تکرار اشتباه

قلم که به دست می‌گیریم تا مسئله‌ای را موشکافی کنیم و از این طریق کمکی هرچند ناچیز اما قلمی برای حل مشکلات باشیم همانگونه که دوستان دیگر با قدمی یا کرمی به آن می‌پردازند اما از آن واهمه داریم که بازهم انگ مخالفت با تلاش‌های دولت را به ما بزنند که نمی‌توان با این تفکرات رسالت خود را نادیده گرفت و به قول بعضی شعار داد به ما چه مربوط است! سی سال پیش وقتی آموزش‌وپرورش با کمبود مدرسه برای پذیرفتن انبوهی از کودکان و نوجوانان دهه شصتی مواجه شد تا نگرانی‌ها را در بدنه دولت پیرامون تأمین بهداشت، غذا و مسکن این جمعیت دوچندان کند، کمتر کسی در این اندیشه بود تا چالش را به فرصت تبدیل و از همان لحظه آینده این نسل را به صورتی رقم بزند که امروز با بحران کمبود پزشک و پرستار مواجه نباشیم. آن زمان به جای اینکه ثروت تعلیم و تربیت را بر معادن و صنایع مشکل‌ساز و آلوده‌کننده هوا و آب بر ترجیح دهند و سرمایه‌ها را بر پرورش هرچه بیشتر این نسل به‌سوی تأمین سلامتی ایران و دیگر کشورهای متقاضی سوق دهند به‌سوی خام‌فروشی رفتند و به تقویت زیرساخت‌هایی شتافتند که منحصرا متولی کشت‌های جالیزی با استفاده از چاه‌های مجاز و غیرمجاز باشد تا امروز دریاچه باستانی ارومیه با بحران و ادامه فاجعه روبرو شود و هزاران فارغ‌التحصیل مهندسی در رده‌های مختلف که اصولا در اکوسیستم کشور ما جایگاهی برای آن‌ها نیست به مشاغل دیگری چون رانندگی تاکسی‌های اینترنتی بپردازند و یا بوتیک و فروشگاه‌های پوشاک و فست فود علم نموده و اگر سرمایه‌ای ندارند همچنان نان‌خور سفره بازنشستگی والدین باشند و امروز نیز اصرار بر مسائلی که در مسیر بحران است همچون گذشته ادامه دارد و فرصت سوزی می‌شود درحالی‌که آژیر خطر به صدا درآمده تا همه توانایی وزارتخانه‌های علوم و بهداشت صرف افزایش بی‌حدومرز ظرفیت‌های پزشکی شود که شاید اشتباهات گذشته بار دیگر تکرار نگردند. مهرداد ویس کرمی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی که خود نیز یک پزشک است در این زمینه گفته: «در مورد پزشک عمومی ما زیرساختش را نداریم، در مورد تخصص استقبال نمی‌شود. در این وضعیت شما باید شرایط را برای پزشکان متخصص در مناطق محروم به شکلی فراهم کنید که رغبت داشته باشند و بیایند در منطقه محروم و در بخش دولتی کار کنند، درصورتی‌که برعکس شده است. الان در حالی شما به یک پزشک عمومی ۱۵ میلیون تومان حقوق می‌دهید که ضعیف‌ترین اقشار ما در رشته‌های مختلف و همین‌هایی که دادشان بلند است، همین حقوق را می‌گیرند. خب وقتی‌که به یک پزشک عمومی ۱۵ میلیون تومان می‌دهید و از او انتظار دارید با 40 سال سن شبانه‌روز بیتوته کند، معلوم است چه چیزی از آن درمی‌آید. نتیجه آن، این می‌شود که بر اساس چیزی که رئیس دانشگاه گفتند ما در استان لرستان یک جراح قلب داریم، حالا یک جراح قلب چند تا عمل می‌تواند انجام دهد؟ بقیه یا مهاجرت می‌کنند یا می‌آیند تهران و در کار‌های فرعی مشغول می‌شوند. حالا چطور ممکن است این فرد برود در منطقه محرومی که هزارتا مسئله و چالش دارد با 20 یا ۱۵ میلیون تومان کار کند. باورش سخت است، ولی متأسفانه درآمد‌ها به شکلی تنظیم‌شده که عملاً پزشکان از منطقه محروم فرار می‌کنند. درمجموع اگر بخواهیم به شکلی که اکنون برنامه‌ریزی‌ شده ظرفیت پزشک را اضافه کنیم، عملاً ثمره‌ای برای مردم ندارد، فقط ثمره آن این است که پول بیت‌المال را صرف می‌کنید، پزشک تربیت می‌کنید و می‌رود به کشوری دیگر خدمت می‌کند، مگر اینکه مشوق برای پزشک بگذاریم که با علاقه برود در منطقه محروم کار کند، یعنی آنقدر انگیزه برای او وجود داشته باشد که اگر شما بخواهید جلوی او را بگیرید، خودش ممانعت کند.» زیرساخت‌های پذیرش دانشجو بخصوص برای رشته‌های درمانی در این برهه از زمان آنچنان که باید مناسب نیست زیرا اکثر امتحانات زائد بر نیاز دانشجویی است که می‌خواهد پزشکی بخواند ازاین‌جهت وسوسه می‌شود تا بار سفر به یکی از کشورهای نزدیک را ببندد و پس از گذراندن یکی دو ترم به‌عنوان میهمان فارغ از گذران کنکور پا به دانشگاه‌های داخلی می‌گذارد و ادامه تحصیل می‌دهد. آنچه از عصاره لایحه برنامه هفتم توسعه به دست می‌آید افزایش 25 درصدی ظرفیت سالانه گروه پزشکی است که کمیسیون تلفیق برنامه هفتم به شکل دیگری به آن نگاه کرده و مصوب نموده که تا پایان این برنامه نسبت دستیاران تخصصی و متخصص بالینی به پزشکان عمومی حداقل به یک برسد که آن هم به گفته برخی کارشناسان هم‌اکنون این نسبت بیش از مقدار پیش‌بینی ‌شده، درحالی‌که نسبت پزشک در ایران کمتر از یک‌سوم کشورهای پیشرفته است اما گویا هنوز هم هستند نمایندگانی در مجلس که می‌خواهند افزایش ظرفیت پزشکی اتفاق نیفتد تا بار دیگر اشتباهات سی سال پیش تکرار شود!
ادامه دارد