هنوز نمی‌دانیم آخر قصه چه می‌شود!
«پدر» به کارگردانی بهرنگ توفیقی سریالی است که این شب‌ها روی آنتن شبکه دوی سیما می‌رود. از همان روزهای نخست با پخش سکانس جنجالی پریدن شخصیت حامد از پنجره تا قصه عشقی متفاوتش که در آن دختر برای رسیدن به مرادش پیش قدم می‌شود، سروصدا به‌پا کرده است.
«پدر» به کارگردانی بهرنگ توفیقی سریالی است که این شب‌ها روی آنتن شبکه دوی سیما می‌رود. از همان روزهای نخست با پخش سکانس جنجالی پریدن شخصیت حامد از پنجره تا قصه عشقی متفاوتش که در آن دختر برای رسیدن به مرادش پیش قدم می‌شود، سروصدا به‌پا کرده است.
به گزارش تسنیم، برای بررسی نقاط قوت و ضعف این مجموعه تلویزیونی، میزگردی ترتیب دادیم که در آن حامد عنقا طراح، نویسنده و تهیه‌کننده سریال و همچنین سینا مهراد و ریحانه پارسا یعنی لیلا و حامد قصه حضور داشتند؛ در ادامه ماحصل این بحث و گفت‌وگو را می‌خوانید.
آقای عنقا، در این سریال ردپای پررنگ سریال قبلی شما یعنی «تنهایی لیلا» را می بینیم تا جایی که حتی اسم شخصیت های اصلی هم مانند هم است.
حامد عنقا: شخصیت پسر هم در سریال تنهایی لیلا اسمش حامد بود اما یکی دو شب قبل از کلید زدن به این نتیجه رسیدیم که در مقابل کاریکاتورهای توهین آمیزی که در غرب برای حضرت رسول منتشر شد نام شخصیت اصلی را در ستایش ایشان محمد بگذاریم وگرنه تفاهم میان این دو سریال قرار بود بیشتر از این باشد. حتی آن موقع فکر می کردیم که شاید بتوانیم با همان بازیگرها ادامه دهیم. یعنی در میان تعریف غیرخطی قصه در سریال پدر و در جهان بینامتنی اش محمد را که یک بار در تنهایی لیلا مرده است، دوباره وارد قصه کنیم. واقعا دوست داشتیم «اسپین-آف» باشد اما اسپین-آف بودن وابسته به شخصیت ها و بازیگر است. مثلا ممکن است امروز که خانم پارسا با حال خوب در سریال بازی می کند، سال دیگر به جهت حرفه ای در موقعیتی باشد که دیگر پیشنهاد ما برای بازی در مجموعه را نپذیرد. ما مثل استودیوهای خارج از کشور نیستیم تا به واسطه قراردادهایی که دارند بتوانیم این کار را انجام دهیم. به هر حال دو تا از سه گانه ای که مدنظر داریم، ساخته شد و الان در حال نوشتن سناریوی سوم هستیم. نکته دیگری را که باید توضیح بدهم این است که تنهایی لیلا را هم قرار بود آقای توفیقی بسازد و ما با ایشان پیش تولید کردیم اما به واسطه قراردادی که با آقای نوروزبیگی داشتند، نتوانستند ادامه دهند و آقای لطیفی جایگزین شد.
خانم پارسا، شما تنهایی لیلا را دیده و در جریان شباهت میان این دو سریال بودید؟
ریحانه پارسا: قسمت هایی از آن را دیده بودم اما جلسه اول دورخوانی نمی دانستم که آقای عنقا «تنهایی لیلا »را نوشته اند.
آقای مهراد، شما چطور؟
سینا مهراد: من هم تنهایی لیلا را کامل ندیدم ولی خیلی درباره آن شنیده بودم. نمی دانستم آقای عنقا نویسنده آن سریال هستند و ایشان را به خاطر مجموعه قلب یخی می شناختم. زمان دورخوانی ها بود که آقای عنقا به من و خانم پارسا گفتند: این یک سه گانه عشقی است.
یعنی بدون هیچ ذهنیتی وارد کار شدید.
عنقا: برای بازیگر همین خوب است.
یعنی قبل از کار شخصیتی در ذهنشان شکل نگرفته باشد؟
عنقا: بله. اوایل حتی خانم پارسا مصاحبه ای کردند و در آن مطرح شده بود که مینا ساداتی قبلا این نقش را بازی کرده است و گویی یک مقایسه ای میان این دو نفر در حال شکل گرفتن بود ولی ما گفتیم اصلا به این موضوع فکر نکنید. این دو قرار است جهان های متفاوتی از یکدیگر داشته باشند. اگر اسامی این شخصیت ها را کاملا متفاوت می گذاشتم اصلا امروز در این باره بحث نمی کردیم؛ اصرارم برای این شباهت ها این بود که فکر می کردم برای تماشاگر جذاب تر می شود.
