سهل‌انگاری نکنیم!

حسن روانشید- اصفهان امروز: می‌گویند ساخت دیوار چین که امروز هنوز هم یکی از عجایب هفتگانه کره زمین نام دارد نزدیک یک قرن طول کشیده که در این مدت روزانه هزاران نفر کارگر به بیگاری در ساختن آن مشغول بوده‌اند. محاسبه عدد ساعت کار در این بنای عظیم از عهده ماشین‌های حساب خارج است اما ذهن‌ها می‌توانند عظمت این کار بزرگ را درک کند. فرق میان ساختن و تخریب کردن تنها یک ‌چیز است و آن داشتن یا نداشتن عقل سالم و خالی از خلل است. سهل‌انگاری نیز یکی از ریسه‌های ضعیف در کلاف بی‌عقلی بوده که می‌تواند باعث تخریب‌هایی هرچند به‌ظاهر کوچک باشد. اما به‌جز سهل‌انگاری بعضی وقت‌ها دلایل دیگری در کار است که تنها به محتوای پشت پرده‌های آن ارتباط پیدا می‌کند، همچنان که سی سال پیش زمانی که یکی از آثار تاریخی و گران‌بهای شهر اصفهان در خیابان سپاه به‌طور شبانه و به دستور شهردار وقت تخریب و تسطیح شده تا خیابانی تازه به‌جای آن احداث شود درحالی‌که اگر به‌جای انجام این کار عجولانه تنها دو متر از ساختمان بانکی که در ضلع شرقی این خیابان به مرابحه مشغول است زیر چرخ‌های بلدوزر می‌رفت امروز این اثر بدیع همچنان پابرجا باقی می‌ماند و دستگاه‌های زیربط را ناچار نمی‌کرد بودجه و زمان طولانی را صرف بازسازی آن کنند که قطعا همچون روز اول نخواهد شد بلکه عکس‌برگردانی است که بر روی کاغذ حک می‌شود! طفره رفتن از عقب‌نشینی دوم‌تری این بانک که در زمان خود بده و بستان‌هایی با شهرداری داشته در طول ضلع شرقی این خیابان نوبنیاد که در حقیقت کوچه‌ای بیش نیست هیچگونه خسارتی به این اثر بدیع و تاریخی شهر وارد نمی‌کرد درحالی‌که چشم‌پوشی از انجام این کار پسندیده حمام تاریخی و منحصربه‌فرد خسرو آقا که از سنگ یکپارچه ساخته‌ شده بود را از صحنه تاریخ محو کرد اما دیوار سفید و بلند آن بانک همچنان پابرجاست! شرح اینگونه سهل‌انگاری‌ها در سطح کلان‌شهر تاریخی اصفهان در طول این سال‌ها، شهادت مثنوی هفتاد من و تاریخ محمود افغان را می‌طلبد بنابراین چه‌بهتر که قصه غصه‌ها را به تاریخ سپرده و از حال و سهل‌انگاری‌هایی که در آن جریان دارد سخن بگوییم شاید مثمر ثمر تر واقع‌شده و افاقه نماید. رهبر انقلاب زمانی که از خیابانی در بالای کلان‌شهر تهران عبور می‌کردند و دیواری طولانی را مشاهده می‌کردند به همه مسئولان تذکر دادند از اینگونه تشریفات سازی های درون‌سازمانی پرهیز کنند زیرا امروز دوران توجه به عمق اقتصاد مقاومتی است تا بتوان از بحران‌های موجود عبور کرد. حال اگر بااین‌همه تفاسیر بازهم پیدا شوند مدیرانی که همچنان بر طبل بی‌توجهی و سهل‌انگاری می‌کوبند شاید نیاز بر این امر استوار گردد تا قانونی شبیه بازنشسته کردن به‌اجبار کسانی که همچنان در دستگاه‌های دولتی یا وابسته به آن حضور دارند تهیه و برای اینگونه مدیران فاقد روح درک از وضعیت اقتصاد نیز به مرحله اجرا درآید! مجزا بودن بعضی ارگان‌ها از قوانین دستگاه‌های دولتی و احتمالاً دیوان محاسبات درحالی‌که از بدنه آن می‌باشند یکی از چالش‌های موجود پیرامون خودمختاری در اجرای آن‌هاست که مجلس می‌تواند با تصویب ماده‌واحده‌ای به این مسئله به‌ظاهر لاینحل خاتمه دهد که ازجمله بانک‌ها نتوانند از امکانات خود اینگونه بهره‌برداری غیر کنند. همچنان که شهرداری‌ها نیز از این استثنائات بهره جسته و در هر گوشه و کناری دست به ایجاد اماکنی با نام پرطمطراق کانون فرهنگی می‌زنند اما به‌صورت باشگاه برای اجرای برنامه‌های تشریفاتی مخل اقتصاد مقاومتی از آن بهره‌برداری‌های متفاوت می‌کنند. ظاهر امر اینگونه قلمداد می‌نماید که وظیفه اصلی و اساسی این ارگان خدمت به شهروندان است.

ادامه دارد