آشنایی با عوارض پیرسینگ ناف

پیرسینگ یکی از اقدامات قدیمی است که به منظور زیباسازی در نقاط مختلفی از بدن استفاده می شود. ناف یکی از نواحی است که در آن پیرسینگ انجام می شود. پیرسینگ ناف دوره بهبودی طولانی دارد، از این رو نیاز به رعایت مراقبت های بیشتری دارد تا از عوارض احتمالی به دور بمانید.

آشنایی با عوارض پیرسینگ ناف

پیرسینگ کلمه ای است لاتین که به معنی سوراخ کردن می باشد. این کار از گذشته ای دور عملی شایع و مرسوم بوده و دارای قدمتی ۷ هزار ساله است. نقطه آغاز پیرسینگ که یک جراحی سرپایی محسوب می شود، آمریکا است ولی در برخی از نوشته ها نقطه شروع آن رومیان عنوان شده است.

در اغلب موارد این عمل به عنوان یک نوع عمل زیبایی و در برخی موارد نیز به دلیل تاثیر فرهنگ های مختلف میان ملل مختلف با اهداف مختلف صورت می گرفته است. به عنوان نمونه سوراخ نمودن گوش برده ها به منظور شناسایی آن ها با استفاده از پیرسینگ و تمایزشان با طبقه اشراف استفاده می شده است. باید بدانید که پیرسینگ ناف می تواند عوارض متعدد پوستی و مشکلات فراوانی را برای افراد ایجاد نماید.



امروزه پیرسینگ در اغلب نقاط بدن در تمام کشورها صورت می گیرد و جوانان زیادی به خاطر پیروی از مد و زیبایی، بدون آگاه بودن از عوارض جانبی خطرناک و گاهی غیر قابل بازگشت آن را در مراکز غیر بهداشتی و حتی آرایشگاه ها انجام می دهند.
اولین ناحیه ای از بدن که برای اولین بار پیرسینگ در آن انجام شد، لاله گوش می باشد. در این مورد از حلقه فلزی یا شکل های دیگری از فلزات برای لاله گوش استفاده می گردد. از دیگر نواحی بدن که این عمل برای آن انجام می شود می توان به ناف، لب، پا، ناف و حتی نواحی تناسلی اشاره نمود.

در بین تمام این قسمت ها فقط نرمه گوش است که نسبت به بقیه کم عارضه تر بوده و کم خطرتر می باشد. اما باز هم می تواند باعث بروز عفونت و قرمزی و التهاب در غضروف گوش شود.

پیرسینگ ناف چیست و چگونه صورت می گیرد؟

اگر تا چند سال گذشته می شنیدید که فردی نافش را سوراخ کرده و به آن حلقه ای آویزان نموده است، برایتان عجب و خنده دار بوده باشد، ولی امروزه اینکار یکی از جراحی های زیبایی محسوب می شود و طرفداران بسیاری دارد. برای انجام اینکار پوست کنار ناف را سوراخ می کنند و به آن حلقه و یا جواهرات مختلفی را آویزان می نمایند.

بهبودی پیرسینگ ناف حدود شش ماه زمان نیاز دارد، در طول این دوره فرد باید بسیار مراقب باشد تا محل زخم آلوده نشود و عفونت نکند. علاوه بر این باید از پوشیدن لباس های زیر خشن که سبب ساییده شدن محل جراحی می شوند نیز خودداری شود. پیرسینگ ناف در واقع به تقلید از اقوام آفریقایی در بین زنان اروپا رواج یافت و سالیان بعد به کشورهای آسیایی و ایران نیز رسید. این عمل در نظر برخی افراد نشان دهنده جذابیت و زیبایی می باشد.

عوارض پیرسینگ

همانطور که گفته شد پیرسینگ در قسمت های مختلف بدن و به ویژه ناف می تواند عوارضی را به دنبال داشته باشد، به ویژه اگر در مکان های غیر بهداشتی و غیر پزشکی انجام گیرد. در ادامه با این عوارض آشنا می شویم:

• حساسیت:

به منظور سوراخ نمودن بدن در این روش از ابزارهایی فلزی استفاده می شود که می توانند سبب بروز واکنش های آلرژیک به فلز استفاده شده شوند. سوراخ نمودن بدن برای به کارگیری طلا یا حلقه در قسمت های مختلفی از بدن مانند گوش، بینی، زبان و ناف باعث شده تا این نواحی مستعد واکنش های آلرژیک به نیکل، تیتانیوم، نیوبیوم و دیگر فلزاتی شوند که در این عمل مورد استفاده قرار می گیرند.

