجویان اصفهان یک گروه مشهور بودند که باهم نیز ارتباط خوبی داشتند. بعد از تعطیل شدن دانشگاه در مورد مباحث دانشگاهی یا علمی صحبت می‌کردیم و به مباحث مختلف می‌پرداختیم. او بسیار سرزنده، سرحال و متواضع بود. درواقع باید بگویم روحیات بابک فرزاد امروزی نبود و فارغ از هرگونه مطالبات امروزی در فضای علمی شاهد آن هستیم. او خالصانه و بدون چشم‌داشت دانش فنی خود را در اختیار دیگران قرار می‌داد چیزی که امروزه کمتر آن را از افراد نخبه که گاه درگیر غرور یا خودشیفتگی می‌شوند، شاهدیم.ارتباط ما باوجود رفتن او از ایران و ادامه تحصیلش در کانادا نیز همچنان ادامه داشت. جالب است بدانید که او اگرچه نخبه‌ای پرمشغله بود با تواضع بسیار تماس و ارتباطاتش را حفظ کرده بود و هرگز تبریک سالروز تولد دوستانش را فراموش نمی‌کرد. او نسبت به جامعه دغدغه‌مند بود و جزو بااخلاق‌ترین نابغه‌های علمی است که در زندگی‌ام دیده‌ام. ما مثل او و مریم میرزاخانی را کم داریم و شاید جبران اینها به‌سادگی ممکن نباشد. بابک فرزاد حتی موقعی هم که دچار بیماری بود با روحیه و امید بالایی مبارزه می‌کرد و فکر می‌کنم اگر این روحیه را نداشت همان روزهای نخست بیماری بر او غلبه می‌کرد. امیدوارم روحش شاد و قرین رحمت الهی باشد و ما بتوانیم قدر نوابغی همچون او را در کشور داشته باشیم.»