مهدی جعفری: «۲۳ نفر» بازنمایی قدرت اراده نسل جوان ایرانی است

مهدی جعفری کارگردان «۲۳ نفر» در گفت‌وگو با خبرنگار سوره سینما درباره علت ساخت این فیلم سینمایی گفت: فیلم سینمایی «۲۳ نفر» دومین تجربه سینمایی من است که بر اساس یک رخداد واقعی ساخته شده است. من حدود چهارده سال قبل مجموعه مستندی را بر اساس این موضوع ساخته بودم و در این مدت هم با افراد واقعی این ماجرا در ارتباط بودم. حدود هشت سال هم به دنبال آن بودم که بتوانم یک اقتباس سینمایی از این موضوع به سرانجام برسانم که بالاخره با حمایت سازمان اوج در سال نود وهفت این فیلم ساخته شد.
جعفری درباره علت پیگیری‌اش برای به تصویر کشیدن این موضوع اظهار داشت: پیگیری و پایبندی من به ساخته شدن «۲۳ نفر» دلایل متعددی داشت، اما از همه مهم‌تر این بود که فکر می‌کردم به این وسیله می‌توانم یک وظیفه مهم را به انجام برسانم و در مواجهه با این داستان، احساس می‌کردم که خارج از هرگونه تعارف، برای من ساخته شدن این فیلم یک وظیفه از پیش تعیین شده است .
جعفری در بخش دیگری از صحبت‌هایش تاکید کرد: هر کس که داستان را می‌شنید شیفته از خود گذشتگی، آگاهی و بلوغ فکری و مقاومت مثال‌زدنی این بچه‌های نوجوان می‌شد. احساس می‌کردم وقتی ما از شنیدن این حکایت اینقدر تحت تاثیر قرار می‌گیریم پس چرا خیل عظیم مخاطبان امروز و آینده را از شنیدن آن محروم کنم؟
این کارگردان درباره سختی‌های تولید این فیلم سینمایی بیان کرد: به هرحال این فیلم هم مثل همه فیلم‌های دیگر سختی‌های خودش را داشت، اما موضوع پیدا کردن این تعداد از بازیگران نوجوان و همگون کردن بازی آن‌ها که اغلب‌شان هم بازیگر نبودند و با حضور در مقابل دوربین آشنایی نداشتند، یکی از چالش‌های ساخت این فیلم بود.
وی ادامه داد: ضمن این‌ که ما باید آن‌ها را با فضای سال ۶۱ در جبهه‌ها آشنا می‌کردیم و راجع به شخصیت رزمندگان نوجوانی که برای دفاع از وطن به نبرد با دشمن می‌رفتند نیز برایشان توضیح می‌دادیم. خدا را شکر بخت با ما یار بود که هم بچه‌های مستعد و خستگی‌ناپذیری با ما همراه شدند و هم گروه درجه یک و هم‌دلی که در پشت صحنه و در همه مراحل سخت یار و یاور من بودند. امروز وقتی به نتیجه کار نگاه می‌کنم و بازی‌های درخشانی که تماشاگران فیلم را سحر و جادو می‌کند و آنها را بی هیچ مانعی به سال شصت و یک در کشور عراق می‌برد به هیچ‌وجه احساس خستگی نمی‌کنم، نه من و نه هیچ یک از همکارانم .
وی در پاسخ به این سوال که چه المان‌هایی در موضوع این فیلم وجود داشت، که باعث شد به سراغ ساخت این موضوع برود، گفت: مهم‌ترین ویژگی این داستان همانطور که گفتم بازنمایی قدرت اراده یک نسل جوان ایرانی بود. گاهی وقت‌ها به عنوان فیلمساز احساس می‌کنید که کارتان بیشتر شبیه کار یک باستان شناس شده است. گمان می‌کنم که اگر آثار و بقایای به جا مانده از دوران دفاع مقدس به خوبی واکاوی شوند، زیر انبوه نمادهای به جا مانده از این دوران که قابل احترام هم هستند می‌توانید به گنج‌های نهان و نهفته‌ای دست یابید که شما را شگفت‌زده می‌کند.
‎جعفری در بخش دیگری از صحبت‌هایش اضافه کرد: در فیلم «۲۳ نفر» من قصد داشتم گوشه‌ای از یک قطعه گنج گرانبهای تاریخ معاصرمان را بازنمایی کنم. البته این را هم بگویم که در همان سالهای ابتدایی ساخت مجموعه «مستند۲۳ نفر» دوستان بزرگواری چون دکتر محمد شهبا اولین پژوهش‌ها و کاوش‌ها را در این زمینه انجام داده بودند و علیرضا رئیسیان هم با راه‌اندازی آن مجموعه مستند، سهم مهمی در بازنمایی اولیه و نمایش این موضوع داشته‌اند و بعدها هم احمد یوسف‌زاده رمانی با نام آن «بیست وسه نفر» منتشر کردند که همه این‌ها نشان از اهمیت توجه به داستان ۲۳ نفر است. فیلم سینمایی «۲۳ نفر» در ادامه آن تلاش‌ها می کوشد تا تعداد مخاطب بیشتری را با این موضوع آشنا کند .
این کارگردان درباره راهیابی فیلمش به بخش مسابقه جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان نیز گفت: خوشحالم که فیلم به بخش بین‌الملل جشنواره نیز راه پیدا کرده است. در تمام مراحل ساخت، این نکته را مد نظر قرار داده‌ایم که داستان فیلم بتواند برای تماشاگران غیرایرانی هم تماشایی باشد، امیدوارم در فرصت جشنواره میهمانان خارجی هم بتوانند با فیلم ارتباط برقرار کند.
وی ادامه داد: البته این را هم بگویم که از منظر بین‌المللی موضوع حضور بچه‌های کم سن وسال در جبهه‌های جنگ یک موضوع حساسیت برانگیز است، یکی از دوستان به شوخی می‌گفت نکند که شما این فیلم را ساخته‌اید که حضور بچه‌ها را در جنگ ایران و عراق توجیه کنید؟! به او گفتم که ما در این فیلم می‌کوشیم تا با استناد به مدارک و مستندات غیر قابل انکار حضور این بچه‌ها را در مسیر دفاع از میهنشان توضیح دهیم ونه اینکه توجیه کنیم .
جعفری همچنین تصریح کرد: بد نیست همین جا اشاره کنم که یکی از چالش‌های اصلی داستان «۲۳ نفر» مسئله بچه بودن اعضا این گروه است و آنها خود در خلال داستان تمایلی ندارند که بچه خطاب شوند، اما نمی‌توان از این واقعیت هم چشم‌پوشی کرد که همه آنها در سنین نوجوانی به جنگ رفته بودند و تمام اهمیت حرکت آن‌ها در همین است که با توجه به سن وسال کمشان کاری بزرگ انجام دادند. گاهی لازم است تا به مخاطبان نوجوان خویش یادآوری کنیم که گذشته از سن وسال وتقویم ، قدرت و اراده خودشان را دست کم نگیرند.