چه شد که این سه گانه ها در ذهنتان شکل گرفت؟
عنقا: فکر کردم برای این که بتوانم ابعاد مختلف این قصه را در یک خانواده فرودست و ثروتمند نشان دهم می توانم از سه گانه استفاده کنم. مثلا در یکی پسر متولی امامزاده در روستا باشد و در دیگری یک پسر متدین که بچه پولدار هم هست. شاید هم به خاطر سابقه تریلوژی بازی باشد که این چند سال در سینما و تلویزیون ایران مرسوم شده است. البته این را هم بگویم، این گونه نبود که قصه از اول در ذهنمان کامل شکل گرفته باشد. ما هنوز هم نمی دانیم آخر قصه چه می شود؛ بارها بچه ها، خانم زنگنه و آقای سلطانی پرسیده اند که بعدش چه می شود و ما گفته ایم نمی دانیم.
فینال که در قسمت اول حدودا مشخص شد.
عنقا: نه. آنچه در اول کار نشان داده شد مربوط به قسمت 15 است؛ قصه اصلا از مرگ حامد شروع می شود.
می شود گفت در این سریال یک تابوشکنی و یا چیزی شبیه آن اتفاق افتاد یعنی اصرارهای یک دختر برای ازدواج با یک پسر و حتی درخواست از خانواده او؛ چیزی که خیلی در فرهنگ ما زیاد مرسوم نیست.
پارسا: به نظرم اتفاق خیلی بعیدی نیست. لیلا قبل از آن که حامد پیدا شود، همیشه دنبال چیزی می گشت که در آدم های اطرافش پیدا نمی کرد ولی این را در حامد دید و دلیل تلاشش برای رسیدن به او هم همین بود. زندگی کردن در خانه حامد برای او داشتن چیزهایی بود که همیشه در پس ذهن ، دنبالشان می گشت. شخصیت حامد، حاج علی و خانواده اش خوب مطلق هستند؛ نمی توان ایرادی از آنها گرفت و گفت شیشه خرده دارند؛ چیزی که عکسش در خانه لیلا اتفاق می افتد.
ولی در عالم واقع ما خوب و بد مطلق نداریم. آدم ها خوبی و بدی دارند اما گاه کفه مثبتشان بالاتر است و گاه کفه منفی شان.
پارسا: این که شما می گویید امکان ندارد به خاطر این است که ما این روزها نمی بینیم اما که بدش می آید؟ هر کسی از ته دل می خواهد خودش و طرف مقابلش صددرصد باشند. جذابیت خانواده حاج علی این است که آدم های روشنفکر و تحصیلکرده ای هستند که مذهب و دینشان را هم دارند اما دیگران را به آن اجبار نمی کنند.
در عالم واقع چقدر اصرار یک دختر برای ازدواج با یک پسر اتفاق می افتد؟
پارسا: اگر آدم عاشق شود چرا که نه؟
عنقا: بگذارید من یک نکته بگویم. به نظر من خانواده حاج علی هم اشتباه می کنند؛ بزرگ ترین اشتباهشان پذیرش لیلاست.
اما در قصه این اشتباه نشان داده نمی شود.
عنقا: می دانم اما بیایید از بیرون به این قضیه نگاه کنیم. این خانواده بزرگ ترین تابوشکنی را که ممکن است انجام دهد، مرتکب شده است. درست است که ما مسیر قصه را به سمتی می بریم که لیلا آنقدر عاشق حامد است که در او استحاله می شود، اما در واقعیت ممکن است لیلا بعد از سه ماه ورود به این خانواده نتواند قوانین آنها را بپذیرد و این زندگی بپاشد. اگر به طبقه دو خانواده نگاه کنیم منطقی ترین آدم در خواستگاری، مادر لیلاست. یک بار هم می شود از این زوایه نگاه کرد و گفت خانواده حاج علی هم طبق منطق اشتباه می کنند. همراهی ما با شخصیت های اصلی به این معنا نیست که هر کاری آنها می کنند درست است. حامد هم اشتباه می کند؛ بزرگ ترین اشتباهش این است که از پنجره بیرون می پرد. دیگر اشتباهش این است که سه سال برای شرکت در مسابقات قرآنی زحمت کشیده ولی با آنچه به زعم ما مردانگی است، باعث محرومیت خودش می شود. اینها اشتباه های منطقی است که در قصه تبدیل به اشتباه های شاعرانه و لحظات خوب می شود.
