روستانشینان بزرگوار

حسن روانشید- اصفهان امروز: یکی از ده‌ها مزیت و برتری ملت ایران بر اقصی نقاط جهان بزرگواری و عزت‌نفس آن‌هاست که در پذیرش مشکلات و چالش‌ها، بخصوص اگر اطمینان پیدا کنند از سوی فشار بیگانگان تحت عنوان تحریم نشأت می‌گیرد چون کوه استوار هستند. فرقی نمی‌کند مسلمان باشند یا از اقلیت‌های مذهبی، مهم ایرانی بودن این ملت است که ارجحیت در اخلاق پسندیده را به خود اختصاص داده‌اند، اما در این میان منتخبانی نیز دارند که بار زندگی و آسایش دیگر هموطنان خود را بیش از همه بر دوش گرفته‌اند و از این خدمت صادقانه‌ای که می‌کنند به خود می‌بالند و اینگونه خستگی روزانه روحی را برطرف می‌کند. آنچه گفته شد شعار نیست بلکه واقعیتی است انکارناپذیر در کشور ما که تقریباً همه شهرنشینان به آن اقرار دارند و امروز نیز به عینه می‌بینند که چگونه با وجود نقصان آب علی‌رغم اینکه تولید بعضی از اقلام سیفی و سردرختی و تره‌بار کاهش‌ یافته است اما دنیا را با برداشت محصول استراتژیک گندم و تولید مرغ و تخم‌مرغ به حیرت واداشته‌اند. هرکس پیش خود فکر می‌کند وظیفه‌ای که بر عهده دارد و یا کاری را که انجام می‌دهد از همه طاقت‌فرساتر می‌باشد اما واقعیت امر چیز دیگری است و آن اینست که هیچ تلاشی را نمی‌توان با زراعت و دامداری که وظیفه اصلی روستانشینان است مقایسه کرد حال اگر همسران و فرزندان این زحمتکشان نیز داری از قالی در خانه‌های خود برافراشته باشند تا کمی به برکت سفره دهقان بیفزایند، فداکاری و عزت‌نفس را مضاعف می‌کند، اما سخاوت این قشر از جامعه آنقدر بالاست که حتی نیازی به تشویق و تقدیر و قدرشناسی دیگران ندارند بلکه توقع آن‌ها از مسئولان اینست تا اجازه ندهند حداقل‌ها از میانشان برداشته شود. چه خوب است شهرنشینان روزهای گرم را وقف و صرف دیدار از روستاهای دور و نزدیک می‌کردند تا به این حقیقت بیشتر واقف می‌شدند دینشان در مقابل جامعه روستانشین چه اندازه است. شاید در این دیدار که نوعی صله ارحام است با یک تشکر و قدرشناسی ساده قسمتی از این دین بزرگ ادا می‌شد. مشکلات و چالش‌ها در روستاهای استان و بخصوص در شرق و شمال آن کم نیست که بتوان به شمارش درآید و شنیده شود بلکه نیازمند آنست تا مسئولان اندکی از وقت خود را صرف دیدن و لمس کردن آن‌ها بنمایند. تعجب نکنید اینجا و در منطقه جلگه از بخش کوهپایه یعنی شرق شهر اصفهان و در کشوری که دومین دارنده منابع فسیلی جهان است علاوه بر بحران آب برای کشاورزی و نوشیدن، نفت هم ندارند تا با آن شیر دام‌ها را قبل از فاسدشدن بجوشانند و به پنیر یا ماست و دیگر لبنیات تبدیل نمایند! عشایر این منطقه که سال‌هاست به علت خشکسالی ییلاق و قشلاق را کنار گذاشته و سکونت گزیده و دام‌های خود را به‌صورت یکپارچه به بز تبدیل نموده‌اند تا در مقابل تشنگی و گرسنگی و دمای بالای هوا دوام بیاورند اما برخلاف میلشان ناچار می‌شوند با ایجاد کوره‌های زمینی و سوزاندن خس و خاشاک بیابان و بعض از اشجار، شیر این حیوانات را بجوشانند که فاسد نشود! اینجا روستای سنوچی از بخش جلگه و جایگاه مرقد مطهر امامزاده پیرمحمد است که به همت اهالی، بارگاهی بس عظیم دارد که بحران بی‌آبی در آن غوغا می‌کند و مسئولان کمتر توجهی به آن ندارند. همین اتفاق که نمونه‌های متعددی دارد در روستایی بانام حسن‌آباد علیا حدفاصل اردستان و نطنز نیز به نحوی دیگر افتاده است درحالی‌که این منطقه از اقلیمی خوش آب‌وهوا و خاکی حاصلخیز برخوردار است اما براثر بی‌توجهی بعضی از مسئولان به‌مرورزمان تخلیه و به حال خود رها شده است و امروز به کارخانه‌ای در یک شیفت شباهت پیداکرده که مدیران و کارگران آن اول صبح می‌آیند و عصر همان روز به‌سرعت روستا را ترک می‌کنند تا بتوانند شب را در امکانات شهری بگذرانند که تنها سکنه وفادار این روستا زن‌وشوهری کهنسال و وفادار هستند و همچنان باقی‌مانده و به کار کشاورزی و دامپروری مشغول هستند. راستی ملاک تقدیر از این دو روستانشین بزرگوار چه می‌تواند باشد؟!

ادامه دارد