صحبت های عبدالله روا در هشتمین روز قرنطینه در توکیو

این گزارشگر و مجری که همچنان در توکیو در قرنطینه به سر می برد، درباره ی وضعیت سلامت خود، اظهار کرد: خدا را شکر حال عمومی ام خوب است. فقط کمی دلگیرم از خودم که چرا این اتفاق افتاد، با وجود اینکه خیلی مراعات می کردم و حتی در تهران آزمایش دادیم و سعی کردیم جایی نرویم. این همه مدت این بیماری را نگرفتیم و حالا اینجا که می توانستیم کمکی کنیم واز دریچه ی دیگر با مردم ارتباط بگیریم، این اتفاق افتاد.
این مجری تلویزیون که با برنامه «دهکده المپیک» شبکه ورزش سیما گفت وگو می کرد، گفت: همسفر من آقای هادی عامل که نقش محوری در گزارش بازی های المپیک دارند هم بعد گذراندن چند روزی، فعلا مجبور است همچنان در قرنطینه باشد. اما به ما گفتند ۱۴ روز قرنطینه تمام شود می توانیم بیرون برویم و می خواهیم چند روز آخر را جبران کنیم. سعی می کنم انرژی خودم را حفظ کنم اما واقعا شرایط سختی است که از اتاق نتوانی بیرون بروی.

وی به محل اسکانش در توکیو اشاره کرد و گفت: اینجا هتلی مخصوص افرادی است که ابتلای آنها به کووید ـ ۱۹ مثبت شده است و هر کدام از ما که برای کشورهای مختلف هم هستیم، در اتاق مجزا هستیم. ژاپنی ها بیش از حد از افرادی که کوویدـ ۱۹ دارند، می ترسند.
روا با لحنی طنز گفت: آنها لباس فضانوردی می پوشند و برای خدماتی مثل دادن غذا آن را پشت در اتاقمان می گذارند و در می روند وقتی هم که غذا را گذاشتند، از طریق بلندگو اعلامی کنند.
او از غذاهایی که سرو می شود با لحنی طنز یاد کرد و در تصویر، آنها را نشان داد و گفت: برنج هایشان شبیه برنج هایی است که در کارتون «ای کیو سان» می دیدیم اما مزه خاک می دهند. واقعا برنج ها را خراب می کنند. چند بار هم به آنها گفته ام. ولی نکته ای که هست این است که به غذاهایشان اصلا نمک نمی زنند و همه غذاهایشان یک مزه می دهد. همه مزه خاک می دهند!
روا با یادآوری اینکه هشت روز است در قرنطینه به سر می برد، درباره فضای محل برگزاری مسابقات المپیک، گفت: انگار که به روستای خودمان آمده ام. توکیو با هیچ کدام از شهرهای ما مثل بروجرد، اراک و... فرقی نمی کند.
این مجری در پاسخ به پرسشی مبنی بر نامناسب بودن هتل و جای خواب و اینکه آیا تختخواب او نیز از مقواست؟ توضیح داد: تخت ما فلزی است و ۲۰ ساعت در شبانه روز را روی آن به سر می برم. اما فکر می کنم ژاپن آمادگی برگزاری المپیک را نداشت. ما همه تصورمان این است که با یکسری آدم های نابغه و بچه هایی که در مدرسه ساعت کامپیوتری درست می کنند روبرو هستیم ولی قضیه زیاد این شکلی نیست؛ اینها ۱۲۰ میلیون آدم معمولی هستند که چندتا آدم نابغه آنها را اداره می کنند. اگر آب به خوزستان برسد فکر کنم شرایط ما بهتر از آنها باشد!