محله‌ای که همچنان چوب اسم قدیمش را می‌خورد!

حسن روانشید- اصفهان امروز: اواخر دهه 40 و اوایل دهه 50 تحولات ساخت‌وساز مجموعه‌های مسکونی که بیشتر در سه یا چهار طبقه ساخته می‌شد در سطح کشور و بویژه شهرهایی که مشکل محل اقامتی برای مأموران دولتی شاغل در دستگاه‌ها را داشتند خود را نشان داد و وزارت آبادانی و مسکن وقت را به فکر ساخت شهرک‌هایی با استفاده از تسهیلات بانک مسکن برای رفع این نقیصه در محدوده‌های خارج از شهر انداخت. این پروژه‌ها در شهر اصفهان با طرح‌های شاهین‌شهر، ملک‌شهر، خانه‌اصفهان و کوی آبادانی و مسکن که پس از گشایش به کوی رستاخیز و در سال 58 به کوی امام تغییر نام داد، آغاز شد که نزدیکترین آنها به محدوده شهر اصفهان بود و در جنوبی‌ترین قسمت این شهر که گرانترین و بهترین منطقه بود واقع شد. تاریخ این شهرک که به نیم‌قرن می‌رسد بس شنیدنی است، زیرا پس از ساخت ده‌ها واحد ویلایی 120 متری و همچنین صدها واحد آپارتمانی کوچک و بزرگ طبقاتی که فاقد آسانسور بود این شهرک برای مدت‌ها روی دست سازنده آن ماند. سازنده آن یعنی اداره کل آبادانی و مسکن مانده و هیچ‌یک از دستگاه‌های دولتی نتوانستند کارکنان خود را قانع به خرید آنها با شرایط بسیار سهل کنند. از این نظر به فکر چاره افتادند تا جذابیت‌هایی در آن خلق کرده که اقشار حقوق‌بگیر دستگاه‌های دولتی را متمایل به اقامت در آنها کنند. نخستین کسی که نتوانسته بود فشار فقدان مسکن را در شهر تحمل کند از نیروهای خدماتی اداره اطلاعات و رادیوی سابق شهر اصفهان بود که در سال 1352 پا پیش‌گذاشت و یکی از واحدهای ویلایی این شهرک را به مبلغ 35 هزار تومان با پیش‌پرداخت وام 5 هزارتومانی و اقساط پانزده‌ساله خریداری و در آن مستقر شد درحالی‌که ناچار بود مسیر بین اداره و محل اقامت خود را روزانه با دوچرخه طی کند و هرروز عصر نیازهای ضروری خانواده را در شهر خریداری و در خورجین جا دهد و به همراه بیاورد. کوی رستاخیز که امروز نام بابرکت امام (ره) را به خود اختصاص داده به‌مرورزمان و برای جذب مشتری به درمانگاه، بازارچه، خانه بهداشت، یک باب دبستان و همچنین یک دستگاه اتوبوس واحد مجهز شد و اداره‌ای از بخش دولتی به‌اجبار در آن ساخته و کارمندان آن مجبور به رفت‌وآمد شدند. امروز اگرچه این منطقه از امکانات لازم ازجمله خط اتوبوسرانی واحد استفاده می‌کند و یکی از ایستگاه‌های متروی خط یک را به نام خود اختصاص داده و بیشتر واحدهای ویلایی آن تخریب و به آپارتمان‌های چندطبقه تبدیل شده‌است اما مجتمع‌های نیم‌قرنی خود را با همان شرایط فاقد آسانسور همچنان حفظ کرده و خیابان‌بندی و جدول‌کشی ناقص فاقد سر سبزی و ایستگاه پایانی خط اتوبوسرانی واحد که به‌جا مانده از دهه 50 و به همان سبک فرسوده است را به‌عنوان آثار تاریخی حفظ می‌کند! انگار این شهرک قسمتی از وظایف و تعهدات شهرداری منطقه 5 را شامل نمی‌شود تا در این سال‌های طولانی دست‌به‌سر و رویش بکشند و حداقل عوارض نوسازی دریافتی از واحدهای مسکونی آن را خرج خودش کنند! درست است که روزگاری این محله اسم آخرین حزب اجباری حکومت پهلوی یعنی کوی رستاخیز را به خود داشته اما نزدیک 40 سال است افتخار نام پربرکت امام (ره) را دارد تا شاید مسئولان خدمات شهری را مجاب کند که وظایف خود را از مردم ساکن در آن که بیشتر از بازنشستگان فرهیخته ارتش جمهوری اسلامی ایران هستند دریغ نکنند و دستی از روی محبت به درودیوار و جدول‌ها و پیاده‌روها و از همه مهمتر باغچه‌های آن بکشند تا حق شهروندی را درباره آنها ادا کرده باشند.

ادامه دارد