تئاتر آتروپین؛ پرفروش و دغدغه مند
نمایش آتروپین به نویسندگی، طراحی و کارگردانی امید نیاز که از تاریخ ۹ تیرماه روی صحنه رفته است و تا تاریخ ۷ مردادماه نیز به فعالیت ادامه خواهد داد، حاصل همکاری گروه تئاتر «نان و عروسک» و خانه تئاتر حوزه هنری اصفهان است. مکان برگزاری نمایش تماشاخانه «ماه» واقع درگذر سعدی است که به نظر می‌رسد با توجه به برخی محدودیت‌های زیرساختی که در این گزارش از برخی از آن‌ها ذکری به میان خواهد آمد هنرمندان و تماشاچیان را با محدودیت‌هایی مواجه می‌سازد.
امیر حکیمی -اصفهان امروز: نمایش آتروپین به نویسندگی، طراحی و کارگردانی امید نیاز که از تاریخ ۹ تیرماه روی صحنه رفته است و تا تاریخ ۷ مردادماه نیز به فعالیت ادامه خواهد داد، حاصل همکاری گروه تئاتر «نان و عروسک» و خانه تئاتر حوزه هنری اصفهان است. مکان برگزاری نمایش تماشاخانه «ماه» واقع درگذر سعدی است که به نظر می‌رسد با توجه به برخی محدودیت‌های زیرساختی که در این گزارش از برخی از آن‌ها ذکری به میان خواهد آمد هنرمندان و تماشاچیان را با محدودیت‌هایی مواجه می‌سازد.
پیش از تحلیل برخی از ویژگی‌های آخرین اثر امید نیاز، آتروپین، لازم به ذکر است که کادر بازیگران این اثر عبارت‌اند از: امیر اصفهانی، ایلیا نیاز، علیرضا هوشیار، مونس پور فاتحیان، احمدرضا صادقی، محمد نظری، رامین کلانتری و رضا کریمی.
محتوای این اثر به‌طورکلی اجتماعی است و سعی دارد تأثیرات برخی از معضلاتی را که ممکن است هر یک از ما با برخی از آنان دست‌به‌گریبان بوده‌ایم را بر شکل‌گیری غالب شخصیتمان و تأثیر آن را در رفتارهایمان مشخص کند. متن نمایش به‌کرات از تکنیک بازگشت به گذشته استفاده برده و درنتیجه دارای یک سیکل خطی زمانی نیست و البته شایان‌ذکر است که نویسنده این تکنیک را به‌درستی انجام داده است و درنتیجه متن، با ایجاد تعلیق‌های طولانی یا سردرگمی بیش‌ازحد مخاطب باعث مغشوش شدن ذهن مخاطبین نمی‌شود. ازآنجایی‌که اصولاً متن‌هایی که ازلحاظ موضوعی زیرمجموعه محتواهای واقع‌گرایانه قرار می‌گیرند بیشتر دستخوش آفت کلیشه‌ای شدن می‌شوند؛ متن آتروپین نیز به‌نوبه خود در برخی از قسمت‌ها دچار آفت کلیشه شده است و به نظر می‌رسد نویسنده می‌توانست در برخی از قسمت‌ها در متن خلاقیت بیشتری به کار ببرد و متن را از حالت میان‌مایه به یک متن درخور توجه بیشتر بدل سازد بااین‌حال متن این اثر مسلماً می‌تواند مخاطبان را قانع سازد.
ازجمله نکات دیگر این نمایش استفاده از موسیقی زنده با اجرای نوازندگان، امید نیاز، امیرمهدی اسلام پور، محمدحسین هارونی و سالار یزدانی بود. قطعات درمجموع یکدست اجرا شدند و البته در قسمت‌هایی نیز نمایش از قطعات از پیش ضبط‌شده استفاده برده. بار اجرای ترانه‌هایی که همراه با موسیقی اجرا می‌شدند بیشتر بر دوش امید نیاز بود.
در راستای سخنی که ابتدای این گزارش از محدودیت‌های مخرب تماشاخانه ماه به میان آمد؛ می‌توان افزود که محدودیت‌های ساختاری در بهره‌گیری از مهندسی صدا در این سازه و وجود نداشتن مکان مناسب برای قرار گرفتن دسته نوازندگان از عواملی بود که در پخش صدا در سالن و میزان هماهنگی شدت صدا و شدت صدای ادای دیالوگ‌های بازیگران بی‌تأثیر نبود و از عواملی بود که می‌توانست کار را بر کارگردان و متصدیانش سخت کند.
امور مربوط به طراحی را نیز کارگردان اثر خود بر عهده داشته است و در این راستا بااینکه درمجموع یک آرایه ساده را ترجیح داده است؛ به نظر می‌رسد که توانسته با بهره‌گیری از اشیا ساده نوعی مجموعه دال و مدلولی درخور را ایجاد کند به‌نحوی‌که مخاطب تیزبین می‌تواند باکمی دقت به ارتباطات معنایی اشیا پی ببرد و این مطلب در پی بردن به زوایای پنهان مفاهیم اثر کمک شایان توجهی خواهد.
در پایان اجرای اخیر (۲۵ تیرماه) جلسه‌ای برای نقد برخی از زوایای اثر توسط روان‌درمانگر مریم مشایخی به عمل آمد. ازآنجایی‌که مشایخی به گفته خود به فنون تئاتر به معنی تکنیکی تسلط چندانی نداشت، بحث وی بیشتر در خصوص متن و برخی از عوامل محیطی و بهره‌گیری معنایی از آن‌ها بود. مشایخی در بحث خود به مطرح کردن بحث طرح‌واره‌های شخصیتی و همچنین تأثیر عدیده آن‌ها در شکل گرفتن شخصیت افراد و عملکرد آن‌ها در طول زندگی پرداخت و متن اثر را در تطبیق با طرح‌واره‌های شخصیتی و الگوهای درمانی شناخت.
درمجموع تئاتر آتروپین خوش‌ساخت است و به نظر می‌رسد بتواند رضایت مخاطبان را در طیف‌های مختلف برانگیزد.