با توجه به مطالعات انجام شده انواع اگزما و رینیت به خاطر برخورد فلز نیکل با پوست ایجاد می شوند. علاوه بر این سوراخ نمودن بدن با کمک فلزات می تواند سبب حساسیت شدید به پارا-فنیلین دی آمین شود. یکی از واکنش های آلرژیک رایج بدن در اثر سوراخ نمودن لنفوسیت پوست (سیستم ایمنی پوست) می باشد.

علاوه بر واکنش های آلرژی عفونی پیرسینگ ناف می تواند عوارض غیر عفونی آلرژی تماسی درماتیت نیز داشته باشد. درماتیت اصطلاحی است کلی که التهاب پوست را توصیف می نماید. اخیرا فلزات جدید از جنس استیل به منظور سوراخ نمودن بدن ساخته می شوند، ولی این نوع فاز نیز کاملا از نیکل که بیشترین عامل حساسیت می باشد، عاری نیست.

• عفونت مسری:

از دیگر عوارض پیرسینگ بدن به ویژه ناف عفونت مسری می باشد. سوراخ نمودن بدن عملی است که امروزه مطابق مد روز است، ولی باید بدانید که این عمل می تواند با عفونت هایی همراه شود که فرد را به سوی بیماری های مرگ بار بکشاند. همانطور که مشخص است ابزاری که برای سوراخ نمودن استفاده می شوند، به دست انسان ساخته می شوند، این موضوع باعث می شود تا ابزار پایگاهی مناسب برای ویروس ها، باکتری ها و عفونت ها باشند. عفونت های مسری به دلیل واکنش های آلرژیک به فلزات استفاده شده در سوراخ نمودن بدن ایجاد می شوند.

اغلب این عفونت ها در سوراخ نمودن زبان و ناف می تواند باکتری های کوچک بیماری های هپاتیت B و C را پرورش دهند که در نتیجه ممکن است سبب مرگ فرد شود. تحقیقات نشان داده اند که بیماران ابتلا یافته به دیابت و بیماری های پوستی بیشتر ممکن است به دلیل این باکتری ها دچار بیماری های عفونی شوند. این نوع بیماری های باکتریایی با علائم بالینی مثل تب، دردهای شکمی و آبسه همراه می شوند.

• خونریزی:

در زمان سوراخ نمودن بدن خونریزی مختصری در ناحیه سوراخ شده به وجود می آید. مخصوصا در ناحیه زبان به خاطر وجود تعداد زیادی از مویرگ ها و انتقال دهندگان خون که پاره می شوند، فرد خون بیشتری را از دست خواهد داد. کمترین بی توجهی می تواند سبب شود خونریزی بی اندازه و غیر قابل کنترل در قسمت های بدن و ناف شود و تاثیرات بدی بر روی فرد و تنفس او بگذارد. متخصصین بر این باورند که سوراخ نمودن اعضای بدن می تواند بر روی توانایی افراد برای اهدای خون تاثیرگذار باشد. این اشخاص بعد از انجام پیرسینگ صلاحیت اهدای خون را ندارند.

• قطع شدگی عصبی:

از دیگر عوارض پیرسینگ بدن و ناف قطع شدگی عصبی می باشد. در برخی از موارد سوراخ نمودن عضوی از بدن می تواند سبب پارگی یا قطع شدن عصب آن عضو گردد، که البته با درد غیر قابل توصیفی همراه می شود. در زمان سوراخ نمودن زبان و ناف باید دقت زیادی به کار برده شود تا عصب های متصل به این بافت ها دچار آسیب دیدگی نگردد.

عصب های خیلی حساسی در زبان و ناف انسان وجود دارند که با ستون فقرات و فعالیت مغز به شکل مستقیم مرتبط هستند. کوچکترین صدمه به این عصب ها می تواند سبب درد دائمی در آن شود. مشکلات ناشی از اختلال در عصب ها به دلیل سوراخ شدن عضوی از بدن نه تنها خطرناک می باشد، بلکه می تواند تا آخر عمر یک خطر دائمی برای سلامت بدن تلقی گردد.

• عدم تمایل به بهبود:

در برخی از قسمت های مختلف بدن که پیرسینگ انجام می شود عوارضی مانند عدم تمایل به بهبودی دیده شده است. از این رو پس از سوراخ نمودن ناف باید مراقبت های بسیار زیادی انجام داد. برخی افراد نمی توانند از عضو سوراخ شده مراقبت درستی انجام دهند و این موضوع سبب عدم بهبودی و یا طولانی تر شدن مدت زمان بهبودی عضو خواهد شد.
پیرسینگ عضوهای حساس مانند زبان، ناف، بینی و گوش زمان زیادی را برای بهبود نیاز دارند. کوتاهی در مراقبت و نگهداری از این اعضا سبب ضعف در سیستم ایمنی بدن می شود. مشکل بزرگ در زمان بهبود این بافت ها استفاده از جواهرهایی بسیار تنگ و چسبیده به عضو، استفاده از گوشواره های میخی و رعایت نکردن مسائل بهداشتی می باشد. هر سوراخ نمودنی نیاز به زمانی برای بهبودی می باشد که به خاطر استفاده از روش های ناایمن برای سوراخ نمودن و پیرسینگ می تواند طولانی تر نیز گردد.

