اصفهان بدون زاینده‌رود میزبان مهمانان نوروزی
در سالی که گذشت درست همچون سال‌های دو دهه گذشته اصفهان شاهد جریان نیم‌بند زاینده‌رود بود. جریانی که با هر بار قطع و وصل‌شدنش آسیب‌های پرتکرار و چندباره به محیط‌زیست اصفهان وارد کرد.
در سالی که گذشت درست همچون سال‌های دو دهه گذشته اصفهان شاهد جریان نیم‌بند زاینده‌رود بود. جریانی که با هر بار قطع و وصل‌شدنش آسیب‌های پرتکرار و چندباره به محیط‌زیست اصفهان وارد کرد. با هر بار قطع و وصل جریان زاینده‌رود تلف‌شدن میلیون‌ها ماهی را سنگدلانه تماشا کردیم. لابه‌لای شلوغی‌های قطع و وصل زاینده‌رود فراموش کردیم غیبت مهمانان همیشگی این رودخانه را که از فرسنگ‌ها آن‌طرف‌تر می‌آمدند و دیگر اثری از آثار آنها نبود. تکرار و تکرار قطع جریان آب در زاینده‌رود حتی سازه‌های تاریخی را تحت‌تأثیر قرارداد. زاینده‌رودی که هر بارآمدنش امید را نه‌تنها در پوست و گوشت و استخوان مردم این دیار القا کرد؛ بلکه به زمین‌های تب‌دار و تشنه جان بخشید؛ اما خیلی زودتر از آنچه تصور شود جریان آب در این رودخانه با قدمت که دیگر تبدیل به رودخانه‌ای فصلی شده کاهش پیدا کرد و امیدها نسبت به جریان دائمی آن کم‌سوتر از همیشه شد.
درحالی‌که قرار بود در روزهای نخست اسفندماه شاهد بازگشایی آب زاینده‌رود باشیم؛ ولی این اتفاق نیفتاد. اما امروز دقیقاً در روزهای پایانی سال و آغاز سال جدید و شروع سفرهای نوروزی مسافران به اصفهان انتظار می‌رفت که زاینده‌رود باری دیگر حتی به‌صورت موقت جان بگیرد؛ اما به نظر می‌رسد این اتفاق رخ نخواهد داد. رودخانه‌های شهری به‌عنوان یکی از عناصر ساختار اکولوژیک شهر می‌توانند نقش موردی در جهت ایجاد تعادل میان ارتباط انسان با طبیعت و فضای انسان‌ساخت شهر و گردشگر ایفا کند. بازگشایی زاینده‌رود در نوروز امسال نشان داد که تا چه حد جریان رودخانه می‌تواند به مسئله گردشگری و درآمدزایی شهر کمک کند. اما همچون هزاران مسئله درآمدزا و توسعه‌ای دیگر که نادیده گرفته می‌شود رودخانه و جریان دائمی آن نیز نادیده گرفته شده است.
