طلای بازی‌های آسیایی را هنوز کم دارم
ووشو ازجمله ورزش‌هایی است که هنوز نتوانسته المپیکی شود. این رشته ورزشی در دهه پنجاه از کشور مادر یعنی چین وارد ایران شد.
ووشو ازجمله ورزش‌هایی است که هنوز نتوانسته المپیکی شود. این رشته ورزشی در دهه پنجاه از کشور مادر یعنی چین وارد ایران شد. بعد از انقلاب یعنی اوایل دهه 60 نیز ووشو که آن زمان به نام کونگ‌فو چینی شناخته می‌شد بی‌سروصدا و به‌صورت غیرقانونی به فعالیت محدود خود ادامه داد. سال 70 ایران به عضویت فدراسیون جهانی ووشو درآمد و یک سال بعد هم به جمع فدراسیون ووشوی آسیایی پیوست. در رقابت‌های جهانی سال 1997 تیم ملی ووشوی ایران دو مدال طلا به دست آورد تا جایگاه این رشته در کشور بیشتر تثبیت شود. طلایی‌های ایران در مسابقات جهانی حسین اجاقی و سید علی میرمیران بودند که اجاقی در مسابقات جهانی 2011 هم حضور داشت و مدال طلا گرفت تا جمع مدال‌های طلای خودش در مسابقات جهانی را به عدد 11 رسانده و به اسطوره ووشوی ایران تبدیل شود. اما عمده تمرکز مسئولان ورزش کشور بروی این رشته به بازی‌هایی آسیایی معطوف است. جایی که گرفتن مدال برای هر کشوری اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. دربازیهای آسیایی 2006 ، ووشو تنها دو مدال نقره به دست آورد اما سال دربازیهای آسیایی 2010 با جهشی قابل‌توجه سه مدال طلا و سه برنز را به کارنامه کاروان ورزشی کشورمان اضافه کرد. دربازهای آسیایی 2014 اینچئون هم ووشو چهار مدال کسب کرد که تنها رنگ یکی از آنها طلا بود. دو نقره و یک برنز دیگر نیز حاصل تلاش ورزشکاران این رشته دربازیهای آسیایی 2014 به شمار می‌رفت. اتفاقاً یکی از نقره‌ای‌های ووشوی ایران دربازیهای آسیایی دوره پیشین حمیدرضا لادوَر اهل محله پانزده خرداد خیابان کاوه اصفهان است. ووشوکاری که از همان اوایل دهه 80 یعنی زمانی که 11 ساله بود جذب این رشته ورزش شده و پله‌های ترقی را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته است تا جایی که سال 2014 یعنی پس از کسب مدال نقره بازی‌های آسیایی توانست مدال طلایی جهانی را هم به کارنامه خودش اضافه کند. این ووشوکار 27 ساله خوش‌اخلاق پیرامون شرایط ووشوی شرایط ایران و اصفهان گفتی های زیادی دارد که حاصل گفتگوی ما با او چنین است.
- از علاقه خودتان به ووشو این‌که چگونه جذب این رشته شدید، صحبت کنید.
- برادرم تکواندوکار بود و بعد از این‌که از لباس‌های ووشوکاران خوشش آمد جذب ووشو شد. من هم پس از این‌که برادرم در این رشته فعالیتش را آغاز کرد همراه با او به باشگاه فجر در محله خودمان (پانزده خرداد خیابان کاوه) رفتم. برادرم عنوان قهرمانی کشور را در اختیار داشت اما پس از ازدواج ووشو را کنار گذاشت و ادامه نداد؛ برعکس من ماندم به ووشو ادامه دادم.
- این موضوع مربوط به چه سالی است؟ حدود سال 79-80
- و بعد فعالیت شما در ووشو چگونه ادامه پیدا کرد؟
- حدود هفت سال به‌صورت آماتور تمرین می‌کردم و حرفه‌ای نبودم. در آن زمان مربیان حرفه‌ای کار نمی‌کردند و به ازا هر یک ووشوکار دو مربی وجود داشت اما اصفهان مربی حرفه‌ای کار بلد نداشت. بر همین اساس هم من حدود هفت سال به‌صورت سنتی و نه به‌روز تمرین می‌کردم.
- تمرینات سنتی چگونه تمرینی است؟
- این مدل تمرین هیچ پایه علمی نداشت و به‌طور مثال ممکن بود مربی فیلم خاصی از بروس لی می‌دید و همان را هم آموزش می‌داد.
