بی‌تفاوتی‌ها را مهار کنیم
برای رسیدن به مدینه فاضله راه بس طولانی است که نیازمند جهانی است یکپارچه تا تحت یک مدیریت مبرا از همه معایب درونی و برونی همراه با فرهنگی پشتوانه دار بتواند به این آرزوی دیرینه بشر عینیت بخشد.
حسن روانشید- اصفهان امروز: برای رسیدن به مدینه فاضله راه بس طولانی است که نیازمند جهانی است یکپارچه تا تحت یک مدیریت مبرا از همه معایب درونی و برونی همراه با فرهنگی پشتوانه دار بتواند به این آرزوی دیرینه بشر عینیت بخشد. در طول تاریخ بارها انسان‌های وارسته‌ای پیداشده‌اند و دم از جانفشانی برای دست یافتن به آمالی زده‌اند که هرگز تحقق‌نیافته اما از یاد نبریم که آنها تنها وسیله‌هایی بوده‌اند تا مسیر را هموار کنند و خود نیز آگاه بودند وظیفه‌ای بیش از این ندارند. هر فرهیخته براساس توانایی و جایگاهی که دارد موظف به گام نهادن در این راه است درحالی‌که می‌داند ناهموار و طولانی است اما بازهم تلاش می‌کند تا شاید گوشه‌ای از کار را سامان بخشند. تاریخ دارای چنین اسطوره‌هایی است که در قالب ناجی و رهبر پا به عرصه تلاش و استقامت نهاده و همه وجود خود را در طبق اخلاص گذاشتند. اگرچه ممکن است همه آرمان‌های انسان در زمان حیاتش محقق نشود اما نباید از یاد برد هر قدمی که صادقانه گذاشته شود روزی به گامی بلند از سوی دیگران تبدیل خواهد شد و نتایج مثبت آن را آیندگان لمس خواهند کرد. تاریخ معاصر ایران دارای نمونه‌های بارز این ادعاست که نشان می‌دهد حاصل خون شهدای آن در انقلاب اسلامی و دفاع مقدس امروز به منصه ظهور رسیده تا دنیای ظلم و تباهی در مقابل قداست به‌جا مانده از آن به استیصال رسیده و به این حقیقت واقف شده که حق همیشه جایگاه خود را خواهد داشت حتی اگر قرن‌ها سپری شوند. اما نباید از یاد برد همه این کرامت‌های انسانی که روزگاری ایثارگرانه به جامعه مسلمان تقدیم شده با ضایعه‌ای به نام بی‌تفاوتی به‌راحتی مضمحل می‌شود. زندگی خردمندانه در جامعه قادر به حفظ میراث‌های ماندگار کسانی است که هستی خود را فدای بقای آن کرده‌اند، بنابراین اگر گذشتگان آنگونه از ارزش‌ها حراست کرده‌اند بر ما که آیندگان آنها هستیم واجب است تا به تداوم آنها بپردازیم و برای رسیدن به این ایده آل راهی جز کنار گذاشتن بی‌تفاوتی‌ها نخواهد بود. همه ما انگشتان یک دست هستیم که اگر هریک از آنها با معضلی روبرو شوند دگر عضوها را قراری نمی‌نماند. مرکز اطلاعات اجتماعی ژاپن در تارنمای خود می‌نویسد: نیروهای کار این کشور در زمان ورود به خدمت موظف‌اند بعضی از وسایل اضافی و شخصی همراه خود ازجمله کیف‌دستی، ظرف ناهار و گوشی تلفن همراه خود را در کمدی که برای هر نفر تعبیه‌شده بگذارند و پس از فراغت به سراغ آن بروند. خواندن این خبر به‌ظاهر ساده ما را متعجب می‌سازد اما وقتی می‌بینیم که بیشتر کارکنان بویژه در بخش عمومی وقت گران‌بهای بیت‌المال را صرف بررسی محتواهای گوشی همراه خود می‌کنند، به دلیل آن واقف می‌شوم. بهتر لست این معضل که گریبانگیر بیشتر جامعه کار است از طریق دولت طی بخشنامه‌ای حل‌وفصل شود تا شاید گوشه‌ای از این بی‌تفاوتی‌های موجود رفع شود.
ادامه دارد