کابوسی از جنس اسید

گروه جامعه - فاطمه کاویانی: اینجا اصفهان، خیابان بزرگمهر، حوالی باغ گل‌ها، سال 1393 هجری شمسی. چند روزی است که اصفهان شاهد رخدادهای تلخ و مشمئزکننده است. خبر اسیدپاشی‌های زنجیره‌ای در این شهر پیچیده است؛ اما او فارغ از تمام این اخبار سوار بر اتومبیل خود در حال حرکت است هوا هنوز گرم است و مجبور می‌شود شیشه خودرو خود را برای تنفس هوای آزاد پایین بیاورد. ناگهان موتورسواری با سرعت از کنار او می‌گذرد و سطلی حاوی اسید را به‌صورت او می‌پاشد. اسیدی با خلوص 98 درصد. داستان برای همه ما در همین نقطه پایان می‌یابد؛ اما تابه‌حال تصور کرده‌اید اسید می‌تواند چه بر سر گوشت و پوست‌واستخوان بیاورد؟ اصلاً گوشت و پوست‌واستخوان نه و اسید هم نه... تابه‌حال مژه که بخشی از چشم شماست به چشمتان فرورفته است و درد آن را تا چه حد توانسته‌اید تحمل‌کنید؟ حالا تصور کنید اسید می‌تواند با چشم این چراغ و روشنایی زندگی چه کند؟ داستان 4 دختری که در اصفهان 5 سال پیش قربانی اسیدپاشی شدند برای بسیاری از ما تمام‌شده است اما آنها در تاریکی محض و بی‌صدا تمام این روزها در سکوت هزینه‌های سرسام‌آور جهل مجرمی گریخته از چنگال قانون را پرداخت می‌کنند. هر از چند گاهی مسئولان در آستانه انتخابات و تجمع‌های تبلیغاتی سر به آنها می‌زنند و جویای احوال آنها می‌شوند، عکسی به یادگار می‌گیرند و می‌روند اما کدام‌یک از مسئولان و کمپین‌های حقوق بشر برای احقاق حق ازمیان‌رفته این قربانیان جهل حرکتی انجام داده‌اند؟ سهیلا جورکش یکی از قربانیان این حادثه که پس از گذشت 5 سال با هزینه‌های زیاد و چندین جراحی سخت در کشورهای دیگر تنها 30 درصد بینایی یک‌چشم خود را به دست آورده و هرروز برای حفظ حداقل بینایی خود می‌جنگد در سالروز این اتفاق دردآور از صلح جهانی می‌گوید می‌توان کمی با هم‌وطنان خود مهربان‌تر بود اینکه خشونت چگونه می‌تواند زندگی چندین خانواده را با خاک یکسان کند و در ادامه اینکه امید به زندگی دختری تبدیل به یأس‌های ابدی می‌شود. سؤال او رسیدگی به پرونده اسیدپاشی است که تا این زمان نتیجه آن مشخص نشده و دستگیری عاملانی که به مجازات خود نرسیده‌اند. سهیلای داستان روزهای تلخ اصفهان از هزینه‌های سنگین درمان می‌گوید اینکه هنوز یک‌سوم دیه خود را دریافت نکرده است. داستان دختران دیگر قربانی اسیدپاشی نیز بهتر از جورکش داستان ما نیست. به عقب برمی‌گردم در 4 خیابانی که این رخدادهای شوم رخ‌داده قدم می‌زنم و لحظاتی که این 4 خیابان‌ در 5 سال پیش شاهد آن بوده‌اند را با خودم مرور می‌کنم. تصور آن حتی غیرممکن است. اینکه نمی‌توانیم تفکرات مخالف خود را تحمل‌کنیم اینکه برای حذف تفکرات مخالف خود به حذف فیزیکی آنها دست می‌زنیم اینکه تنها یک‌لحظه به آینده‌ای که قرار است برای دیگران رقم بزنیم فکر نمی‌کنیم زجرآور است. امنیتی که با خون هزاران شهید برای وجب‌به‌وجب این خاک فراهم‌شده چگونه می‌تواند به دست یکی از ساکنین همین دیار دستخوش تهدید شود. زندگی افرادی همچون سهیلا جورکش و مرضیه ابراهیمی که قربانی این حادثه شده‌اند تنها به موضوع جسمی محدود نمی‌شود بلکه اسیدپاشی آسیب‌های روانی جدی همچون افسردگی، اختلال تنش‌زای پس از رویداد ، اضطراب، حملات اضطرابی، اختلالات روانی و حتی اعتیاد و خودکشی را به همراه دارد. اسید به علت خاصیت خورندگی و گرمایی که ایجاد می‌کند به بافت‌ها آسیب می‌زند. معمولاً صورت قربانی هدف اسیدپاشی قرار می‌گیرد. غالباً خطر مشکلات تنفسی، عفونت خون، نارسایی کلیه و نهایتاً مرگ قربانیان اسیدپاشی را تهدید می‌کند و قربانیان اسیدپاشی هرلحظه این آسیب‌ها را تا پایان عمر تحمل می‌کنند.
اما سرانجام پرونده اسیدپاشی در اصفهان چه شد؟
مهمترین خواسته قربانیان اسیدپاشی در اصفهان رسیدگی به پرونده آنها و دستگیری عاملان این جنایت بزرگ است که در این مورد رئیس پلیس آگاهی نیروی انتظامی هفته گذشته در اظهارنظری عنوان کرد: پرونده اسیدپاشی اصفهان بایگانی نشده و همچنان در جریان است. سردار محسن حسن خانی افزود: همچنان در حال پیگیری این پرونده هستیم که در صورت حصول نتیجه حتماً به سمع و نظر مردم می‌رسد. پلیس آگاهی پرونده‌های جنایی را کنار نمی‌گذارد و این پرونده‌ها همچنان جریان دارند. او بابیان اینکه در راستای رسیدگی به این نوع پرونده‌ها در برخی موارد، مشکلاتی وجود دارد یا برخی از موضوعات زود رسانه‌ای می‌شوند یا مسائل دیگر در کنار این اتفاقات، سبب می‌شود تا دیرتر به کشف برسیم در مورد پرونده اسیدپاشی اصفهان نیز تاکنون پلیس دو نفر را شناسایی کرده و مظنون‌هایی را احضار کرده است اما اخیراً فرد جدیدی در این رابطه دستگیر نشده است. بدون شک بدبینانه نیست اگر بگوییم این‌گونه اظهارات را می‌توان به این منظور برداشت کرد که مسئولان پس از گذشت چند سال بار دیگر عامل به نتیجه نرسیدن موضوعات مهم را رسانه‌ها می‌دانند و این حرکت انداختن توپ در زمین حریف به‌حساب می‌آید درحالی‌که باید بپذیرند که رسانه‌ها حریف آنها نیست و همه در یک جبهه برای سعادت جامعه در حال مبارزه هستند.