تجربه بومگردی در خانه بابا ابراهیم ونک

وقتی برای دو روز تعطیلی شرایط سفر به مسیرهای دوردست مهیا نیست وحوصله ماندن در شهر و ترافیک را نداری، بهترین کار این است که با کمترین هزینه به نزدیک‌ نقطه بکر بروی، جایی مثل اقامتگاه بوم‌گردی بابا ابراهیم در "ونک" سمیرم...
به گزارش ایمنا، همیشه مهم رفتن است، چون ماندن، انسان را دچار روزمرگی می‌کند. قطعاً وقتی هوای گرم آخر خردادماه و رو به تابستان را لمس می‌کنید و آلودگی هوای شهری هم نفستان را به شماره می‌اندازد، بهترین نقطه، حضور در مکانی خنک با هوای تازه و سبک است... .
کمی که فکر می‌کنیم، می‌بینیم چقدر با سمیرم خاطره داریم. شهری که تا اسمش بر زبان جاری می‌شود به یاد آبشارها و باغ‌های سیب و عسل و آنچه که بسیار دارد می‌افتیم...
برای ما مقصد مهم نیست، مهم این است که بتوانیم ماجراجویی کنم و به کشف مکان‌های جدید برسیم. کمی جستجو می‌کنیم و به یک اقامتگاه بوم گردی جالب توجه می‌رسیم "بوم گردی بابا ابراهیم" که در شهر ونک و نزدیک سمیرم قرار دارد. "ونک شهری کوچک در ۱۹۰ کیلومتری جنوب غربی اصفهان است و از آب و هوای معتدل کوهستانی برخوردار است و در دامنه ارتفاعات زاگرس مرکزی قرار گرفته است.
دلمان بی‌تاب رفتن است، پس به جاده می‌زنیم...
در سفرنامه نویسی اعتقاد ما بر این است که باید حقیقت را به مخاطب بگوییم، انتخاب راه با خودش است و ما نیزز می‌گوییم که از اصفهان تا شهرضا جاده جذابی را نخواهید دید. جاده پُر است از کامیون‌هایی که بیش از هر چیز دیگری به چشم می‌خورند ولی همین که از شهرضا عبور می‌کنیم گوبب به فضای متفاوتی وارد می‌شویم.
جاده‌هایی پیچ در پیچ با ابرهای سفید و آبی... و هرچه جلوتر می‌رویم جاده سبز و سبزتر می‌شود و بعد از سمیرم، تابلوی "به شهرونک خوش آمدید" خودنمایی می‌کند.
شهری که‌ای کاش شهر نشده بود و همان نام ونک، روستای قدیم را بر خود داشت. با "ماه گل رضایی" مدیر اقامتگاه بوم‌گردی بابا ابراهیم تماس می‌گیرم و اعلام می‌کنیم که رسیده‌ایم.
در این اقامتگاه با استقبال خوشایندی روبه‌رو می‌شویم، به‌طوری که انگار در خانه قوم و خویش خودمان مهمان شده‌ایم.
ورودی بوم خانه، آویزهای رنگارنگ و پُر از انواع گل نصب شده است که کاملاً حال و هوای ما را عوض می‌کند. سپس به ایوان خانه وارد می‌شویم که در همان بدو ورود یک سماور قدیمی با قوری گل قرمزی به ما چشمک می زند.
آنقدر فضای حیاط و اقامتگاه بابا ابراهیم صمیمی و قدیمی است و به ما حال خوشی منتقل می‌کند که به طرز عجیبی مبهوت فضا می‌شویم.
و ما همچنان مبهوت خانه هستیم... تا آنجاکه زمان را درنمی‌یابیم و سفره شام نیز آماده می‌شود و چقدر لذت‌بخش است خوردن آبگوشت ایرانی همراه با ترشی‌های رنگارنگ درکنار سبزی ارگانیک و نان خانگی...
نوش جان می‌کنیم و سپس با مدیر اقامتگاه بابا ابراهیم و همسرش گپ می‌زنیم...
ماهگل رضایی می‌گوید: اینجا یک خانه روستایی ساده بود و همه تلاشمان را کردیم تا آن را به یک اقامتگاه گردشگردی با امکانات خوب تبدیل کنیم. استقبال مسافران هم از این اقامتگاه خیلی خوب است و البته فکر می‌کنند که رونق گردشگری منطقه نیاز به اطلاع رسانی بیشتری دارد.
اما "ماهگل" دلش گرفته است و این گرفتگی دل از ان است که این منطقه زیبا از روستا به شهر تبیدل شده است... او می‌گوید: ای کاش اینجا همان روستای ساده خودمان بود.
اتاق‌های اامتگاه بابا ابراهیم قدیمی‌ هستند، با سقف‌های چوبی و رختخواب‌هایی که خانه مادربزرگ‌ها را در خاطرمان تداعی می‌کنند. در زیر سقف چوبی این خانه می‌توان به خوابی آرام فرو رفت و ما مطمئن هستیم که درا ین مکان رویای شیرینی را تجربه خواهیم کرد.
صبح می‌شود و قتی چشمان‌مان را باز می‌کنیم گویی که همه چیز در رویا اتفاق افتاده است و بعد...لذت خوردن پنیر، کره و عسلِ محلی را تجربه‌ می‌کنیم و به سمت چشمه ناز حرکت می‌کنیم. چشمه ناز ونک در ۳۳ کیلومتری جنوب غربی سمیرم قرار دارد و از ارتفاعات کوه دالان در شهر ونک سمیرم سر چشمه می‌گیرد و با پیوستن به رودخانه شمس آباد، منظره بی‌نظیری را پیش چشم بیننده قرار داده است. اما چشمه نازِ پر آب و زلال، این روزها با حضور چهار کارخانه آب معدنی در اطرافش حال زیاد خوشی ندارد... .
ونک، مناطق بکر و دیدنی بسیاری دارد و ما به دلیل فرصت کم، تنها موفق با دیدار از چشمه ناز و روستای عقدک می‌شویم. گفته می‌شود که "عقدک" یکی از قدیمی‌ترین آبادی‌های منطقه ونک است و قدمت آن را حدود ۸۰۰ سال می‌دانند. این منطقه و طبیعت فوق العاده زیبا و آرام آن را حتماً باید تجربه کرد و ما نیز چنین می‌کنیم و برای ناهار باز هم دست پخت عالی "ماهگل" را در اقامتگاه بابا ابراهیم تجربه می‌کنیم.
و بعد... لذت خوردن چای آتشی... انگار دلمان نمی‌آید خداحافظی کنیم. دل کندن از این فضای روستایی سخت و دشوار است و ما مطمئن هستیم که بار دیگر به این منطقه زیبا بازخواهیم گشت... ونک؛ اقامتگاه بابا ابراهیم...