روزگاری در جواربقعه شهشهان

اصفهان امروز- مجید هوایی:

بسیاری از مردم اصفهان، به ویژه قدیمی‌ترها، برای مقبره شاه علاء‌الدین یا همان بقعه شهشهان احترام و ارادت خاصی قائل هستند. حتی این عالم و عارف را در مقام و مرتبه علامه مجلسی بر می‌شمارند. وی در زمان خود بین مردم از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده و مردم از او پیروی می‌کردند.

حدود دهه 30 و 40 را به خاطر می‌آورم که قسمتی از زمین بقعه شهشهان یک مسجد و تمامی اتاق های دورتا‌دور حیاط آن به شکل درمانگاه و دارالشفاء درآمده بود که با مقدار اندکی هزینه بیماران را درمان می کردند.

از پزشکان قدیمی که در این درمانگاه فعالیت داشتند، دکتر خرازی و دکتر ابطحی را به یاد دارم. آن سال ها درب بقعه به روی بازدیدکنندگان داخلی و خارجی و زیارت کنندگان مقبره باز بود و خادمانی هم در آن فعال بودند و اغلب گردشگران خارجی بسیاری، روزانه از قسمت های مختلف بنا و به ویژه سقف و گچبری‌های آن عکاسی هم می کردند.

سقاخانه قدیمی بقعه هم در قدیم از چاه منبع تامین آب داشت و فعال بود. باوری قدیمی بین مردم محله رایج بود که فوت شدگان را یک شب تا صبح داخل بقعه قرار می‌دادند تا متبرک و آمرزیده شوند و بعد به خاک می‌سپردند.

حدود سال 35 بود که قسمت داخلی بقعه مرمت و بازسازی صورت گرفت که به خاطر دارم یکی از دیوارها شکافت و به شکل ناخودآگاه نبش قبر صورت گرفت و جسد مومیایی شده از داخل دیوار بیرون آمد، که گفته می‌شد پیکر خود شاه علاءالدین است.

سی و پنج سال پیش بخشی از زمین بقعه، حسینیه شهشهان ساخته شد. داخل این حسینیه یک طوق (نوعی علامت مذهبی) چند صدساله نگهداری می‌شود که مردم بسیار به آن باور دارند و کاربرد ویژه آن اینگونه است که مراسم مذهبی سلام در کنار آن برگزار می‌شود. مراسم سلام، مراسمی است که تمام علامت‌دارها و هیئت‌های مذهبی پیش از آغاز مجالس خود، به همراه علامت‌های خود به این حسینیه می‌آیند و در کنار طوق سلام مذهبی می‌دهند و بعد مراسم خود را آغاز می‌کنند.

از اهالی محله شهشهان

این یادداشت شفاهی است.