برای هفتمین نمایشگاه کانون عکس اصفهان
گالری بیان، این روزها میزبان گزیده‌ای از آثار کانون عکس اصفهان در طی یک سال گذشته است. آثاری که امیدهای فراوانی را برای آینده عکاسی اصفهان در نزد مخاطبان زنده می‌کند.
اصفهان امروز- پژمان نظرزاد:
گالری بیان، این روزها میزبان گزیده‌ای از آثار کانون عکس اصفهان در طی یک سال گذشته است. آثاری که امیدهای فراوانی را برای آینده عکاسی اصفهان در نزد مخاطبان زنده می‌کند. از مجموع تابلوهای قرارگرفته بر دیوارهای گالری و همچنین میانگین سنی اکثر شرکت‌کنندگان در نمایشگاه، چنین برمی‌آید که رسانه عکس در اصفهان، طی سال‌های آینده، شاهد ظهور نام‌های جدیدی خواهد بود، نام‌هایی که اگر مجال فعالیت بیشتری برای آنها فراهم شود، قطعاً آثار مستحکم و قابل گفتگویی ارائه خواهند داد.
نمی‌توان در این نمایشگاه حاضر شد و سطح کیفی بالاتر آن را نسبت به نمایشگاه‌هایی در همین حدود انکار کرد. کارهایی گاه فرمگرایانه و در مواقعی مضمونمحور، حاصل کار اعضای کانون عکس اصفهان در این روزهای نزدیک به آغاز پاییز است که فضای قابل تماشایی را برای مخاطب رقم‌زده است. به‌غیراز تعداد اندکی از عکاسان حاضر که مستمر و مداوم‌تر عکاسی می‌کنند و سابقه نمایشگاه‌های گروهی و فردی در کارنامه خوددارند، قریب به‌اتفاق شرکت‌کنندگان، تجربیات محدودتری در برپایی نمایشگاه دارند و این، میزان موفقیت و ارزش‌گذاری این نمایشگاه را دوچندان می‌کند.
عکس‌ها، حامل مضامین متفاوت و متنوعی هستند و گستره‌ای از مناظر، آدم‌ها و اشیاء و فضاهای انتزاعی را دربرمیگیرند. فرم‌های متنوع و گرایش‌های ذهنی متفاوت عکاسان نمایشگاه، قطعاً یکی از نقاط قابل‌اعتنای نمایشگاه امسال است، اما با همه این‌ها و باوجود تجربه‌های عکاسانه قابل‌قبول هنرمندان این نمایشگاه، به فضا و زیست شهری در اکثر قاب‌ها بی‌توجهی شده است. ثبت ساحت عمومی شهر به دلایل زیاد، ازجمله رانده شدن عکاس به فضاهای بسته توسط فرهنگ محافظه‌کارانه جامعه، در سال‌های اخیر باعث به محاق رفتن گونه عکاسی اجتماعی و شهری شده است. رانده شدنی که مانع می‌شود که عکاس با فراغ بال به ثبت وضعیت اجتماعی و بافت محلی جامعه خود توجه نشان دهد و درنتیجه او ناگزیر به سمت فضاهای آبستره و تجریدی گرایش بیشتری پیدا می‌کند. اتفاقی که می‌توان آن را برای غیبت عکاسی خیابانی در این نمایشگاه نیز دلیل آورد.
در ادامه می‌توان به توجه تعدادی از هنرمندان به فضاهای فرمیک نیز اشاره کرد. فرمگرایی و انتزاعی شدن فضاهایی که البته مخاطب را از یک قضاوت قطعی دور می‌کند، ولی در تعدادی از آثار با استحکام قابلقبولی ارائه‌شده است. سیاه‌وسفید بودن دسته‌ای از عکس‌ها نیز مؤید این نکته است که هنرمندان، آثار عکاسان بزرگ تاریخ عکاسی را که این روزها بیشتر در دسترس است، مشاهده می‌کنند و سعی در بازسازی آن در تجاربی دیگر دارند. مشاهده و جستجویی که قطعاً در شکل‌گیری سلیقه ناخودآگاه هنری آنها تأثیرگذار است.
با همه این‌ها، قطعاً در یک وضعیت متعادل و منطقی و با درک واقعیت باید با نمایشگاه مواجه شد و فارغ از سخت‌گیری‌های عبوسانه نقد عکس، از دیدن آثاری که گاه امید فراوانی در مخاطب ایجاد می‌کنند، لذت برد؛ و در انتها برای درک میزان محبوبیت عکاسی در شهر اصفهان و آشنایی با نگاه‌های جدید به‌طورقطع، بازدید از نمایشگاه سالانه کانون عکس را به علاقه‌مندان به هنر پیشنهاد می‌کنم.
پژوهشگر هنر