پایان یک سال سخت
سال 1401 سالی عجیب بود. سالی که با واکسیناسیون سراسری و فروکش کرونا شروع شد و دورهمی باز شکل می‌گرفت. بازارها به رویه پیش از شیوع این بیماری بازمی‌گشت. مردم به امید آینده بهتر تلاش بیش از پیشی را آغاز کردند و برنامه‌ای برای سال خودشان ریختند. اما گویا قرار نبود هنوز طعم تلخ دوران کرونا شیرین شود
سال 1401 سالی عجیب بود. سالی که با واکسیناسیون سراسری و فروکش کرونا شروع شد و دورهمی باز شکل می‌گرفت. بازارها به رویه پیش از شیوع این بیماری بازمی‌گشت. مردم به امید آینده بهتر تلاش بیش از پیشی را آغاز کردند و برنامه‌ای برای سال خودشان ریختند. اما گویا قرار نبود هنوز طعم تلخ دوران کرونا شیرین شود. باز اتفاق پشت اتفاق. رویدادهای تلخ یکی پس از دیگری رخ داد. کارگران هنوز شیرینی افزایش حقوقشان را نچشیده بودند که با افزایش تورم همان اندک افزایش حقوق هم ناچیز شد و حتی از آن فراتر رفت تا جایی که باز هشتشان گروی نه‌شان شد. خرداد بود که متروپل فروریخت. پایان شهریورماه با فوت مهسا امینی و اتفاق‌هایی که پس از آن افتاد چند ماهی فضای جامعه ملتهب شد. اینترنت‌ها محدود شد و بسیاری از کسانی که در بستر اینترنت و فضای مجازی مشغول به کار بودند به یکباره همه آنچه اندوخته بودند را بربادرفته دیدند. اما گویا در این اوضاع پرتلاطم تنها برخی که همیشه در پی‌گرفتن ماهی از آب گل‌آلود بودند سود بردند. دلال‌های همیشگی ارز به جان بازار افتادند. دلار بالا و بالاتر می‌رفت. روزانه، ساعتی و حتی دقیقه‌ای و سفره مردم کوچک و کوچک‌تر می‌شد لحظه‌ای
و ثانیه‌ای. قیمت اجناس از طلا و سکه بگیر تا پیاز و سیب‌زمینی و هر چه که به نان شب مردم گره می‌خورد. زلزله خوی و مسمومیت‌های سریالی اسفندماه هم دیگر پایان‌بندی سال نحس 1401 بود.
اصفهان هم که در تمام این قضایا زخمی به تنش نشست با مازوت سوزی و آلودگی شدید هوا دیگر حتی نای نفس‌کشیدن برایش نماند. اصفهانی که روزی شکوهش در جهان زبانزد بود حالا دیگر بیم فرونشست، خشکسالی، آلودگی و... لرزه بر اندامش می‌اندازد. به نام توسعه شهر بناهای تاریخی‌اش را با مجوز قانونی تخریب و تبدیل به پارکینگ کردند. چراغ گردشگری شهر هم خاموش شد.
برای اینکه تنها سیاهی‌های امسال را نگفته باشیم شاید باز شدن پای زاینده‌رود به اصفهان در آخرین ماه‌های سال و بارش‌های خوب زمستانی را بتوان شمرد. مازوت سوزی تعطیل شد و هوای پاک به شهر برگشت و حالا قرار است با زاینده‌رود جاری به استقبال بهار برویم.
به‌هرحال یک سال سخت با تمام تلخی‌ها و شیرینی‌های اندکش گذشت و باید رو به آینده نگاه کرد. مسئولان از خطاهای گذشته و کم‌کاری‌هایی که در برخی سطوح انجام شده باید درس بگیرند و به فکر مهار تورم افسارگسیخته باشند. امید که سال 1402 سالی روشن‌تر پیشروی مردم این سرزمین باشد.
