حسن روانشید| پاییز یکی از چهارفصل بدیع و زیبای زندگی است که در طول آن همه‌چیز تغییر می‌کند و یا به عبارتی تعویض می‌شوند، هوا آرام‌آرام رو به خنکی می‌رود که خاصیت این برودت چیزی نیست به‌جز افول زیبایی‌های بهار و تابستان و پژمرده شدن گلبرگ‌ها و ریزش برگ درختان که با همین متانت و غرور فصل خشک می‌شوند و به زمین می‌ریزند تا صدای خش‌خش آن‌ها در زیر پای عابران ندایی تازه در فصول متفاوت زندگی‌شان داشته باشد. آنچه در پاییز اتفاق می‌افتد علی‌رغم زیبایی ظاهری اما در باطن نوعی فنا برای جان‌ها و روان‌هایی است که سرمایه‌های عمر خود را بیهوده به باد سرد آن فدا کرده‌اند. اما در این میان هستند اقلامی که تازه جان می‌گیرند و به سادگی آن‌هایی که پا به عدم و نیستی می‌گذارند، می‌خندند! زهی تأسف از اینکه نمی‌دانند آن‌ها نیز با ورود فصل بهار پاییزی را برای فنای خود شاهد خواهند بود که گل‌های داودی و سلوی گونه‌ای از این زنده‌دلان دو فصل پاییز و زمستان هستند. در پاییز قناری‌ها نمی‌خوانند و بلبلان چهچهه نمی‌زنند بلکه در گوشه‌ای از قفس کز می‌کنند و چشم‌ها
را در انتظار سرسبزی و لطافت بهار به بیرون خیره می‌سازند. پاییز در حقیقت فصل تعویض‌ها است تا همه‌چیز برای ورود به برودت زمستان فراهم گردد که شاید بتوان نام آن را گذاری از زندگی به ابدیت تعبیر کرد که زمستان فصل این انتهاست و اگر پاییز نبود زمستانی هم نمی‌آمد تا به‌واسطه آن مقدماتی که اینگونه فراهم‌شده تعویض‌ها را به انجام برساند. آرزو کنیم که اگر لیاقت بهار بودن را نداریم تا بخشنده شویم، حداقل پاییز هم نباشیم تا مقدمات تعویض را برای زمستان فراهم کنیم. امروز نسل جوان همان بهارهایی هستند که تنها زمان موعودشان فصل کوتاه تابستان است تا به تلاش در پناه برگه‌هایی به نام قراردادهای استخدام موقت در بعضی از ارگان به کار و خدمت بپردازند که این دستگاه خصولتی هزینه کلانی را بابت حقوق و مزایا و هزینه آموزش مقدماتی و تکمیلی آن‌ها از محل سرمایه‌های جامعه و صندوق بیت‌المال برای پرورش آن‌ها پرداخت نموده اما پس از مدتی ملعبه دست و سلیقه کسانی می‌شوند که از گرد راه می‌رسند تا به کار آن‌ها خاتمه دهند و فرد صفرکیلومتر تازه را بر سرکار بگذارند که زمان و هزینه‌های دیگری صرف آموزش آن‌ها شود. اگرچه زمینه لازم را به‌منظور ایجاد آرامش
فراهم کرده تا با یک پیام دوخطی به این مضمون که «اولویت در انتصاب‌ها، استفاده از ...؟ است» غائله را خاتمه یافته فرض کنند فارغ از اینکه گناه افراد مذکور تنها طیفی است که در آن خدمت می‌کرده‌اند و اکثرشان به دلیل جوان بودن طی این مدت مسیر کار را به‌خوبی فرا گرفته و طی نمودند و حالا نوبت بهره‌وری بیشتر از آن‌هاست تا بتوانند هزینه‌های انجام‌شده از جیب دستگاه را مسترد نموده و نگران جستجوی شغلی تازه نباشد زیرا پاییز زندگی خود را به عینه در آغاز فصلی به این نام شاهدند. بهتر است از مقدمه‌چینی بیش‌ازاندازه پرهیز کرد و مطلب را با درج عین یک خبر خاتمه داد تا قضاوت به عهده مخاطبان باشد: «یکشنبه 18 مهرماه 1400 در آئین تکریم و معارفه خدمتگزاران مردم در شهرداری اصفهان از (علیرضا صادقیان) معاون سابق برنامه‌ریزی و توسعه سرمایه انسانی شهردار اصفهان تقدیر می‌کنیم که هر آنچه از ایشان شنیده شد اخبار خوب بوده است! معاونت برنامه‌ریزی و توسعه سرمایه انسانی منبع غنی و سرشار از برای شهرداری در دوره‌های مختلف بوده و نقش مؤثر در ارتقاء و تحول شهری داشته است که یکی از افتخارات شهرداری تدوین برنامه پنج‌ساله، یکساله و کنترل پروژه است که این
برنامه‌ها باعث شده روند فعالیت‌های شهر از نظم خوبی برخوردار باشد که این مهم به اهتمام معاونت برنامه‌ریزی و توسعه سرمایه انسانی شهرداری انجام‌شده است. از «مسعود بنده خدا» معاون سابق حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری اصفهان که به نسبت مدت کوتاه حضور در این معاونت عملکرد قابل قبولی داشته قدردانی می‌شود که به جهت نوع نگاه جدید که قرار است شکل بگیرد از «حسین حق‌شناس» دعوت شد تا در سمت معاونت جدید حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری اصفهان فعالیت داشته باشد. اگرچه با «ایمان حجتی» مدیرکل سابق ارتباطات و امور بین‌الملل شهرداری اصفهان آشنایی قبلی نداشتم، اما در برخوردهای این مدت اخیر با شخصیت وی بیشتر آشنا شدم، همچنین از مدیرکل سابقه سرمایه انسانی شهرداری اصفهان نیز که فعالیت خوبی در این حوزه داشته تشکر می‌کنم. بعد از هر تحول مردم منتظر اتفاقات جدید هستند، تغییر به مفهوم بد یا خوب بودن نیست بلکه باید دائم در حال پیشرفت باشیم، زیرا نظام خلقت نظام تحول است بنابراین باید به دنبال احسن الاحوال باشیم که اولویت در انتصاب‌ها استفاده از افراد حاضر در شهرداری است، زیرا باید به نیروی انسانی و منابع داخلی به‌عنوان سرمایه بیشتر توجه شود» که
امیدواریم اینچنین باشد تا اگر گروه تازه با افرادی را که تأیید می‌کنند با خداحافظی صادق و قدیمی نکرده و حداقل در مکان دیگری از آن‌ها استفاده شود زیرا به روایتی عضو خانواده شهرداری هستند که می‌تواند این ارگان را از تعهدات جدید و به‌کارگیری‌های تازه و افزایش سربار هزینه‌ای مصون بدارند!
ادامه دارد
