پارکور، ورزش یا خلاف؟

حتی تماشا کردنش هم لرزه به تمام جانت می‌اندازد ... برایش درخت و دیوار و زمین تفاوت چندانی ندارد، با لباس‌های گشادش هر جا که دوست داشته باشد می‌رود، می‌دود و پرواز می‌کند. ارتفاع 6 متری دیوار برایش مانند پله 30 سانتی است...‌ از دیوار بالا می‌رود... از میان فاصله دو ساختمان پرواز می‌کند و همه چیز را پشت سر می‌گذارد. حرکاتش آن چنان با شتاب و غیر قابل باور است که هر لحظه با هیجان و استرس از جا می‌پری و لحظه افتادنش را تصور می‌کنی و درد می‌پیچد در تمام ذهنت... اما چشم‌هایت را که باز کنی هنوز در حال دویدن است.

به گزارش ایسنا، اوایل خیلی زمین می‌خورند، آسیب می‌بینند و دچار شکستگی می‌شوند. گاهی خون از سر و رویشان پایین می‌آید... اما حتی آسیب هم نمی‌تواند مانع علاقه شان برای تبدیل شدن به یک پارکورکار حرفه‌ای را کم کند. شاید زیاد زمین بخورند، اما هربار بلند می‌شوند و به تمرین ادامه می‌دهند. استفاده از راه پله یا پریدن، دور زدن یا عبور از موانع، راه رفتن یا جهیدن... میان این گزینه‌ها تراسوها همیشه گزینه دوم را انتخاب می‌کنند. تراسوها هنر پارکور(عبور از موانع) را در زندگی خود استفاده می‌کنند.

پارکور هنر رسیدن به نقطه ای از نقطه دیگر با کمترین صرف انرژی با بیشترین سرعت است. سرعت جزء جدایی ناپذیر پارکور است. سریع... آنقدر سریع که گاهی حتی به جاذبه هم غلبه می‌کنند. جوان‌ترها برای شباهت حرکاتش به مرد عنکبوتی و قهرمانان تخیلی دوستش دارند. برای هیجان و مبارزه با خطرش... این علاقه صرفا برای کودکان نیست. تمرکز، انرژی، تلاش و اوج لذت در اجرای حرکات این ابر انسان‌ها برای همه افراد هیجان انگیز است... اما همه جسارت لازم برای ورود به این ورزش را ندارند... یا می‌گویند از تماشایش بیشتر از انجام حرکاتش لذت می‌برند.

این ورزش جالب و هیجان انگیز فرد را قادر به انجام کارهایی می‌کند که عامه مردم از پس انجامش بر نمی‌آیند. بالا رفتن از دیوار، پریدن در فاصله چند برابر قدشان، عبور از موانع دشوار و چرخیدن در هوا از حرکات اصلی این ورزش است. اما به جز توانمند ساختن فرد برای اجرای حرکات شگفت انگیز ارمغان‌های دیگری نیز برای یوسف داشته است.

یوسف جمالی پسری 27 ساله است که با ورزش پارکور زندگیش را نجات داده است. یوسف از زمانی تعریف می کند که روزهایش را در حالی که چهار پاکت سیگار می کشیده در قهوه خانه می گذرانده و شب ها را با نشئگی سپری می کرده؛ از زندگیش راضی نبوده و همان زمان با پارکور آشنا می‌شود.

یوسف می‌گوید: یک روز که در حال سیگار کشیدن از پارک پل فلزی عبور می‌کردم توجهم به جوانانی جلب شد که با حرکات آکروباتیک از روی دیوار می‌پریدند. ورزششان در نظرم بسیار جالب جلوه کرد. وقتی که نزدیکشان شدم تا از حرکاتی که انجام می دهند، بپرسم مرا به خاطر ظاهرم مورد تمسخر قرار دادند. دوباره پرسیدم..."آموزش هم می‌دهید؟" بازهم خندیدند. اجازه خواستم تا برای نگاه کردنشان بنشینم. آنها هم بدون اعتنا به سوالم مشغول تمرین شدند.