• اختلال در بارداری:

شاید این موضوع برای افراد غیر واقعی به نظر برسد، اما در صورت بارداری پیرسینگ عضوی از بدن به ویژه ناف می تواند عوارض بسیاری را برای جنین به دنبال داشته باشد. در طی دوره بارداری شدیدا در مورد سوراخ نمودن ناف و دیگر اعضای بدن به خاطر تغییرات فیزیکی که ایجاد می شود، هشدار می دهند. در این موارد تاول زدن، خراشیدگی بافت ها و ایجاد شدن سوراخ ها می تواند مکان مناسبی برای عفونت ایجاد کنند. سوراخ نمودن ناف برای سلامت جنین و مادر بسیار مضر می باشد.

• پارگی بافت ها:

پیرسینگ بدن و بینی اغلب باعث خراشیدگی با زخم به ویژه از نوع کلوئید می گردد. کلوئید نوعی از جوشگاه می باشد که به خاطر پر سازی بافت کلاژن در مکان زخم های پوست و یا شکاف های جراحی، تولید شده و رشد می نمایند. این نوع از ضایعه پوستی به خاطر رشد بیش از حد پدیده ترمیم زخم می باشد و به این خاطر که پیش رونده است با جوشگاه های معمولی زخم متفاوت می باشد.

خراشیدگی کلوئید که شکلی از تومور می باشد شاید تهدیدی برای سلامت بدن نباشد، اما در ناحیه ی آسیب دیده شروع به رشد می نماید. خراش یا پاره شدن بافت ها اغلب خطر آسیب دیدگی را با خود همراه دارد که بر روی بیمار تاثیرات روحی و روانی منفی را خواهد داشت. زخم بافت در سوراخ نمودن گوش و لب متداول می باشد که دارای عوارض مانند کیست، زخم های بزرگ یا اشک و التهاب می باشد. اینگونه عارضه تنها برای روش های سنتی سوراخ نمودن بدن گزارش نشده اند، بلکه در روش های غیر سنتی و مدرن نیز دیده می شوند.

نشانه های خراش یافتگی یا پارگی بافت ها شامل قرمزی، تورم و ترشح تاول ها می باشد. اغلب اشخاص این نوع زخم ها و کلوئیدهای اطراف قسمت های پیرسینگ شده را با جوش اشتباه می گیرند و می خواهند آن ها را بترکانند که باعث بروز بیماری های باکتریایی بسیار دردناکی خواهد شد.

• خطر التهاب لایه داخلی قلب:

در افرادی که دارای بیماری قلبی هستند، عفونت و التهاب در لایه داخلی مشکلی می باشد که بعد از انجام پیرسینگ عضوی از بدن ایجاد می شود. سوراخ نمودن بدن شامل ورود به غشای مخاطی یا پوست سطحی عضو مربوطه می باشد که می تواند شخص را در معرض ابتلا به بیماری های باکتریایی قرار دهد. اینگونه از بیماری ها خطرات مبتلا شدن به لایه داخلی قلب را برای اشخاص ابتلا به بیماری های ارثی قلبی به دنبال دارد.

برای افرادی که دچار بیماری های قلبی هستند، توصیه شده است که از سوراخ نمودن گوش و ناف پرهیز نمایند، چون سوراخ نمودن این قسمت ها خطرات بیماری های قلبی را بیشتر می کند. علاوه بر این سوراخ نمودن بخش پایینی بینی و اقدامات بهداشتی نامناسب و ضعیف بعد از آن رابطه مستقیمی با التهاب لایه داخلی قلب دارد.

• بروز هپاتیت، ایدز و سرطان:

همانطور که قبلا هم اشاره شد اگر ابزار و وسیله هایی که برای این عمل استفاده می شوند ضد عفونی نشوند و بهداشتی نباشند، می تواند بیماری های واگیرداری مانند ایدز و هپاتیت را در فرد به وجود آورد. علاوه بر این سرطان پوست نیز می تواند به خاطر پیرسینگ به وجود آید، زیرا در حین انجام اینکار پوست تحریک می شود و امکان بروز سرطان هم وجود خواهد داشت.

