نظریه‌های نو در مدیریت شهری
یکی از نظریه‌های نو در مدیریت شهری نظریه تقویت حکومت شهرهاست که این روزها تا حد زیادی در محافل شهری مطرح است ولی خط بین سطوح حکومت محلی و سطوح بالاتر، از کجا باید شروع و پایان یابد؟
یکی از نظریه‌های نو در مدیریت شهری نظریه تقویت حکومت شهرهاست که این روزها تا حد زیادی در محافل شهری مطرح است ولی خط بین سطوح حکومت محلی و سطوح بالاتر، از کجا باید شروع و پایان یابد؟
به گزارش، مستر مایور، درحالی‌که جمعیت شهرنشینی در حال رشد است، به‌منظور نحوه برخورد با تغییر آب‌وهوا و فقر فزاینده، به همراه مشکلات معاصر دیگر، رهبران متفکر در کنفرانس عصر شهریدر دهلی‌نو در پاییز گذشته، خواستار اعطای قدرت تصمیم‌گیری و منابع بیشتر برای شهرها شدند. با استفاده از تحقیقات موردی در سراسر دنیا، آن‌ها این بحث را مطرح کردند که تقویت حکومت شهرها که شامل ترکیبی از اعطای پول و قدرت به آن‌هاست، می‌تواند به کنترل کامل مناطق شهرهای بزرگ در یک بدنه حکمرانی واحد نائل شود و این شانس را به شهروندان می‌دهد که این دولت‌ها از طریق انتخابات و ابزار دیگر، پاسخگو شوند و با اعطای حق اظهارنظر به آن‌ها درباره برنامه‌ریزی‌های شهری باعث بهبود زندگی ساکنین شهرها شوند.
طرفداران حکومت شهرهای قوی‌تر، این بحث را مطرح کردند که افراد محلی به سیاست‌هایی اصرار خواهند کرد که برای محیط‌زیست و مردم‌سالاری، خوب و مفید است، شامل دسترسی به حمل‌ونقل عمومی و راه‌حل‌های محلی برای مقابله با سیل، افزایش آلودگی هوا و دیگر عواقب تغییرات آب‌وهوا.
ولی تحقیقات موردی در کنفرانس عصر شهری LSE به محدودیت‌های کنترل محلی اشاره کردند. مفهوم حکومت شهرها تا چه اندازه می‌توانند در مخالفت با حکومت‌های ملی و محلی، اظهارنظر کنند، به اتفاقاتی بستگی دارد که در شهرها می‌افتد. سیاست‌گذاران، نگران این موضوع هستند که تصمیمات گرفته‌شده در یک شهر خاص، تا چه اندازه می‌تواند مخالف با مکان‌های دیگر مطرح شود و آیا این جریان به دلیل تأثیر بر اقتصاد ملی، یا استخراج منابع در بیابان‌ها یا زندگی افراد در کشورهای دیگر مؤثر است یا خیر؟
شهرهای هندی
کی. سی. سیوارا ماکریشین، رئیس مرکز تحقیقات سیاسی در دهلی می‌گوید: «دولت‌شهرهای محلی از دوران استعمار به‌عنوان سطوح کم‌اهمیت‌تر از دیگر سطوح حکومتی، مدنظر قرارگرفته‌اند.» او توضیح می‌دهد که این وضعیت در طراحی سیاسی مردم‌سالاری هند، منعکس‌شده است. درحالی‌که شهرها باعث رشد اقتصادی هند می‌شوند و بیش از یک‌سوم هندی‌ها در مناطق شهری زندگی می‌کنند، فقط 92 صندلی از 542 صندلی در مجلس هند، مربوط به مناطق شهری است.
«مادهای پای رئیس ایمبارک» اتاق فکری که درباره مسائل حمل‌ونقل شهری، فعالیت می‌کند، بیان کرد: در همین حال، سرمایه‌گذاری‌ها در زیرساخت‌های شهری اغلب با نیازهای مردم هماهنگ نیستند. در طول 15 سال گذشته، سازمان‌ها توسط ایالت ماهاراشترا، بیش از 5/3 میلیارد دلار برای جاده‌ها و بزرگراه‌ها و فرودگاه‌ها در بمبئی هزینه کرده‌اند بدون آن‌که سرمایه‌گذاری‌ها لازم را در زمینه حمل‌ونقل عمومی انجام داده باشند، درحالی‌که فقط حدود 7 درصد مردم از خودروهای شخصی استفاده می‌کنند.
برنامه‌ریزی‌های پراکنده در شهر نیویورک
«در مقایسه با بسیاری از شهرهای هند، نیویورک دارای امکانات حمل‌ونقل شهری قابل‌دسترس و گسترده‌تر با تعداد افرادیست که هرساله به جمعیت آن‌ها اضافه می‌شود. تعداد شهروندانی که از ایستگاه پنسیلوانیای نیویورک، دررفت و آمد هستند، دو برابر میزانی است که در اوایل دهه 1970 بودند و استفاده از قطار زیرزمینی، همیشه در حد بالایی است. ولی مؤسسات حمل‌ونقل، مسئول تأمین حمل‌ونقل در کلان‌شهر نیویورک، در اتخاذ تصمیمات بلندمدت مؤثر نیستند». این عقیده توماس رایت است (مدیرعامل انجمن طرح منطقه‌ای) که یک سازمان شهری است و طرح‌هایی با دامنه وسیع را برای ایجاد یک نیویورک بزرگ‌تر دارد. او می گوید: «این مشکل مربوط به حاکمیت پراکنده است. حدود 22 میلیون نفر در یک منطقه زندگی می‌کنند که با هزاران بخش متفاوت از تصمیم گیران دولتی در کاربری زمین، تعیین مالیات و موارد دیگر، مواجه می‌باشند. مؤسساتی که از آن‌ها انتظار می‌رود در حال فکر کردن مداوم و طولانی‌مدت باشند، دارای مدیران ارشد، با مسئولیت‌های کوتاه‌مدت هستند. این‌ها اغلب افراد حقیقی هستند که این مؤسسات را اداره می‌کنند و به‌طور میانگین حدود دو سال در یک شغل فعالیت می‌کنند و بسیار مشکل است فکر کنیم که آن‌ها چگونه می‌خواهند تصمیمات بلندمدت بگیرند.»