- الان سطح کار مربیان اصفهان با آن زمان چه تفاوتی پیداکرده است؟
- در سال‌های اخیر ملی‌پوشان اصفهانی ووشو با حضور در اردوهای تیم ملی و شرکت در مسابقات بین‌المللی به‌ویژه با مبارزه با چینی‌ها که زادگاه ووشو محسوب می‌شود به رشد ووشوی اصفهان و حتی ایران کمک زیادی کرده اند. از طرف دیگر تحصیلات دانشگاهی ووشوکاران هم مؤثر واقع شد تا این رشته از شکل تمرین سنتی خارج شود.
- از چه سالی تمرینات از شکل سنتی به مدرن تغییر پیداکرده است؟
- از سال 80 به بعد .البته از سال 80 تا 83 تمرینات در حال حرکت به‌سوی حرفه‌ای شدن بود و تقریباً می‌توان گفت ازسال 84 تمرینات ووشو مدرن شد.
- مبارزات ووشو در چند راند برگزار می‌شود؟
- دو راند دودقیقه‌ای. اگر هر دو بازیکن یک راند برنده شوند راند سوم نفر برنده را مشخص می‌کند.
- چه سالی به پیراهن تیم ملی رسیدید؟
- سال 86. البته در وزن 75 کیلو که من فعالیت می‌کردم نفر دیگری به مسابقات اعزام شد. در آن زمان تازه با جو و شرایط واقعی ووشو آشنا شدم. سال 87 در مسابقات جوانان جهان قهرمان شدم. در مسابقات غرب آسیا هم طلا گرفتم و سال 88 عضو تیم ملی بزرگسالان شدم. در آن زمانی همه قهرمانان نامی ایران مانند حسین اجاقی و حمید قلی پور در وزن 80 کیلو یعنی همان وزنی که من حضور داشتم، فعالیت می‌کردند و من نمی‌توانستم در برابر این ووشوکاران صاحب‌عنوان، کاری از پیش ببرم. به همین دلیل یکی دو سالی طول کشید تا توانستم جایگاهم را در تیم ملی تثبیت کنم. سال 2013 در مسابقات بازی‌های بی المپیک روسیه طلایی شدم. سال بعد در مسابقات آسیایی اینچئون 2014 نقره گرفتم.
- چرا به مدال طلا نرسیدید؟
- یک مقداری شیطنت کره‌ای‌ها تأثیرگذار بود. به‌هرحال مسابقات آسیایی، رقابت‌های بسیار بااهمیتی است و در بازی فینال باید با ووشوکار کره‌ای مبارزه می‌کردم. شرایط این بازی به‌گونه‌ای پیش رفت که رقابت به راند سوم کشیده شد و بازی را با ناداوری به حریف واگذار کردم. البته این موضوع کاملاً آشکار نبود اما جو سالن مسابقات عملکرد داوران را تحت‌الشعاع قرار داده بود. چند ماه بعد این مدال نقره را جبران کردم و در مسابقات جهانی 2014 طلا گرفتم. بعد از مسابقات جهانی یک آسیب‌دیدگی در کشاله رانم پیدا کردم که شرایط بدنی‌ام را خراب کرد. همین مصدومیت عاملی شد تا حدود یک سال و نیم از مسابقات دورباشم. در این مدت استراحتی طولانی داشتم و شرایط بدنی‌ام بهتر شد چون در مسابقات اینچئون وزن زیادی کم کرده بودم و به این استراحت نیاز داشتم.
- شرایط بعد از بهبود مصدومیت شما چگونه پیش رفت؟
پس از این‌که بهتر شدم دوباره تمرینات را از سر گرفتم و در مسابقات اخیر یونیورسیاد (دانشجویان جهان) که در کشور تایوان برگزار شد مدال طلا را به دست آوردم. سطح این رقابت‌ها هم خیلی بالابود و همه قهرمانان جهان حضور داشتند. همین موضوع کار مار بسیار دشوار کرد اما تیم آماده ما توانست سه مدال طلا کسب کند. در یونیور سیاد با ووشوکاران کشورهای روسیه، ترکیه و چین روبرو شدم. در بازی نهایی با رقیب چینی هم کار زیادی سختی نداشتم و در دو راند او را شکست دادم.
- تاکنون مدال مسابقات جهانی و آسیایی را کسب کرده‌اید. آیا مدال دیگری هست که برای رسیده به آن برنامه‌ریزی کرده یا حسرت از دست رفتن آن مدال را بخورید؟
- بله. هنوز مدال نقره بازی‌های آسیایی برایم قابل‌هضم نیست و می‌خواهم سال آینده در مسابقات آسیایی با کسب عنوان قهرمانی مدال نقره دوره قبلی را به طلا تبدیل کنم. البته باید وزن زیادی کم کنم تا بتوانم در دسته 75 کیلو حاضر شوم. از طرف دیگر در مسابقات انتخابی تیم ملی هم باید پرقدرت ظاهر شوم و حریفانم را شکست دهم.
