پل وعده ها

پل دو نقطه را به هم وصل می کند. از سویی پل ها هم محل گذر هستند و هم نشانه ای از گذرها و عبورهای بزرگ تر در زیست معنوی و مادی بشر. پل ها می توانند محل خوبی برای وعده ها باشند درست به خاطر همان هویت فرهنگی که در ذهن انسان ایجاد کرده اند. وعده ای که به واسطه پل به مرحله تازه وارد می شود و افراد قبل از وعده را به افراد بعد از آن می رساند و هر وعده پلی است میان الان و خاطره ای که برای ساختنش پیمان بسته می شود. پیمانی به نام وعده.

البته برای سی و سه پل و داستان و روایت های آن، کتاب ها می توان نوشت ولی در این میان می توان از روایت پل وعده ها هم نام برد. از مردم عادی تا خانواده ها و اهالی فکر و فرهنگ و هنر تا مردان سیاست و حکومت، برای بسیاری این پل همان وعده گاه بوده است و خاطره بسیاری با این پل دارند. جریان آب و زیبایی این فضا، خودش انگیزه ایجاد می کرده تا بهانه ای دست و پا شود و وعده ای به اشتراک گذاشته شود

اما حالا سال هاست این پل منتظر تحقق وعده هایی است که هر از گاهی نو می شود ولی گویا به سرانجام درست نمی رسند. وعده هایی که قرار است رطوبت را به پایه های آن برساند تا استحکام این سازه 400 ساله ادامه پیدا کند.

این عکس در ساعت 16 روز 25 بهمن 1402 از سازه ای با ۳۳ دهانه، ۲۹۵ متر طول و ۱۴ متر عرض تهیه شده است. 400 سال پیش امکان اینکه جاده ای در این منطقه بسازند وجود نداشته و باید پل می ساخته اند. آن هم با این ارتفاع. حتما از زیر آن رودخانه ای با حجم آب بالایی رد می شده است.