دویدن در مسیر خبر
خبر؛ پدیده‌ای که بیشتر از گذشته و کمتر از آینده، افسار زندگی ما را در دست گرفته است
اصفهان امروز - مینا عباسپور | خبر؛ پدیده‌ای که بیشتر از گذشته و کمتر از آینده، افسار زندگی ما را در دست گرفته است ، بنا بر ماهیت سیال گونه‌اش دائم از شکلی به شکل دیگر رنگ عوض می‌کند و ما که هویتمان به آن گره‌خورده و با تمام مؤلفه‌هایی که زیر عنوان خبرنگاری قرار گرفته است را، وا‌می‌دارد تا به سازش برقصیم و خود را با تازه‌ترین شیوه‌های تولید این محتوا همگام کنیم.
در این‌گونه مقالات معمولا اشاره‌ای به تاریخچه خبر ، خبرنگاری و روزنامه‌نگاری و... از گذشته تا امروز شده و ویژگی‌هایی لازم برای موفق بودن در این مسیر را برمی‌شمارند که به اعتقاد نگارنده این متن با یک جستجوی ساده در فضای وب می‌توان به آن دست‌یافت و همچنین بارها و بارها در مورد آن سخن گفته شده است. اما به نظر می‌رسد در سالروز بزرگداشت روز خبرنگار که به نظر می‌رسد خود را با ماهیت پیشرفت فناوری تولید خبر همگام کرده و هر سال زودتر از سال قبل فرا می‌رسد، توجه به این نکته ضرورت دارد پیش از اینکه سیل پیام‌های تبریک و قدردانی روز خبرنگار غرقمان کرده و ما را با خود ببرد ، تلنگری به خود زده و ببینیم در سالی که گذشت چقدر «خبرنگاری» کرده‌ایم؟ در واقع باید قبل از اینکه بابت تبریک روز خبرنگار خوشحالی کنیم به بررسی این بپردازیم که برای داشتن و حفظ این عنوان چقدر تلاش کرده‌ایم و تا چه اندازه توانسته‌ایم مسیر رو به رشدی را طی کنیم و به قولی، چقدر ارزش‌افزوده به ما اضافه شده است. به‌عنوان‌مثال در شرایطی که رویکرد روابط عمومی اداره‌ها به سمت تولید و ارسال اخبار متبوع خود برای رسانه‌ها است، تا چه اندازه چوب‌خط کارکردمان را با
انتشار این اخبار بدون هیچ دخل و تصرفی پرکرده و اقدام جریان سازی در این زمینه نداشته‌ایم. در سالی که گذشته به چه میزان توانسته‌ایم گزارش یا گفتگوی تأثیرگذاری در حوزه اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، ورزشی و... تهیه کنیم. چقدر مطالعه جانبی در مورد سوژه‌های خبری‌مان داشته‌ایم؟، تا چه میزان به نرم‌افزارهای تولید محتوا در فضای وب یا با استفاده از تلفن محتوا آشنا شده‌ایم، اصلا آیا به آموختن زبان خارجی و به دنبال آن مطالعه منابع غیرفارسی اقدام کرده‌ایم؟ البته که انتظار می‌رود پاسخ بسیاری از ما به برخی از این سؤالات بله و صدالبته بله باشد چرا که همکاران ما در این عرصه با کمترین چشمداشت و بیشترین تلاش در شرایطی که کار و رقابت در فضای رسانه‌ای روز به روز دشوارتر و عرصه تنگ‌تر می‌شود، همواره جنگیده‌اند. اما نباید بدمان بیاید و باید بپذیریم در دوره‌ای که سرعت پیشرفت فناوری اطلاعات و انتشار خبر به واسطه ابزارهای رسانه‌ای نوین بسیار بالا رفته و نیاز به فعالیت در بسترهای مختلف تولید محتوا بشدت احساس می‌شود ، باید از خود بپرسیم تا چه اندازه دانش رسانه‌ای خودمان را با این فضا همگام کرده‌ایم؟ این روزها برای رقابت و از آن مهم‌تر
زنده ماندن در فضای تولید محتوای خبری تنها به تسلط بر تولید و تنظیم خبر به شیوه‌های سنتی و مثلا رقابت چند ثانیه یا چنددقیقه‌ای خبرگزاری‌ها در انتشار اخبار خلاصه نمی‌شود، اگرچه این مسئله تا همین چند وقت پیش از موارد بسیار تأثیرگذار در این عرصه به شمار می‌رفت و می‌رود اما این روزها در بازار مکاره‌ای از بسترهای تولید محتوا از فیس‌بوک ، تلگرام ، توییتر و اینستاگرام گرفته تا چندین و چند برنامه دیگری که قطعا در آینده نزدیک شاهد بروز و ظهور آن خواهیم بود، باید روش این بازی‌های رسانه‌ای را بلد باشیم که لازمه آن خارج شدن از پوسته سنتی تولید محتوای خبری است. برای ما که سال‌ها در این عرصه فعالیت و زندگی کرده‌ایم ، روز را به شب رسانه‌ایم ، هویتمان با خبر گره‌خورده است و با نگاه به پیشکسوتان رسانه می‌بینیم هیچ‌کداممان کاری جز این بلد نیستیم، لازم و حتی واجب است که برای احساس هرچه بیشتر ارزشمندی داشتن هویت باید دست از روزمرگی برداریم و از پیله به پروانگی برسیم؛ در سالروز بزرگداشت مقام خبرنگار یادمان باشد منتظر کسی نباشیم که در مسیر پیشرفت هولمان دهد چرا که جز خودمان، نجات‌دهنده‌ای نیست...
پا نوشت: نگارنده این متن پیش از هرچیز بنا را بر اساس «یک سوزن به خود، یک جوالدوز به دیگران» گذاشته است.