پیرسینگ در کدام نواحی عوارض بیشتری دارد؟

در حالت کلی ناف قسمتی از بدن است که ندرتا تمیز می گردد و به خاطر اینکه حفره مانند می باشد، احتمال بروز عفونت با سوراخ نمودن آن بیشتر می شود. از سوی دیگر پیرسینگ ناف در دوره بارداری یا جراحی می تواند منبعی مهم برای عفونت محسوب شود. از این رو توصیه شده است که خانم ها در طول بارداری پیرسینگ ناف انجام ندهند و در صورت داشتن پیرسینگ ناف آن را خارج نمایند. زیرا در این زمان احتماب آسیب پوستی و پارگی ان با بزرگ شدن شکم وجود خواهد داشت. پیرسینگ در ناحیه تناسلی هم به دلیل شرایط خاص و رطوبت بالا در این قسمت می تواند باعث عفونت های پوستی طولانی و دردسر آفرین گردد.

چه افرادی بیشتر در معرض عوارض قرار دارند؟

اشخاصی که سابقه قبلی حساسیت نسبت به فلزاتی مثل نیکل و کروم دارند امکان دارد، بعد از استفاده از پیرسینگ به واکنش های حساسیت زای خیلی شدید گردند. نشانه های آلرژی به پیرسینگ می تواند قرمزی، خارش یا سوزش و راش پوستی در اطراف ناحیه مورد نظر باشد. درمان نمودن این نوع از واکنش ها می تواند مدت زمان زیادی به طول بیانجامد و حتی پس از خارج نمودن پیرسینگ ادامه دار باشد.
با پرسیدن یک سوال می توان متوجه شد که فرد مراجعه کننده دارای سابقه حساسیت به فلز می باشد یا خیر. اما برخی از افراد که دارای سابقه نیستند امکان دارد برای بار اول دچار واکنش حساسیت زا یا اگزمایی شوند. در برخی افراد پیرسینگ ناف عوارض مختلفی مانند التهاب، قرمزی و خارش پوست اطراف ناف را به دنبال داشته و بعد از خارج نمودن پیرسینگ نیز این عوارض ماه ها و شاید سال ها ادامه دارند.
از این رو به منظور پیشگیری از واکنش های آلرژیک و عوارض ان فقط از فلزات غیر سمی استفاده شود، فلزاتی مانند: استیل گرید جراحی، طلای ۱۴ یا ۱۸ عیار، تیتانیوم، نیوبیوم و پلاتین.

اشخاصی که صلاحیت انجام پیرسینگ را دارند

آشنایی با آناتومی بدن به منظور انجام پیرسینگ بسیار مهم می باشد. از این رو هر فردی صلاحیت انجام این عمل را ندارد. برای انجام این کار نباید به آرایشگاه ها مراجعه نمود زیرا در برخی موارد انجام پیرسینگ توسط افراد فاقد صلاحیت عوارض جبران ناپذیری به دنبال دارد. بهترین اشخاص برای انجام این عمل پزشکانی می باشند که در مراکز زیبایی فعالیت دارند.
در صورتی که پیرسینگ ناف در مکانی استریل و به وسیله افراد با صلاحیت صورت گیرد اغلب بدون خطر و عوارض خواهد بود. اما اگر وسایل و محیط تمیز نباشند خطر انتقال بیماری های خونی به ویژه هپاتیت B، هپاتیت C، کزاز و ایدز وجود دارد. در برخی موارد در محیط های کاملا استریل نیز خطرات شایع مانند عفونت های مزمن، آلرژی های پوستی، آبسه، التهاب یا آسیب عصبی و خونریزی طولانی مدت می تواند ایجاد شود.

تمیز نمودن ناحیه ناف

خروج مایع سفید رنگ از ناف تا چند روز پس از پیرسینگ کاملا طبیعی می باشد. پس از شستن کامل دست ها با آب و صابون، ناف نیز باید با آب ورم تمیز و شسته گردد. از دستکاری نمودن این ناحیه بپرهیزید زیرا می تواند باعث خونریزی شود. در زمان تمیز نمودن ناف به موارد زیر توجه داشته باشید:

• کمی صابون را به مدت سی ثانیه روی ناحیه پیرسینگ شده قرار دهید و بعد آن را تمیز شست و شو دهید.
• در طول روز ناف را برای ۵ الی ۱۰ دقیقه با محلول سالین استری بشویید.
• از دستمال های نرم به منظور خشک نمودن ناف استفاده نمایید.

علائم عفونت

همانطور که گفته شد عفونت یکی از عوارض پیرسینگ ناف و دیگر نواحی بدن می باشد که دارای علائم همچون راش پوستی، قرمزی، تورم، ترشح بد بو است که در صورت بروز این علائم باید سریعا برای درمان اقدام شود.