مکتب موکب

 

 

موکب ­ها به معنای امروزی و متداول آن، حاصل ارتباط فرهنگی ایران و عراق در راهمپیمایی عظیم اربعین است. موکب با همان نام و همان کارکرد از فرهنگ شیعیان عراق وارد ایران شد و الان جزیی از سوگواری ایام محرم و صفر شده است. حتی توانسته خودش را به روزهای جشن و شادی اهل بیت هم برساند. خلاصه این نوع پذیرایی از عموم مردم را باید حاصل گفتگوی دو فرهنگ دانست. جالب این است که موکب ها ظرفیت بزرگی برای همنشینی افراد با فرهنگ­های مختلف را دارند. بر خلاف هیئت­ ها و دیگر مراکز مربوط به مناسک­های آیینی، موکب ها کمترین جهت گیری و زاویه را دارند. خدمت در موکب­ها تنها مخصوص مردان نیست. نوجوانان و کودکان و حتی زنان نیز امکان حضور در این عرصه را پیدا کرده اند و از سویی همه مردم، بدون هیچ طبقه بندی خاصی از امکانات موکب ­ها استفاده می­ کنند. موکب ­ها شاید به همان ویژگی خاص ائمه هدی به خصوص امام حسن مجتبی علیه السلام باز می­ گردد که کریمانه برای همه سفر می­ گستراندند. از سویی موکب نشان از پذیرش همه افراد در خیمه و بارگاه اباعبدا... الحسین علیه السلام نیز هست. عاشقانی که در این موکب ­ها انواع خدمت ­ها را انجام می­دهند، یکی از زیباترین جلوه های انسانی و الهی را به نمایش می­  گذارند. آنها یکی از بهترین روایت ­های انسانی را در شهر می­ سازند. روایت­ های آنها، تلخی و سردی شهر را به شیرینی و گرمی تبدیل می ­کند. روایت ­هایی از نوع دست اول و ناب. روایت­ هایی برای جوشش و ساختن. برای امتداد رضایت درونی و شریک کردن همه در آن. مکتب روایت ­های موکب، مکتبی متفاوت و ارزنده است. گاه کلماتی و عباراتی را از این عزیزان موکب شنیده ام که اگر خودم نشنیده بودم، باور نمی­ کردم. در عصری که افراد به ازای کارهایشان دستمزد می­ گیرند و باز برای انجام آن کار یا خدمت، منت می ­گذارند، دیدن کارها و خدماتی که نه تنها رایگان و بی منت است بلکه از سر شوق و شرمندگی است جای تعجب دارد. شوق عبادتی که انجام می شود و شرمندگی این که نکند کامل نشده باشد. تصویر این یادداشت در ساعت 21 و 39 دقیقه روز جمعه 22 تیرماه 1403 در خیابان زرین کوب تهیه شده است.