حالا وقت دعوا نیست
یک شیطنت کوچک رسانه‌ای کافی بود تا در کوران جام ملت‌های آسیا آتش اختلاف‌ها میان کی روش و برانکو دوباره شعله‌ور شود. آتشی که البته هنوز زبانه نکشیده و باید امیدوار ماند برانکو با سکوت خودش حداقل تا پایان جام ملت در آن ندمد.
امیر حسین احتشامی - اصفهان امروز: یک شیطنت کوچک رسانه‌ای کافی بود تا در کوران جام ملت‌های آسیا آتش اختلاف‌ها میان کی روش و برانکو دوباره شعله‌ور شود. آتشی که البته هنوز زبانه نکشیده و باید امیدوار ماند برانکو با سکوت خودش حداقل تا پایان جام ملت در آن ندمد.
بی‌تدبیری یا شیطنت یک خبرنگار عامل اصلی روشن شدن دوباره این آتش بوده است. خبرنگاری که کبریتی در انباری از کاه انداخته و خودش به کناری نشسته تا از این خرمن آتش آنچه به دنبال است صید کند. آن خبرنگار ناشی و یا با قصد و غرض حتی لحظه‌ای به این فکر نکرده که جای چنین وقت مطرح کردن چنین پرسشی حالا نیست و از آن بدتر خبرنگار دیگری که در امارات بلافاصله پاسخ برانکو را در یک نشست خبری به‌عنوان پرسش مطرح کرده تا کی روش را وادار به پاسخگویی کند. ماجرا ازاین‌قرار است که آن خبرنگار غیرحرفه‌ای از برانکو می‌خواهد پیرامون سرمربی تیم ملی عراق یعنی سرچپو کاتانچ صحبت کند و برانکو هم ضمن تعریف از این مربی و شاره به دوستی دیرینه‌اش با کاتانچ اظهار امی دواری می‌کند که ایران در بازی با عراق پیروز شود. همین اظهارنظر سریع به گوش کی روش می‌رسد و خبرنگاری دیگر در نشست خبری پس از بازی با یمن نظر کی روش را پیرامون صحبت‌های برانکو جویا می‌شود. جرقه اصلی درست از همین‌جا زده می‌شود و کی روش بلافاصله صحبت‌های تندی علیه سرمربی پرسپولیس مطرح می‌کند. کی روش هم با خنده‌هایی طعنه‌آمیز چنین اظهارنظر می‌کند: «در مورد این آقا باید بگویم همه او را می‌شناسیم. او فردی است که همیشه می‌گفت فوتبال ایران سیرک است. دقیقا در لحظاتی که ۸۵ میلیون ایرانی برای تیمشان دعا می‌کنند، فردی هوشمند و خارق‌العاده، مربی عراق را تحسین می‌کند. کسی که در خدمت فوتبال ایران است، از سرمربی حریف هوشمندانه تعریف می‌کند و با تمام تخصص و حمایتی که از تیمش دریافت کرد، بازهم نتوانست قهرمان لیگ قهرمانان آسیا شود. حمایتی که باعث شد تیم‌های دیگر ضرر کنند اما او شهره است که از بازیکنان اوکراینی حمایت کند. بهتر است در این شرایط این مرد باهوش را تنها بگذاریم.»
نقش منفعلانه مدیر رسانه‌ای تیم ملی
عمل شیطنت‌آمیز این دو خبرنگار داخلی در جای خودکاری زشت و غیرحرفه‌ای است اما نباید از نقش مدیر رسانه‌ای تیم ملی که در نشست خبری کنار دست سرمربی تیم ملی هم می‌نشیند، غافل شد. یک مدیر رسانه باهوش خوب می‌داند که چگونه پرسش‌های بی‌ارتباط با موضوع را در نشست‌های خبری مطرح نکند و یا از سرمربی بخواهد به آن‌ها پاسخ ندهد. مدیر رسانه‌ای تیم ملی هم خیلی ساده می‌توانست این پرسش را کنار گذاشته و آن را مطرح نکند؛ اما ظاهرا مدیر رسانه‌ای تیم ملی کاملا وظیفه‌اش را فراموش کرده بود و اجازه مطرح‌شدن چنین سؤالی را داده تا پاسخ کی روش به حاشیه‌ای بزرگ تبدیل شود. روز گذشته روزنامه منسوب به باشگاه پرسپولیس با تیتر درشت پاسخ به صحبت‌های کی روش را به‌پایان جام ملت‌ها موکول کرده است.
دعوای کی روش و برانکو تمام‌شدنی نیست
ظاهرا دعوای کی روش و برانکو یک جنگ ابدی و ازلی است و نمی‌توان پایانی برای آن در نظر گرفت. فدراسیون فوتبال هم به‌عنوان متولی اصلی این رشته هیچ‌گاه به‌طورجدی وارد این درگیری‌ها نشده است. موضوع کاملا منفعلانه فدراسیون فوتبال عاملی شده تا این دو مربی بزرگ هرازگاهی به‌پای هم بپیچند و فضای فوتبال ایران را متشنج کنند. البته برخی کارشناسان این نبرد را به سود تیم ملی و باشگاه پرسپولیس می‌دانند. استناد آن‌ها هم به جمله‌ای معروف از رینوس میشل تئوریسین نامدار دنیای فوتبال است که این ورزش را یک جنگ واقعی توصیف کرده بود. امانگاهی واقع‌گرایانه به کنایه‌ها نیش‌دار کی روش و برانکو به یکدیگر نشان می‌دهد که آن‌ها محصول وضعیت فعلی فوتبال ایران هستند. مربیانی که در تیم‌هایی که پیش‌تر حضور داشتند کاملا حوزه وظایفشان مشخص‌شده بود و هر یک می‌دانستند حیطه کارشان کجاست و تا چه اندازه‌ای حق جلو آمدن دارند؛ اما آشفتگی فوتبال ایران عاملی شده تا کی روش و برانکو کاملا از آن محوطه‌ای که باید در آن باشند پا را فراتر نهاده و فاصله زیادی با محدوده خودشان بگیرند. اتفاقی که پیش چشم مسئولان فدراسیون فوتبال بارها تکرار شده اما عکس‌العمل جدی به دنبال نداشته است. شاید تنها نقطه پایان این جنگ ادامه‌دار پایان جام ملت‌ها و جدایی کی روش از فوتبال ایران باشد. جدایی که بسیار محتمل به نظر می‌رسد و با رفتن کی روش برانکو دیگر رقیب قدرتمندی را پیش روی خود نخواهد دید. آن زمان سرمربی پرسپولیس می‌تواند با خیالی آسوده‌تر به کارش ادامه دهد و نگران نیش و کنایه‌های کی روش نباشد. البته مرد کروات را هم چندان با این نیش و کنایه‌ها مشکلی نداشت و بازی با حریفی قلدر و همه‌فن‌حریف را می‌پسندید.