دستانی که می‌لرزد، دلی که آرام است

سازمان ملل متحد، سوم دسامبر هر سال را، روز جهانی معلولان نامیده است. هدف از تعیین این روز افزایش آگاهی‌های عمومی مربوط به معلولیت‌های مختلف بوده است؛ که باید منجر به پیوستن افراد معلول به تمام جنبه‌های زندگی شود. در قانون حمایت از معلولان، معلول فردیست که بر اثر ضایعه جسمی، ذهنی، روانی یا توأم؛ در سلامت و کارایی عمومی وی اختلال ایجاد گردد، به طوری که موجب کاهش استقلال فرد در زمینه های اجتماعی و اقتصادی شود.
عباس ۴۲ ساله، فرزند چهارم خانواده است و چهار برادر دارد. ۴۰ سال از فوت پدرش می‌گذرد و تنها دارایی او، مادری است که با تمام وجود از او مراقبت می‌کند. ناهید-مادر عباس- تعریف می‌کند که « زمان تولد عباس، هیچ‌کس کنارم نبود، خودم به تنهایی او را به دنیا آوردم. حدود یک ربع روی زمین بود تا وقتی که قابله رسید. به جز صدای نفس‌های عباس، صدای دیگری از او نمی‌شنیدم. تا سه روز از صدای گریه‌اش خبری نبود. عباس را سه روز رو به قبله گذاشتیم تا بالاخره دست و پایش را تکان داد و شروع به گریه کرد. بعد از پنج سالگی هم به کمک دیوار شروع به راه رفتن کرد. »
پزشکان دلیل بیماری جسمی و روحی عباس را نرسیدن اکسیژن به مغز هنگام تولدش تشخیص داده‌اند. بدن عباس دائم می‌لرزد، دست و پایش بی اختیار تکان می‌خورد و مدام عرق می‌کند. چندسالی است که مادر او توان کار کردن ندارد و با کمک بهزیستی زندگیشان را می‌گذرانند. آنها حتی در خانه خود حمام ندارند و به دلیل شرایط جسمی عباس زندگی برایشان دشوارتر شده‌است. عباس به دلیل وضعیت جسمی و ذهنی خود، فقط تا کلاس اول دبستان تحصیل کرده‌است.