او در ادامه با بیان اینکه به شخصیتش برخورده بود، می‌گوید: نشستم و نگاهشان کردم. پنج ماه و نیم کارم شده بود نگاه کردن، هر روز راس ساعت می‌نشستم روی همان نیمکت، سیگار می‌کشیدم و نگاهشان می‌کردم. پس از گذشت هشت ماه حرکاتشان را کامل یاد گرفته بودم و پس از 15 ماه هنرجو داشتم که به آن‌ها پارکور آموزش می‌دادم. مورد تمسخر واقع شدنم باعث شد هر روز پارکور تمرین کنم و در کوتاه ترین زمان به آموزش این رشته بپردازم. قبل از این که بتوانم حرکات پارکور را اجرا کنم آموزش می‌دادم. پس از یک سال و نه ماه شروع به ترک سیگار کردم.

این تراسو در مورد ناتوانی اجرای حرکات برای هنرجوهایش می‌گوید: زمانی‌که هنرجوها اجرای حرکتی را از من می‌خواستند با بهانه‌های مختلف از اجرای آن طفره می‌رفتم و بهانه می‌آوردم که پایم آسیب دیده است و قادر به اجرای حرکت نیستم. همانجا بود که تصمیم به پیگیری بیشتر تمرینات کردم. اکنون هشت سال است که این ورزش را به صورت حرفه‌ای کار می‌کنم و نزدیک به شش سال است که سه ورزش فری‌رانینگ، پارکور و تری‌کینگ را آموزش می‌دهم.

یوسف در مورد ورزش پارکور می‌گوید: پارکور ورزش پرش از ارتفاع، عبور از موانع و حرکات نمایشی است. این ورزش بدنسازی حرفه‌ای است که در عین حال ذهن ورزشکار را باز می‌کند و هماهنگی عصب و عضله را افزایش می‌دهد. فری‌رانیگ شباهت بسیار زیادی به ورزش ژیمناستیک دارد. با این تفاوت که شجاعت انجام حرکات ژیمناستیک خارج از سالن ژیمناستیک را به افراد می‌دهد.

او ادامه می‌دهد: رشته پارکور محدودیت فیزیکی ندارد و افراد با هر جثه‌ای (حتی افراد بسیار لاغر یا دارای اضافه وزن) می‌توانند در این رشته فعالیت کنند، چرا که این رشته بیشتر از اینکه جسمانی باشد ذهن افراد را درگیر می‌کند و اگر فرد ذهن آماده‌ای داشته باشد به راحتی می‌تواند حرکات را اجرا کند.

این جوان تراسو با اشاره به دشوار بودن انجام هرکار برای اولین بار، می‌گوید: زمانی که برای اولین بار می‌خواهید از روی یک پل عبور کنید ترس به سراغتان می‌آید و این ترسیدن طبیعی است. اما پس از هر بار عبور ترس کم‌تر می‌شود. تمرینات پارکور نیز دقیقا به همین صورت است. هرچه تمرینات پارکور را بیشتر انجام دهیم تصویر ذهنی بالاتری از آن حرکت خواهیم داشت و راحت تر انجام می‌دهیم.

یوسف با بیان اینکه هفت سال است که به سیگار لب نزده است، می‌گوید: دیگر نه قلیان و نه پیپ و هیچ دخانیاتی مصرف نمی‌کنم و حتی از خوردن نوشیدنی‌های الکلی توبه کرده‌ام.

او در مورد استقبال مردم از این ورزش می‌گوید: مردم در همه رده‌های سنی متفاوت به این ورزش علاقه نشان می‌دهند. به هنرجویانی از رده سنی 5 سال تا 50 سال آموزش داده‌ام. این ورزش برای یک قشر خاص از جامعه نیست و همه می‌توانند از آن استفاده کنند و لذت ببرند.

این تراسو در خصوص تاریخچه رشته پارکور می‌گوید: این رشته از کشور فرانسه نشات می‌گیرد. "ریموند بل" یک سرباز فرانسوی در جنگ ویتنام بود که برای سهولت در نزدیک شدن به مقر دشمن و عبور از موانع حرکات ورزشی خاصی را ابداع کرد که در آن جنگ بسیار کارآمد و مهم تلقی شد که بعد از سال ها این ورزش توسط فرزندش "دیوید بل" تکمیل و مدون شد و پارکور نام گرفت. اکنون حدود 14سال است که پارکور در اصفهان کار می‌شود.