- شرایط ووشوی اصفهان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
- متأسفانه شرایط خوبی حاکم نیست. البته در میان هیئت‌های برتر کشور، هیئت ووشوی اصفهان دو سال پشت سر هم مقام نخست کشور را به خود اختصاص داده است اما در بحث قهرمانی نارضایتی زیادی حاکم است. واقعیت این است که از قهرمانان اصفهانی هیچ‌گونه حمایتی به عمل نمی‌آید. من تازه از مسابقات دانشجویان جهان بازگشته‌ام اما در مراسم استقبالی که برایم برگزار شد هیچ‌کدام از مسئولان هیئت ووشو حضور نداشتند. در جلسات گوناگون هم مشکلات خودمان را مطرح کردیم و نباید به با ووشوکاران اصفهانی که در مسابقات کشوری مدال به دست می‌آورند این‌گونه رفتار شود. چند سال پیش در رشته ساندا (مبارزه) پنج ملی‌پوش داشتیم درحالی‌که حالا تنها دو ملی‌پوش داریم. اگر این نامهربانی‌ها ادامه پیدا کند چند سال دیگر این دو ملی‌پوش را هم نخواهیم داشت. وقتی از قهرمانان اصفهانی حمایت لازم صورت نگیرد آنها نیز انگیزه برای ادامه فعالیت نخواهند داشت.
- چه نهاد یا ارگانی باید از ورزشکاران حمایت کند؟
- اداره ورزش و جوانان هر شهری موظف است قهرمانان خودش را پشتیبانی کند. وقتی قهرمانان ووشو پشت درب اتاق رئیس اداره ورزش و جوانان اجازه ورود پیدا نمی‌کند و یااصلا او را نمی‌شناسند دیگر چه انتظاری می‌توان داشت.
- تلاش کرده‌اید با مدیرکل اداره ورزش و جوانان آقای سلطان حسینی دیداری داشته باشید؟
- خیر. به چه دلیلی باید این کار را انجام دهم. اصلاً ایشان را ندیده‌ام و نمی‌شناسم. وقتی خانم الهه منصوریان و یا رضا قاسمی برای دیدار با مدیرکل به اداره ورزش و جونان رفته‌اند و آنها را راه نداده‌اند چه دلیلی دارد تا این کار را انجام دهند. از اصفهان دربازیهای آسیایی اینچئون شش ورزشکار مدال گرفتند اما یک نفر از اداره ورزش و جوانان با این مدال‌آوران حتی یک تماس تلفنی هم نگرفت. بعد هم که برخی از ورزشکاران از آنها انتقاد کردند گفتند شمارا محروم می‌کنیم. نباید چنین شرایطی ایجاد شود چراکه اگر ورزشکار ملی نتواند انتقاد کند پس چه کسی باید این کار را انجام دهد. هزاران بار دراین‌باره حرف‌هایمان را زده‌ایم و هیچ اتفاقی نیفتاده و نخواهد افتاد. ببینید من همه‌جا از فدراسیون ووشو تعریف کرده‌ام چون اگر 80 درصد توان داشته است همان را صرف ورزشکاران ووشو کرده است. اما وقتی در اداره ورزش و جوانان استان من را نمی‌شناسد طبیعی است که ناراحت و بی‌انگیزه شوم. زمانی که ما در مسابقات قهرمان کشوری شرکت می‌کردیم همه می‌گفتند آنها آمده‌اند تا پنج مدال طلا بگیرند و بروند و این اتفاق می‌افتاد اما حالا دیگر از ووشوکاران اصفهانی نمی‌ترسند و با ادامه این روند تا چند وقت دیگر اصلاً اصفهان را به‌حساب نخواهند آورد. خودم زمانی که مدال نقره بازی‌های آسیایی را گرفتم تنها یک سکه از سوی شهردار دریافت کردم و دیگر هیچ جایزه‌ای به من تعلق نگرفت. حتی یک مراسم تجلیل برای ورزشکاران مدال‌آور هم برگزار نکردند. البته شنیدم در مصاحبه‌ای گفته‌اند که به حمیدرضا لادور یک ماشین و اهدا کرده‌ایم، فقط نمی‌دانم این ماشین و خانه را به چه کسی داده‌اند. شاید به حمید لادوَر دیگری ماشین و خانه داده‌اند!