آقای مهراد، شما فکر نمی کنید شخصت حامد خوب مطلق است؟
مهراد: من روزی که پنج قسمت اول را خواندم فکرکردم حامد وجود خارجی ندارد و زمینی نیست. فکر می کنم همه رویای داشتن چنین پسر و همسری را دارند. یک جا از من پرسیدند اصلا چنین آدم هایی هستند؟ گفتم بله آدم های معتقد و مذهبی زیاد هستند ولی حامد یک فرق با بسیاری از آنها دارد؛ او دچار افراط و تفریط نمی شود. گفتند: پس سکانس پریدن از پنجره چی؟ گفتم: به خاطر اعتقادش نپرید؛ آن جاهایی که عقب عقب می رفت و می گفت به من دست نزنید به خاطر اعتقادش بود اما پرید چون خون به مغزش نرسید! یعنی به نظرم به خاطر مذهبی بودنش دچار این افراط نشد.
همه روی این تمایز تاکید دارند؛ حتی یک جایی مادر حامد به لیلا می گوید: حامد من با همه فرق دارد.
مهراد: فکر می کنید چه می شود که مردم قهرمان یک قصه مثل قیصر را دوست دارند؟ قهرمان باید کاری بکند که بقیه انجام نمی دهند و در حالت عادی نمی شود کرد. مثلا باید با سر برود توی شیشه یا از جایی بیرون بپرد تا تماشاچی خوشش بیاید و اصطلاحا حال کند. مردم حامد را به خاطر همین کارهای خاصش دوست دارند. اگر ما یک بچه مذهبی معمولی را که بارها نمونه اش را دیده ایم نشان می دادیم همه پس می زدند اما همین کارهای عجیب و غریب و زمینی نبودنش او را محبوب کرده است.
یک سری از کارهای حامد را به قول شما می توان پای زمینی نبودنش گذاشت اما مواقعی هست که او یک آدم فوق العاده خجالتی و غیراجتماعی تصویر می شود که نمی تواند از حق خودش دفاع کند.
عنقا: با تحلیلتان موافق نیستم. یک نریشن خیلی خوب از زبان لیلا داریم که می گوید آن حامدی که ما فکر می کردیم چقدر سر به زیر و خجالتی است این روزها با من جیغ می زند و انگار یک آدم دیگری شده است... . باید کاراکتر را در موقعیتش ارزیابی کنیم. حامد وقتی در کارخانه می خواهد با کسی معامله کند، خجالتی نیست. پس نمی توان رفتار او در یک جا را به همه جا تعمیم داد. او با مادرش راحت حرف می زند اما در مقابل آنها حجب و حیا دارد و از آن طرف برای مسعود با بازی نیما رئیسی دم محضر صدایش را هم بالا می برد. بهتر است این کاراکتر را با همه ابعادش ببینیم.
آقای مهراد شما برای ایفای این نقش که به قول خودتان آسمانی است، مابه ازایی داشتید؟
مهراد: من پسردایی دارم که در دانشگاه سوربن فرانسه معماری می خواند اما یکدفعه به تهران برگشت و مستقیما به قم رفت و طلبه شد. الان هم ازدواج کرده و در مشهد زندگی می کند. من نوع نگاه کردن این شخصیت را از او گرفتم یعنی برای تکنیک بازیگری این مابه ازاها کمکم کردند اما از نظر شخصیتی و رفتاری کسی را نمی شناسم که مثل حامد باشد.
خانم پارسا، شما هم برای ایفای نقش لیلا الگویی داشتید؟
پارسا: سن و سال این شخصیت و حضور در فضای دانشگاه، موقعیتی است که خود من امروز در آن هستم و از این نظر خیلی به من نزدیک است. برای قسمت تغییر رویه زندگی لیلا هم به خودم رجوع کردم چون بسیار آدم شکل پذیری هستم و شرایط به راحتی به من شکل می دهد. شخصیت لیلای بعد از ازدواج را هم فقط به کمک متن درآوردم.
عنقا: البته نقش ها از صافی ذهن بهرنگ توفیقی عبور کرده و نقش کارگردان در این مورد بسیار پررنگ است اما وقتی جزئیات هم خوب درمی آید به کار بازیگر برمی گردد و این نشان می دهد ریحانه و سینا برای نقش شان وقت گذاشته و زحمت کشیدند، چون گاهی نویسنده و کارگردان جزئیاتی را برای یک نقش تعریف می کنند ولی بازی بازیگر به دلشان نمی نشیند.
