این عادت مسری است
اینجا به بستن داربست و زخمی که هر بار از حرکتِ میله‌های فلزی عایدش می‌شود، عادت دارد. به زباله‌های تعطیلی‌های چند روزه برگزاری مراسم مختلف و حتی به توپ بازی‌های جوانانِ اصفهانی در نیمه‌های شب و بالارفتن‌شان از بدنه‌های تاریخی میدان هم عادت دارد اما برخی از این عادت‌ها را نمی‌توان به چشم دید و حرفی نزد...
به گزارش ایسنا، اینجا مسجد جهانی امام (ره) اصفهان در میدان نقش جهان است، میدانی که بناهای تاریخی‌اش از همین مسجد تاریخی و منحصربه‌فرد گرفته تا مسجد شیخ لطف‌الله، هر کدام به تنهایی می‌توانند نقشِ مهمترین بنای تاریخی و البته جهانی شده‌ی کشور و شهر اصفهان را داشته باشند که آداب به جا آوردن فرائض دینی در اسلام را به گردشگران خارجی معرفی کرده و از سوی دیگر نیز مهمترین منبعِ معماری اسلامی باشند.
اما نوع رفتاری که در زمان آماده کردن فضا برای برگزاری هر نوع مراسمی با بخش‌های مختلف این بناهای تاریخی می‌شود، فقط زخم به تن مساجد تاریخی اصفهان جا می‌گذارد و بس.
در جدیدترین نوعِ رفتارها، کارگرِ در حالِ کار، میله‌های داربستی را که در حال نصب در فضای داخلی مسجد امام (ره) است را از بالا به پایین و برعکس به بدنه‌ی کاشی‌کاری شده‌ی مسجد امام (ره)اصفهان می‌کشد تا همکارش میله را گرفته و سرجای خود نصب کند. کارگر دیگر خودش را از بالای بوم، بین جداره‌ها گیر می‌دهد تا کار نصب داربست‌ها را تمام کند، اما گیرنده‌ی فیلم وقتی به او برای این کار اعتراض می‌کند، می‌گوید: این کار عادی است برای نصب داربست‌ها!
شاید اگر از داربست‌هایی که فقط ارگ جهانی بم به واسطه‌ی هدیه‌ی ژاپنی‌ها در زمان مرمت استفاده می‌کند، در چند نقطه‌ی دیگر کشور نیز در اختیار میراث فرهنگی بود، بخش زیادی از آثار تاریخی به این وضعیت نمی‌افتادند؛ داربست‌هایی متحرک که می‌توانند بخش زیادی از کارهای فنی در بناهای تاریخی را برطرف کنند.
حالا در میان عادی بودن این نوع رفتارها، فقط یک زخم می‌ماند که مهمترین عاملش از «نبود آموزش درست به متولیان برگزاری این نوع مراسم‌ها» نشئت می‌گیرد؛ وقتی نمی‌دانند مسجدی تاریخی که در فهرست میراث جهانی به ثبت رسیده، نه تنها در بین مسلمانان از نظر وجوه مقدس‌اش، که برای حضور گردشگرانی که هر کدام هزینه‌ای مشخص را برای دیدنِ این فضای معنوی پرداخت می‌کنند، چه قدر ارزشمند است.
به وضوح مشخص است نداشتن اطلاعات و آموزش کافی برای انجام هر کدام از این کارهای فنی چه قدر به چنین بناهای تاریخی آسیب وارد می‌کند، هر چند معمولا میراث فرهنگی انجام این اقدامات فرهنگی را هم یکی از وظایف متولیان مسجد می‌داند اما مشخص است اگر آن‌ها می‌دانستند کارگران هم به آموزش برای این نوع از کارهای فنی در مقابله با بناهای تاریخی نیاز دارند، قطعا آن را پیش از این انجام داده بودند.
در این شرایط توقع داریم جوانان اصفهانی، به جای رفتن به زمین والیبال و ورزشگاه برای بازی، ورودی مسجد بیش از ۴۰۰ ساله امام (ره) اصفهان را انتخاب نکنند و توپی که بعد از ضربه‌های زیادی که به بدنه‌ی بنا وارد می‌کند و روی یکی از طاقچه‌های مسجد می‌افتد، کسی عزم بالا رفتن از دیواره برای برداشتنش را نکند!
اینجا میدان نقش جهان اصفهان، مسجد امام (ره) است، مسجدی که در دوره صفویه و در ضلع جنوبی میدان ساخته شد، شاهکاری از معماری، کاشی‌کاری و نجاری در قرن یازدهم هجری است، مسجدی که در سال ۱۰۲۰ هجری به فرمان شاه عباس، در بیست و چهارمین سال سلطنت وی شروع شده و تزئینات و الحاقات آن در دوره جانشینان او به پایان رسید. او در واقع مسجد را برای شادی روح جدش، شاه طهماسب بنا کرد.