یوسف در خصوص برخورد پلیس با تراسوها می‌گوید: اوایل که پارکور کار می‌کردیم خیلی با برخورد پلیس مواجه می‌شدیم. اما هرچه که پیش می‌رویم این مسئله که پارکور یک ورزش است و مشکلی ایجاد نمی‌کند بیشتر روشن می‌شود و با برخوردهای منطقی‌تری مواجه می‌شویم. اگر به پارکور بها داده شود شاید بسیار بیشتر از رشته‌های دیگر مدال کسب کند و افتخار آفرین باشد.

وی در مورد حلقه خاصی که در گوشش دارد توضیح می‌دهد: این حلقه برگرفته از علامت چینی باستانی یین‌ویانگ است که از دو نیمه سفید و سیاه تشکیل شده و در هرنیمه یک نقطه از رنگ نیمه دیگر وجود دارد. این نقطه‌ها نشانه مطلق نبودن است؛ به این معنا که در اوج خوشبختی و امید بازهم ناامیدی و در اوج ناامیدی و سیه‌روزی یک روزنه امید وجود دارد. این علامت را سرلوحه زندگیم قرار دادم و هیچگاه از رحمت خدا ناامید نمی‌شوم.

یوسف با بیان اینکه زمانی که با پارکور آشنا ‌شد شرایط خوبی نداشته است، می‌گوید: پدرم ورشکست شده بود و مجبور به ترک خانواده شد. پس از گذراندن سال اول دبیرستان، ترک تحصیل کردم تا به خانواده‌ام کمک کنم. اما هیچ کمکی به آنها نکردم. معدلم 17 بود و عشق درس خواندن داشتم. زمان کمی بود که از ورشکستگی نجات یافته بودیم که پدرم دوباره ورشکسته شد. در میان این همه مشکل تنها چیزی که خوشحالم می‌کرد ورزش بود. به همین دلیل بیشتر زمانم را به ورزش کردن می‌پرداختم. گاهی از صبح تا نیمه شب به تمرین پارکور مشغول بودم و متوجه گذر زمان نمی‌شدم.

این تراسو می‌گوید: همه چیزم شده بود پارکور، حتی زمانی که شاگرد ندارم به پارک می‌آیم و در پارک می‌نشینم. من تنها کسی نیستم که با ورزش پارکور خودم را تسکین می‌دهم. بیشتر هنرجوهایم یا مشکل خانوادگی دارند یا معتاد بودند و یا مشکلات دیگری داشته‌اند. بسیاری هم اعتیاد داشتند. اما پس از شروع به تمرین کم کم جذب پارکور شدند و زندگیشان تغییر کرد. هنرجویی داشتم که به شیشه اعتیاد داشت. اما پس از مدتی که شروع به تمرین کرد، مواد مخدر را ترک کرد.

یوسف ادامه می‌دهد: اگر در پارک کمی قدم بزنید افراد کم سن و سالی را می‌بینید که مواد مخدر مصرف می‌کنند. موادی مثل گل و دستمال که حتی اسمشان هم به گوشمان نرسیده است. این جوان‌ها می‌توانند از استعدادشان در ورزش استفاده کنند و به جای استفاده مواد مخدر در پارک ورزش کنند.

در مورد آینده کاری‌ام فکر نکرده‌ام اما می‌دانم که در این حیطه آینده‌ای ندارم، چرا که نمی‌توانم از این راه کسب در آمد کنم. گاهی ماه‌ها بدون شاگرد می‌گذرانم. نمی‌شود به عنوان منبع مالی به این رشته نگاه کرد. این کار را بیشتر برای علاقه‌ام انجام می دهم.

گذشته از تعبیر برخی مردم از این ورزش که آن را به جای ورزش بیشتر شبیه به جنگولک بازی می‌دانند، سال‌ها است که بسیاری از جوانان در پارک‌ها و مکان‌های عمومی، یا در سالن‌های ژیمناستیک به صورت غیر قانونی به تمرین پارکور می‌پردازند... اکنون پس از سال‌ها کمیته پارکور در هیئت انجمن‌های ورزشی منصوب شده است... حالا باید شاهد چگونگی عملکرد این کمیته و پشتیبانی‌های هیئت انجمن‌های ورزشی برای روند اجرای ایمن این ورزش باشیم و ببینیم جوانانی مانند یوسف می‌توانند با این ورزش کسب درآمد کنند و نگران آینده کاریشان نباشند .