تقابل چاقو با فضای مجازی

حسن روانشید| فروشنده که با پدرم دوست صمیمی بود و مرا می‌شناخت که بعد از او هم با خودم طرح رفاقت ریخت و خوشبختانه هنوز در قید حیات است صدایم کرد و گفت: از دیدن چه چیزی اینقدر تعجب کرده‌ای؟ درحالی‌که با انگشت سبابه به خیارهای زرد آویزان شده اشاره می‌کردم، پرسیدم: این‌ها چیست؟ فروشنده جواب داد: اسمش موز است و از آفریقا آورده‌اند و بلافاصله یکی از آن‌ها را از شاخه جدا کرد، به دستم داد و گفت: بخور خیلی خوشمزه است، پولش را هم از پدرت می‌گیرم. چون می‌دانستم با پدرم صمیمی است تشکر کردم و درحالی‌که مرتب آن را می‌بوییدم و از استنشاق شمیم آن لذت می‌بردم به حرکتم ادامه دادم. طاقتم طاق شده بود و دهانم برای خوردن آن آب افتاد. بی‌مهابا گازی به آن زدم اما سفت بود. خوب که جویدم متوجه شدم علی‌رغم روی آنکه محکم و بدمزه به نظر می‌رسد اما مغزی معطر و دلپذیر و طعمی شیرین دارد. اسم این خیار زردرنگ را که موز بود و از فروشنده شنیده بودم، مرتباً تکرار می‌کردم تا یادم نرود. به خانه که رسیدم نصف بیشتر آن را خورده بودم. پدرم وقتی مرا با آن میوه در دست دید پرسید: موز از کجا آورده‌ای؟ جواب دادم: دوست میوه‌فروشتان در چهارباغ عباسی به من داد و گفت: بخور، پولش را از پدرت می‌گیرم. مادرم را صدا زد و گفت: بیا ببین پسرت که حالا دانش‌آموز دبیرستان است موز را با پوستش خورده است! مادرم که برای اولین بار آن میوه کذایی را می‌دید به دفاع از من پرداخت و گفت: از کجا بداند لایه روی آن خوردنی نیست بلکه پوست آن است که باید کنده شود؟ من که شرمسار شده بودم بقیه موز را بدون پوست خوردم و یاد گرفتم نباید بدون کسب تجربه از دیگران کاری را که نمی‌دانم انجام ندهم که البته آحاد جامعه نیازمند به آن هستند تا قبل از اینکه کالا و روش و فرهنگ تازه‌ای ‌پا به عرصه بگذارد مطلعان و متولیان، نوع بهره‌وری از آن را به فرد فرد کسانی که مجاز به استفاده هستند بیاموزند. برای مثال آموزش روش خوردن موز را به شرکت گاز نسپارند که نیازمند تحصیلات عالیه نیست بلکه تجربه می‌خواهد و کار یک فروشنده ساده میوه است! مخترع چاقو و یا کاشف دینامیت هیچکدام این نیت را نداشتند که از وسایل ابداعی آن‌ها بهره‌برداری سوء بشود بلکه کارد را برای بریدن گوشت و پوست کندن میوه و امثالهم ساخته‌اند و دینامیت نیز به‌منظور استفاده در جاده‌سازی و باز کردن مسیر آن در کوهستان‌ها و همچنین گشایش معادن اختراع ‌شده است. حالا اگر گروهی از چاقو برای تهدید و ترور و از دینامیت برای ساختن بمب و کشتار مردم استفاده می‌کنند به دلیل آنست که از قبل آموزش و فرهنگ لازم را برای زندگی مدنیتی به دست نیاورده‌اند. این اتفاق می‌تواند مشمول اکثر موارد و ابداعات تازه شود چنانکه می‌بینیم اول تلفن‌های همراه و تکنولوژی ساخت آن وارد کشور شده و میلیون‌ها از آن عرضه می‌گردد تا وقتی با چالش سوءاستفاده‌ها مواجه شدند به فکر چاره باشند و درحالی‌که جمعیت قابل‌توجهی به آن آلوده و به‌گونه‌ای معتاد شده‌اند، سعی کنند روش‌های استفاده صحیح از موبایل را به آن‌ها بیاموزند که این اتفاق تجربه نمی‌شود و بازهم به‌ صورت‌های دیگر تکرار می‌گردد که این روزها سرعت و جهش علم و تکنولوژی چند گام جلوتر از ماست تا همیشه عقب‌تر از آن حرکت کنیم. بنابراین قبل از هر اقدام تازه ساماندهی در کشور یک ضرورت به‌حساب می‌آید تا شامل همه موارد ریزودرشت آن باشد البته به شرطی که در مفاد هریک به‌گونه‌ای منافع جامعه لوث نشود. مجلس طرح‌های پیشنهادی و لوایح رسیده را بررسی و تصویب می‌کند، اما سال‌ها در بایگانی‌های متعدد قوه مجریه خاک می‌خورند و کسی نیست که سراغ آن‌ها را بگیرد زیرا قوه مقننه تنها نقش ماشین تولید قوانین را بازی می‌کند و پیگیر اجرای آن‌ها نیست تا از قوه قضائیه بخواهد اجرای ترک فعل را از دستگاهی شروع کند که این قوانین را در زیر پرونده‌های خاک خورده خود دپو کرده‌اند! طرح ساماندهی فضای مجازی یکی از همان قوانینی است که هنوز اجرایی نشده تا آن‌ها که نیازمند این فضا به‌منظور پیشرفت و ترقی خود و جامعه هستند مسیر پرپیچ‌وخم را با نگرانی‌ها طی نکنند، رهاورد شوم اینگونه بی‌توجهی‌ها چیزی نیست جز اینکه گروهی فرصت‌طلب بتوانند قوانین جزایی را دور زده و در این فضای بی‌دروپیکر به فروش و عرضه سلاح سرد و گرم، انواع مواد مخدر و آتش‌زا، مشروبات الکلی و الی‌ ماشاءا... بپردازند و شبکه‌هایی همچون آمد نیوز به‌راحتی بتوانند امنیت کشور و جامعه را به خطر بیندازند و اجازه ندهند گروهی با آرامش خاطر در یک فضای کارساز و امن به امرارمعاش و ارائه خدمت مشغول باشند که قانونمند بودن و نظارت مقتدرانه می‌تواند از تقابل چاقو با فضای مجازی جلوگیری کند.
ادامه دارد