مؤسسات مسئول شهری که از آن‌ها انتظار می‌رود در حال فکر کردن مداوم و طولانی‌مدت باشند، دارای مدیران ارشد، با مسئولیت‌های کوتاه‌مدت هستند. این‌ها اغلب افراد حقیقی هستند که این مؤسسات را اداره می‌کنند و به‌طور میانگین حدود دو سال در یک شغل فعالیت می‌کنند و بسیار مشکل است فکر کنیم که آن‌ها چگونه می‌خواهند تصمیمات بلندمدت بگیرند
شهرداران دارای قدرت و اختیار در لندن
در مقایسه با پراکنده بودن مراکز تصمیم‌گیری در نیویورک، شهردار لندن، رئیس امور حمل‌ونقل لندن است و به کنترل تصمیم‌گیری‌ها در رابطه با حمل‌ونقل در شهر می‌پردازد. ریکی بردت، یک مدیر شهری معتقد است که برنامه‌ریزی در لندن از سال 2000 به‌طور قابل‌توجهی از زمانی که جایگاه انتخابی شهردار لندن به وجود آمد و به وی قدرت داده شد تا برنامه‌ریزی شهری دراز مدت در سراسر شهر را تحت نفوذ درآورد، بهبودیافته است. بردت ادامه می‌دهد راهبردهای برنامه‌ریزی دنبال شده توسط کن لیونگستون که از سال 2000 تا 2008 شهردار لندن بود و بوریس جانسون (که از 2008 تاکنون ماه گذشته شهردار بود، مستقیماً چگونگی توسعه لندن را دنبال نموده‌اند. هردوی این شهرداران تصمیماتی درباره حفظ و نگهداری کمربند سبز لندن انجام دادند که شامل رشد شهر و تسهیل در توسعه و بهبود زمین‌های خالی با تمرکز بر تراکم روزافزون و استفاده فزاینده از کاربری مختلط و بهبود بخشیدن به مناطق فقیرنشین شهر که دارای ارتباطات خوبی با حمل‌ونقل عمومی هستند، می‌شود.
در مورد حمل‌ونقل، یک خط جدید اضافه شد تا بخش‌های فقیرنشین را به مرکز شهر متصل نماید و یک سامانه گردشی ایجاد گردید تا سهولت دسترسی بین جوامع پراکنده در اطراف شهر با مرکز شهر را فراهم نماید. علاوه بر این، خط راه‌آهن متقاطع سرعت‌بالا که خطوط دیگر را قطع می‌کند، به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی‌شده که در سال 2018 افتتاح گردد.
سرمایه‌گذاری عظیم در زیرساخت‌های حمل‌ونقل «به میزان میلیارد‌ها پوند از سوی دولت مرکزی» بدون اقدامات مستقیم شهردار منتخب برای دفاع از منافع ساکنین لندن، امکان‌پذیر نبوده است.
پیچیدگی‌های حکومت‌های محلی
مطالعات موردی فوق، اهمیت تقویت حکومت‌های محلی را نشان می‌دهد ولی شهرها در یک فضای خالی زندگی نمی‌کنند. در پایان هر روز، حکومت‌های ملی و ایالتی تصمیم می‌گیرند که همکاران آن‌ها در شهرداری‌ها تا چه اندازه می‌توانند کار انجام دهند. گذشته از بی‌میلی برای دست برداشتن از منابع، سطوح بالاتر حکومتی، دلایل زیادی برای واگذار نکردن کنترل امور دارند.
همچنین این سؤال مطرح است که در کجا باید مرزها را ترسیم نمود. مثلاً منطقه کلان‌شهر نیویورک، صدها مایل در اطراف نیویورک گسترش می‌یابد. این جریان شامل چندین شهر کوچک‌تر در ایالت‌های مجاور است. رایت، نمونه جالبی برای نیاز به برنامه‌ریزی متحدتر و اجرای سیاست‌های حمل‌ونقل در سراسر منطقه مطرح نمود ولی این بحث تا چه اندازه به تأمین آب و برق و امور جاده‌ها و زمینه‌های دیگری که شهرداری‌ها در رابطه با آن، مسئولیت دارند، مربوط می‌شود؟
علاوه بر این مسائل پیچیده، شهرهای در حال رشد علاقه‌مند به مواد غذایی، انرژی، آب و دیگر منابع هستند که تمام آن‌ها به تشدید تأثیر آن‌ها بر مناطق روستایی مربوط می‌شود. نیل برنر، مدیر آزمایشگاه نظریه شهری در دانشگاه هاروارد این بحث را مطرح می‌کند که ما باید به روند شهرنشینی توجه کنیم، به‌جای آن‌که فقط توجه خود را به مسیرهایی متمرکز نماییم که در مناطق دوردست شهرهای در حال رشد عملی شده‌اند.