نقش شما دو نفر روی لبه پرتگاه است و اگر کمی به این طرف و آن طرف متمایل شود، با گارد مخاطب مواجه خواهد شد.
مهراد: دقیقا. جایی گفتم که قبول کردن این نقش مثل این است که در باریکه ای راه می روی که سمت راستت پرتگاه و سمت چپت قله است. یعنی یک ری اکشن اشتباه از حامد در قسمت های اول، این شخصیت و من را به طرف پرتگاه می کشاند. از سه روز قبل از فیلمبرداری داشتم از استرس می مردم. پلان اولی که بازی کردم همانی بود که دیر به کلاس می رسم و همه به من می خندند، آن روز آقای عنقا سرصحنه آمده بود و با آقای توفیقی ته کلاس نشسته بودند. این پلان چند بار تکرار شد چون احساس می کردم هنوز حامد را پیدا نکرده ام. وقتی آقای عنقا و توفیقی از برداشت آخر راضی شدند دیگر حامد را پیدا کردم و خدا را شکر می کنم که تا الان برایم دره نبوده است.
خانم پارسا، برای شما هم سکانسی بوده که برای بازی در آن نگرانی داشته باشید؟
پارسا: سکانس های لیلا بعد از تغییر ظاهرش و در دوران پختگی برایم سخت تر بود.
الان که بازی خودتان را می بینید تا چه میزان خودتان را نقد می کنید؟ نظر اطرافیان و مردم چطور است؟
پارسا: حتی اگر بهترین سکانس ها را بازی کنم باز هم به دنبال ایراد از کارم هستم. مسلماً نظر خانواده درباره کارم مثبت است، اما دلم می خواهد به جای این که تحت تاثیر تعارفات قرار بگیرم، نقد کارم را از افراد حرفه ای که به قول معروف خاک صحنه را خورده اند بشنوم، چون به دنبال رشد در بازیگری هستم، نه این که فقط به به و چهچه از بازی ام برایم مهم باشد.
یعنی می خواهید نظرات واقعی را درباره بازی تان بشنوید؟
پارسا: بله. دقیقا. شاید برایتان جالب باشد، اما من از پیام های منفی که در پیجم می بینم بیشتر خوشحال می شوم تا پیام های مثبت، چون می بینم مخاطبم به لحن، نگاه و رفتارم در بازی بیشتر توجه کرده است.
عنقا: به نظرم این اتفاق خیلی خوبی است که یک دختر 19 ساله به جای این که درگیر تعارف شود به نقد توجه می کند!
پارسا: چون دلم می خواهد در بازیگری رشد کنم، برای همین می خواهم نگاهم حرفه ای باشد.
تصور می کردید در 19 سالگی چنین اتفاق بزرگی برایتان رقم بخورد و نقش اصلی یک سریال را بازی کنید؟
پارسا: من از 14 سالگی وارد این مسیر شدم، بنابراین چنین اتفاقی در ذهنم بعید نبود، اما نه این قدر زود! پارسال همین موقع مانتوی مدرسه تنم بود و امسال لباس بازیگری! بله. اتفاق بزرگی بود، ولی نه دور از تصوراتم!
مهراد: من از هفت سالگی وارد دنیای بازیگری شدم، اما بعد درگیر مدرسه شدم. شاید باورتان نشود اما من بازیگری را به اندازه پدر و مادرم دوست دارم! بنابراین برای رسیدن به این عشق تلاشم را همیشه کرده ام.
خانم پارسا خانواده شما بر خلاف آقای مهراد سینمایی نبودند، در ابتدا برای بازی تان مخالفت نداشتند؟
پارسا: من این مسیر را از 14 سالگی انتخاب کردم. ابتدا پدرم خیلی موافق نبود، ولی بعد از صحبت در اولین جلسه که همراهم بود با خیال راحت موافقت کرد و من بدون هیچ نگرانی کارم را شروع کردم. در واقع حضور افراد حرفه ای در این پروژه خیالش را راحت کرد.
آقای مهراد شما قبل از بازی چقدر از مشورت پدر و برادرتان استفاده کردید؟ گرچه هر فردی دیدگاه خودش را دارد، ولی می خواهم بدانم با آنها درباره کار صحبت کردید و این که چه نگاهی نسبت به نقشتان حامد داشته باشید؟
مهراد: نه، چون در آن دوره پدرم و برادرم نبودند و فقط از ذهنیت خودم و صحبت با آقایان عنقا و توفیقی برای ایفای نقش حامد استفاده کردم.
عنقا: (با خنده) اگر قرار بود به حرف آنها گوش کند ما مجبور بودیم بازیگرمان را تغییر بدهیم!
