درد بی کسی (قسمت 329)

مصمم شده بودم تا این کار را به هر قیمتی که شده انجام بدهم چون کم‌کم مجوز دادن به آموزشگاه‌های موسیقی رایج شده بود و دیگر شاگرد خصوصی به سراغم نمی‌آمد که بتوانم از این طریق ارتزاق کنم. آن روز بالاخره خودم را به بازار فرش‌فروش‌ها رساندم تا کار کارگریم را از دست ندهم، عصر و بعد از تعطیل شدن به آموزشگاه ابراهیم رفتم شاید او راضی شود کمکم کند اما آن دو که گویا باهم قرار گذاشته و متحد شده بودند این کار انجام نشود همچون حسن آقا حاضر نشد دستم را بگیرد و همچنان مخالف بود اما برای اینکه دلداریم بدهم و قانعم کند پس از تعطیل شدن کارش مرا به خانه خودشان برد تا شام را میهمانشان باشم و شب را هم همان‌جا بمانم. حتی همسر ابراهیم هم نظر حسن آقا و شوهرش را تأیید کرد و با همان صداقت و لهجه شیرین آذری‌اش گفت: آقا حسرت این‌ها که بد تو را نمی‌خواهند. این‌طور که من فهمیدم کار سختی است و شما هم دیگر نمی‌توانید کارهای سنگین انجام بدهید. چاره‌ای نداشتم باید ورق را عوض می‌کردم، بازهم اول صبح به دفتر حسن آقا رفتم و از او خواستم تا حداقل از یکی از بانک‌ها وامی به مبلغ پانزده میلیون تومان به نام خودم بگیرد و ضامنم شود اما بازهم حاضر نشد و گفت: تنها به یک شرط حاضر به گرفتن وام است. خوشحال شدم و گفتم: هر شرطی باشد قبول می‌کنم. حسن آقا لحظه‌ای به من خیره شد. درحالی‌که دلسوزی، صداقت و علاقه‌اش را به خودم در نگاه و چهره‌اش می‌دیدم گفت: بازهم با همسرت تلفنی صحبت کردم و به او گفتم اگر حسرت یک اتومبیل بخرد و روزها را در یکی از آژانس‌های تاکسی‌تلفنی مشغول به کار شود حاضرید او را به خانه و کاشانه بپذیرد؟ و او قبول کرد.