دوربین های قصه گو

بهره بسیاری از زندگی امروز که بیش از اندازه تصویری شده، همین تصویرهاست. اهمیت تصویرها در زیست ما باعث شده تا عکاسی در کنار رشد در صنعت و گستره امکان آن برای هر فردی به عنوان بخشی از زندگی دوره جدید تلقی شود. در این دوره روایت های شهر هم به شدت تصویری شده است. در کنار روایت ادبی شهر که آن نیز سرشار از تصویرهاست، امروزه دوربین ها و مخصوصا دوربین های گوشی های همراه دنبال شکار سوژه نیستند بلکه زبانی برای بیان روایت و قصه شهر شده اند. این دوربین ها قصه گو هستند حتی اگر سراغ قاب های به شدت خاص و از دنیای سنت بروند باز نشانگر آن هستند که قصه گویی مدرن را به ارمغان آورده اند. در اینجا نه عکاس، نه عکس، نه مخاطب و نه بافت عکاسی به تنهایی نمی توانند تعیین کننده باشند. شهر، ظرفی است که همه این ها را در یک نسبت سیال کنار هم قرار داده است. در این ظرف است که شهروند، قصه شهر را می سازد و آن را برای خودش و شهر روایت می کند.

این عکس درست توسط من به عنوان همین قصه گو بعد از نماز عشاء روز 17 بهمن 1402 در شبستان زمستانی مسجد جامع اصفهان، تهیه شده است. نمازگزاران به جاذبه این فرم های بی نهایت زیبا اینجا نمی آیند ولی این فرم ها را خوب می فهمند و بدون اینکه اشاره مستقیمی به آنها بکنند، آن را در روایت شهر خود می آورند. با این وجود نمازگزار دوره معاصر گاهی از همین ابزار مدرن استفاده می کند و روایت مکان نمازش را با همین وسیله تصویری جدید، به گوش چشم های مخاطبان خود می رساند. گاه هم با این تصویر برداری نوعی خاطره نگاری می کند و روزنامه نگار می شود.

شبستان زمستانی مسجد جامع اصفهان