صندلی مدیریت محیط‌زیست اصفهان در سایه بی‌ثباتی
شش ماه بیشتر نگذشت که صندلی محیط‌زیست اصفهان بار دیگر تغییر صاحب داد. مرجان شاکری، نخستین بانوی مدیرکل محیط‌زیست اصفهان که با امید به تغییر و آگاهی از بحران‌های چهارگانه زاینده‌رود، گاوخونی، فرونشست و آلودگی هوا، در آبان‌ماه سال گذشته بر این جایگاه نشست، حالا جای خود را به داریوش گلعلی‌زاده، رئیس پیشین مرکز ملی هوا و تغییر اقلیم، داده است.هرچند در ظاهر این جابه‌جایی به‌عنوان یک «تغییر مأموریت» و پذیرش مسئولیتی در ستاد مرکزی سازمان حفاظت محیط‌زیست عنوان شده، اما زمان کوتاه مدیریت خانم شاکری و نبود شفافیت درباره دلیل این تغییر، پرسش‌هایی را میان فعالان و ناظران حوزه محیط‌زیست استان برانگیخته است
اصفهان امروز_سید مهدی رضوی: شش ماه بیشتر نگذشت که صندلی محیط‌زیست اصفهان بار دیگر تغییر صاحب داد. مرجان شاکری، نخستین بانوی مدیرکل محیط‌زیست اصفهان که با امید به تغییر و آگاهی از بحران‌های چهارگانه زاینده‌رود، گاوخونی، فرونشست و آلودگی هوا، در آبان‌ماه سال گذشته بر این جایگاه نشست، حالا جای خود را به داریوش گلعلی‌زاده، رئیس پیشین مرکز ملی هوا و تغییر اقلیم، داده است.هرچند در ظاهر این جابه‌جایی به‌عنوان یک «تغییر مأموریت» و پذیرش مسئولیتی در ستاد مرکزی سازمان حفاظت محیط‌زیست عنوان شده، اما زمان کوتاه مدیریت خانم شاکری و نبود شفافیت درباره دلیل این تغییر، پرسش‌هایی را میان فعالان و ناظران حوزه محیط‌زیست استان برانگیخته است.شاکری مدیرکل پیشین محیط‌زیست اصفهان تنها در پیامی در صفحه شخصی خود در فضای مجازی، خبر تغییر سمت خود را اعلام کرد. او که از ۱۵ آبان ۱۴۰۳ سکان مدیریت محیط‌زیست این استان را بر عهده داشت، با انتشار پیامی از مردم و مسئولان اصفهان خداحافظی کرد. در متن پیام مرجان شاکری آمده است: مدیران استانی و شهری و دوستداران ارجمند محیط‌زیست اصفهان، با قلبی سرشار از احترام و قدردانی، اکنون که لحظات پایانی حضورم در استان اصفهان را سپری می‌کنم، با احساسی عمیق از این دیار کهن و شما گران‌مایگان خداحافظی می‌نمایم.آنچه قابل‌انکار نیست، عمق بحران‌های زیست‌محیطی اصفهان، این دیار کهن است. بحران‌هایی که دیگر تنها در گزارش‌های تخصصی و جلسات کارشناسی مطرح نمی‌شوند، بلکه در زندگی روزمره مردم اصفهان جریان دارند؛ از مازوت سوزی و نفس‌هایی که با دود و گردوغبار پر می‌شوند، تا زمین‌هایی که آرام‌آرام فرومی‌روند و زاینده‌رودی که سال‌هاست خاطره‌اش دائمی‌تر از جریانش است. در همان آبان‌ماه سال گذشته یادداشتی در این ستون درباره آغاز مدیریت یک بانو در رأس حفاظت محیط‌زیست اصفهان با نگاهی خوش‌بینانه به توانمندی و اراده یک بانو نوشته شد که شاید می‌توانست در این ساختار ایستا، اندکی حرکت و گفت‌وگو برای حل بحران‌ها ایجاد کند. اکنون اما تغییر بی‌توضیح مدیریت، آن‌هم در کوتاه‌مدت، نه‌تنها آن امید را کم‌رنگ می‌کند، بلکه این پرسش را پیش می‌کشد که آیا قرار است صندلی محیط‌زیست اصفهان تنها محلی برای آزمون، چرخش یا جابه‌جایی مدیران ستادی باشد؟از سوی دیگر، انتصاب فردی باسابقه در حوزه هوا و اقلیم، آن هم در شهری با یکی از وخیم‌ترین وضعیت‌های آلودگی و فرونشست، می‌تواند از منظری دیگر فرصتی باشد. اگرچه کارنامه گلعلی‌زاده باید به‌دقت دیده شود، اما آنچه مهم‌تر از فرد مدیر است، ثبات مدیریتی، اختیارات واقعی و پشتوانه بین دستگاهی است که بدون آن هیچ مدیری، خواه زن یا مرد، نمی‌تواند از پس بحران‌های ریشه‌دار اصفهان برآید. در نهایت، آنچه محیط‌زیست اصفهان نیاز دارد، نه تغییر مکرر مدیر که تغییر نگاه به این نهاد تخصصی است. نگاهی که آن را از حاشیه‌نشینی خارج کند و در متن تصمیمات توسعه‌ای و بین دستگاهی بنشاند. اگر هم قرار به تغییر است، باید برای بهبود باشد، نه بی هیچ توضیح و بی‌برنامه.
