نور بیرق های محرم

 

نور بیرق­ های محرم

 

اعداد نقش پر رنگی در زندگی انسان دارند تا جایی که برخی از آنها بارهای معنایی، رمزی، اسطوره ای و حتی دینی به خود گرفته است. گذر انسان از مراحل مختلف تاریخی و رسیدن به دوران مدرن و معاصر و گسست از بسیاری از داشته های فرهنگی دوره های قبل، باعث نشده است عدد و نقش معنایی و رمزی آن به طور کلی در زندگی او محو و دگرگون شود. اعداد در این نگاه و خوانش، شاید نقش فیثاغورثی نداشته باشند و شاید مانند برخی از دوره ها، نقشه سرنوشت افراد نباشند ولی می­ توانند اشارتی باشند. اشاراتی که شبیه رویاست. یک رویایی که می­ تواند فرد را بیشتر و بهتر برای تامل در موضوعی، آماده کند. در قاموس فرهنگ ما، اعداد مربوط به حروف ابجد نقش خاصی را داشته اند. در این میان عدد 110 که یادآور نام علی (ع) و یا علی گویان است، در جامعه ایران رواج خاصی دارد تا به اندازه ای که برخی از مغازه ها در شهر با تابلو 110 خود را معرفی کرده اند. اکنون که شماره این مجموعه یادداشت­ ها به 110 رسید، لازم بود تا به خودم بازگردم و کمی از نگاه شخصی نویسنده و نسبت او با موج بزرگ علی گویان، چیزی به یادگار و ارادت بگذارم. ولی چون ایام ماه محرم بود، ترجیح دادم به بیرق خانگی مربوط به امام حسین (ع) نگاهی داشته باشم. بسیار از خانواده های ایرانی، در ایام سوگواری آن حضرت و گاه در تمام دو ماه محرم و صفر، چنین پرچم­هایی را در خانه و اتاق­های شخصی خودشان دارند. خانه های گاه کوچک و محقر به ظاهر و بزرگ و بی انتها در جهان معنی. آنها روایت ­های عشق و شهادت را از خانه و در محضر همه اعضای خانواده شروع می­ کنند. چنین خانه هایی، روایت­گران خوبی برای کلان روایت شهر هستند. در کنار این خانه ها، خانه هایی که روضه های خانگی دارند نیز از درخشش روایی خاصی برخوردار هستند. بی شک در این میان خانه هایی که توانسته اند سال های طولانی و گاه چند قرن را در روضه خوانی به خود اختصاص دهند یکی از میراث داران بزرگ فرهنگی این کشور هستند. نمونه هایی این خانه ها را در اصفهان می ­توان یافت. تصویر این یادداشت در ساعت 23 و 18 دقیقه روز دوشنبه اول مردادماه 1403 تهیه شده است. خانه های خود را با نور بیرق ­های محرم، چون ستارگان آسمان کنید.