روحانی باید با سنجش تمامی جوانب وزرای خود را انتخاب کند

کابینه دولت یازدهم در شرایطی انتخاب و به مجلس معرفی شد که می‌توان آن را به‌نوعی مصالحه و ائتلافی نانوشته میان آقای روحانی و اصولگرایان معتدل نامید. رئیس‌جمهور به‌ضرورت مجبور بود که در کابینه اول ملاحظات اصولگرایان را نیز در نظر بگیرد. به همین خاطر است که شاهد حضور برخی چهره‌ها در کابینه بودیم که هویت سیاسی آن‌ها سنخیتی با جریان اصلاحات و اعتدال‌گرا نداشت. پرواضح است که قرار گرفتن این نام‌ها در میان اعضای کابینه، انتخاب رئیس‌جمهور به معنای واقعی‌اش نبود و او مجبور بود دست به چنین انتخاب‌هایی بزند تا بتواند برای آن‌ها از مجلس شورای اسلامی رأی اعتماد بگیرد. صادق زیباکلام، استاد دانشگاه، در روزنامه اعتماد نوشت: شرایط در مجلس نهم به‌گونه‌ای بود که دیدیم که اگر آقای روحانی حتی به میزانی اندک می‌خواست به سمت اصلاح‌طلبان و نیروهای مترقی گرایش پیدا کند، با مخالفت جدی بخشی از نیروهای اصولگرای حاضر در مجلس مواجه می‌شد. آن‌ها در مجلس در برابر او می‌ایستادند و سعی می‌کردند تعدادی از اصولگرایان میانه‌رو را نیز با خود همراه کنند و مانع ورود افرادی به کابینه می‌شوند که به لحاظ گفتمانی به جریان اصلاحات تعلق‌خاطر داشتند. چنان‌که دیدیم اصولگرایان تندرو اجازه ندادند آقایان محمدعلی نجفی و فرجی دانا وارد کابینه شوند؛ اما در حال حاضر و برای چینش کابینه دولت دوازدهم این قیدوبند تا حدی برداشته و فضا برای آقای روحانی بازتر شده است. پیروزی قاطعی که آقای روحانی در انتخابات ۲۹ اردیبهشت به دست آورد، کمک می‌کند که او اعضای دولت خود را بهتر انتخاب کند. درعین‌حال این نکته را نیز نباید ازنظر دور داشت که جریان تندروی اصولگرا در تابستان ۹۶ خیلی ضعیف‌تر از اصولگرایان تندرو در تابستان ۹۲ شده است؛ به‌خصوص که در مجلس شورای اسلامی به‌جز چند چهره، اصولگرایان تندرو جایی ندارند. تحول دیگری که به نفع آقای روحانی رخ‌داده این است که حدود یک‌سوم از کرسی‌های مجلس شورای اسلامی به لیست امید تعلق دارد. حضور لیست امید به‌علاوه اصولگرایان معتدل و میانه‌رو در مجلس شانس آقای روحانی را برای این‌که بتواند وزرایی مطلوب‌تر از دوره قبل را انتخاب کند، بیشتر می‌کند. همچنین امروز شکاف میان جریان تندرو و جریان اعتدال‌گرای طیف اصولگرا بیشتر شده است. در انتخابات ۲۹ اردیبهشت دیدیم که برای این‌که خشم جریان‌های دیگر اصولگرا برانگیخته نشود، اصولگرایان میانه‌رو سکوت کردند اما مشخص بود که عملاً و تلویحاً با سکوت خود از آقای روحانی حمایت کرده‌اند. هیچ بیانیه و اظهارنظری از اصولگرایان معتدل در جهت حمایت از آقای رئیسی نمی‌بینید. این امر نشان می‌دهد که شکاف بین اصولگرایان معتدل و میانه‌رو و بخش تندروی اصولگرایان زیاد شده است. مجموعه این‌ها کمک می‌کند تا آقای روحانی با دست پرتری در برابر مجلس دهم قرار بگیرد و بتواند وزرای موردنظر خود را در کابینه دوازدهم به مجلس معرفی کند. نگرانی دیگر در مورد تبلیغات تندروها بود که امروز به دلیل این شکاف چندان جدی نیست. پیشنهاد من این است که تیمی از افراد بی‌غرض که با مسائل، جناحی برخورد نمی‌کنند، باید ارزیابی‌ای از عملکرد برخی از وزارتخانه‌ها در این ۴ سال انجام دهند و بررسی کنند که اگر قرار است وزیری کنار برود آیا واقعاً به مصلحت است یا خیر. آیا وزیری که گفته می‌شود مسن است، باید به‌صرف این دلیل از کابینه کنار برود یا این‌که عملکرد او به‌گونه‌ای بوده که مسئله سن او را نیز پوشش داده است. نکته دیگری که به رئیس‌جمهور توصیه می‌کنم بحث ورود زنان به کابینه است. در حال حاضر خانم‌ها ابتکار، مولاوردی و بروجردی به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور انجام‌وظیفه می‌کنند اما نیازهای امروز جامعه ایران می‌طلبد که وزرای زن هم به کابینه راه یابند. نباید فراموش کنیم که تعداد قابل‌توجهی از زنان به آقای روحانی رأی داده‌اند و انتظارات و توقعاتی از رئیس‌جمهور منتخب دارند. آقای روحانی باید به مسائل زنان رسیدگی کند و موجبات حضور زنان در عرصه سیاست را هر چه بیشتر فراهم کند. همچنین ورود افرادی از اهل سنت را به کابینه پیشنهاد می‌کنم. آقای روحانی باید با سعه‌صدر و سنجش تمامی جوانب، وزرای خود را انتخاب کند. آنچه مسلم است این است که انتظار زیادی از او وجود دارد که تغییراتی در دولت دوم به وجود آورد.