خشکی زاینده رود، شوق زندگی را کم می کند

اصفهان امروز، مرتضی نعمت­ اللهی، مجسمه ­ساز اصفهانی:

وقتی تمام هویت شهر اصفهان به خاطر جریان آب زاینده­ رود در آن است، خشکی آن مردم شهر را دچار افسردگی می­ کند. وقتی از کنار رودخانه رد می ­شوی، می ­بینی چهره مردم شادابی ندارد و تأثیر خشکی زاینده ­رود در روابط بین آدم ­ها قابل­ تشخیص است. با وجودی که چند سالی از خشک شدن زاینده­ رود می­ گذرد، هنوز کسی به خودش اجازه نمی­ دهد از کف بستر آن رد شود و گویی مردم نوعی حرمت برای بستر رودخانه قائل می­ شوند، اما این روزها با طولانی شدن خشکی زاینده­ر ود، قبح این کار هم دارد از بین می­ رود، گرچه اکنون هم اکثر مردم از روی پل رد می­ شوند، نه از کف بستر رودخانه.

متأسفانه متولیان به خشکی زاینده­ رود رسیدگی نمی­ کنند. کم­ آبی، دلیل بستن آب زاینده­ رود نیست، چون هرچقدر هم آب کم باشد، آن­قدر هست که مجبور نباشیم آن را ببندیم، به­ ویژه که سلامت و حیات پل­ های تاریخی اصفهان هم به آبی که در رودخانه جریان می­ یابد، بستگی دارد. این پل­ ها با سازه ساروج ساخته‌شده که استحکام آن نیاز به رطوبت دارد و اگر آب نباشد، به‌مرورزمان فرومی­ ریزند.

زاینده ­رود در طول تاریخ شهر اصفهان، اثر زیادی بر خلق اثر هنری در این شهر داشته است. درواقع خلق آثار هنری به یک وضعیت روحی و روانی خاصی نیاز دارد و هنرمند با شعفی ویژه یک اثر هنری را به وجود می­ آورد. صدای آواز کسانی که زیر پل خواجو می­ خوانند، با صدای جریان آب در زاینده ­رود معنا می­ یابد.

با وجود خشک شدن زاینده ­رود، مردم اصفهان هنوز کنار بستر رودخانه می ­نشینند و گویی با خودشان تصور وجود آب را در رودخانه می ­کنند و نوستالژی کنار آب بودن را دارند. آن­ ها به خاطر سایه درخت ­ها در پارک­ های کنار رودخانه نمی نشینند، بلکه کمبود آب آن­ها را به آنجا می­ کشاند و مردم حتی بر روی سکوهای کنار رودخانه خشک می‏ نشینند. وقتی این‌قدر به زندگی عمومی مردم بی ­توجهی می­ شود، شوق زندگی در آن­ها کاهش می­ یابد و خلاقیت معنای خود را از دست می­ دهد. گرچه این موضوع به‌طور نسبی و نه مطلق است و در درازمدت تأثیرش معلوم می­ شود.