آب سر رفته از جوی و آموزش شهروندی

غروب است و باد سرد پاییز سرگرم برگ‌ریزان درختان است. آب باغچه وسط کوچه بلندی که برای پیاده‌روی از آن عبور می‌کنم سر رفته و بیشتر کوچه را گرفته است. کوچه خلوت است و رهگذری نمی‌بینم. نگران آبی هستم که هر لحظه بیشتر هدر می‌رود و وسعت بیشتری از کوچه را می‌گیرد. شماره 135 شهرداری را می‌گیرم که ثبت شکایات تخلفات شهری است و ربطی به این مورد ندارد. فراموش کرده‌ام که با چه شماره‌ای باید تماس بگیرم.
در یکی از خانه‌های روبه‌روی باغچه را می‌زنم. پسر نوجوان چاقی در را باز می‌کند و جریان را برایش می‌گویم. با خونسردی نزدیک باغچه می‌آید و نگاه می‌کند. مادرش که بیرون از خانه بوده بچه به بغل با زن دیگری که گویا خواهرش است از راه می‌رسد و جریان را برای او هم می‌گویم. زن هم به خونسردی پسرش می‌گوید که باید برود قبض آب را پیدا کند و ببیند که با چه شماره‌ای تماس بگیرد. چشمم آب نمی‌خورد که زن پیگیر ماجرا شود اما زنی که در کنار اوست و دست دختربچه‌ای را در دست دارد با من به کنار باغچه می‌آید و به خواهرش می‌گوید که آب دارد هدر می‌رود و زودتر برود قبض آب را پیدا کند. ماشینی که یکی از اقوام این خانواده است پارک می‌کند. وقتی ماجرای سررفتن آب را می‌شنود می‌گوید که باید با 137 تماس بگیریم. با این شماره تماس می‌گیرم. مرد جوان راننده هم در حال تماس است. چند رهگذری که در حال عبور از کوچه هستند هم کنجکاو می‌شوند و درباره علت سررفتن آب می‌پرسند. مرد کارمند شهرداری از پشت‌گوشی آدرس را می‌گیرد و می‌گوید که همین حالا مشکل را به بخش مربوطه ارجاع می‌دهد. بچه‌ها و پسربچه نوجوان را می‌بینم که پیگیری‌ها و تماس‌های بزرگ‌ترها را نگاه می‌کنند. دختربچه نزدیک باغچه می‌شود و با شیطنت کفش اسپرت سفیدش را کمی در آب باغچه فرومی‌کند و می‌خندد. مرد راننده نیز همچنان پیگیر ماجراست. از آنها خداحافظی می‌کنم و به سمت خانه می‌روم و همچنان به آبی که دارد هر لحظه بیشتر هدر می‌رود فکر می‌کنم. نگاه کنجکاو بچه‌ها هم در ذهنم مانده. با خود می‌گویم که شاید این تمرین شهروندی برای ما و آموزشی برای بچه‌ها باشد تا فردا در بزرگسالی و اصلا از همین حالا به موضوعات و مشکلات شهری توجه کنند و بی‌تفاوت نباشند و شهروندان مسئولی بار بیایند تا شهری سالم‌تر و زیباتر داشته باشیم.