برخی معتقدند دیالوگ های این مجموعه تم دهه 60 را دارد. به عنوان مثال در سکانس شب شب ازدواج حامد و لیلا حاج علی خطاب به آنها می گوید امشب دعای هر دوی شما برآورده می شود، چون با ازدواج کردن نصف دیگر ایمانتان کامل شد.
عنقا: (با خنده) ما هم که دهه 80 ازدواج کردیم، چنین حرفی را شنیدیم! چنین دیالوگ هایی باید باشد، اگر هست که الهی شکر و اگر نیست باید دلمان به حال سیاست گذاری های فرهنگی بسوزد. نباید چنین دیالوگ هایی خاطره شود و ارتباطی هم به دهه 30، 40، 50، 60 و ... ندارد. این حرف به ریشه های خانوادگی مان برمی گردد که در بعضی خانواده ها پررنگ و در برخی دیگر کمرنگ یا حتی از بین رفته است. این روزها طلاق زیاد شده و باید بدانیم ازدواج برای بالا رفتن سلامت روان جامعه است. من بر خلاف شما این طور فکر نمی کنم که این دیالوگ ها برای دهه خاصی است.
از سوی دیگر ما در این سریال دور بودن از منیت شخصی را نشان می دهیم. در سکانسی لیلا خطاب به مادرش که ناراحت است دخترش در خانه پدرشوهرش زندگی کند، می گوید می خواهد این طور زندگی را تجربه کند تا مثل حاج علی و شریفه تا آخر عمرش به همسرش احترام بگذارد و در اینجا مادرش به او می گوید پس نه مثل من و پدرت و لیلا به خاطر حیا سکوت می کند و می گوید منظورش این نیست! اما مخاطب منظور لیلا را درک می کند. لیلا در این سکانس نشان می دهد برای زندگی مشترک باید منیت شخصی را کنار گذاشت. واقعیت این است که مقوله ازدواج مهم است و فقط این نیست که صفحه شناسنامه سیاه شود.
خانم پارسا نظر شما درباره این سکانس چیست، آیا لیلا به خاطر عشق این کار را می کند یا دلیل دیگری داشته است؟
پارسا: مهم ترین دلیل لیلا عشق است و این دوست داشتن به حدی غالب است که او می پذیرد. وقتی فردی یک نفر را خیلی دوست داشته باشد بدون شک فقط به خودش فکر نمی کند و به کلمه ما می اندیشد.
یعنی شما به عنوان یک جوان امروزی اگر چنین اتفاقی در زندگی واقعی تان بیفتد، مثل لیلای سریال پدر عمل می کنید؟
پارسا: اتفاقاً چندی پیش در برنامه ای دعوت شدم که مهمان برنامه خانمی بود مثل لیلای واقعی. به هر حال بستگی به خانواده و روحیات دو نفری دارد که می خواهند ازدواج کنند. به نظرم چیز عجیب و غریبی نیست، چون هیچ فضایی مثل خانواده گرم و امن نیست. گرچه تجربه ام در زندگی کمتر است، اما این را شنیده ام و خودم هم به آن اعتقاد دارم کسی که دنبال آرامش است و نه هیاهو، حتما در برخی جاها کوتاه می آید، چون هدف بزرگ تری برای خودش ترسیم کرده است.
یکی از سکانس های چالشی این مجموعه چادر سر کردن لیلا است و حامد وقتی در دانشگاه با این قضیه رو به رو می شود، خطاب به لیلا می گوید دلش می خواهد چادر انتخاب خودش باشد، نه این که چون می خواهد شبیه بقیه شود، چادر بپوشد. بازی در این سکانس مثل بودن در لبه پرتگاه بود. درباره حس تان به این سکانس بگویید؟
مهراد: در ابتدا قرار بود سریال پدر ماه رمضان پخش شود، به همین دلیل ما خیلی فشرده کار می کردیم و روزی 12 سکانس ضبط می شد. یادم می آید آن روز این صحنه به عنوان آخرین سکانس می خواست ضبط شود. متن تازه به دستمان رسیده بود و باید طی پنج دقیقه آن را می خواندیم و بعد بازی می کردیم. مغزم سفید بود و خیلی نگران بودم، چون دیالوگ مان شعاری بود. فقط به تنها چیزی که فکر کردم این بود که راحت دیالوگ هایم را بگویم. در چنین دیالوگ هایی نباید آکسون گذاشت و باید روان گفته شود و مسلما این خیلی سخت بود. بعد از پخش این سکانس نظر اهالی سینما را پرسیدم و خوشبختانه آن شب به من گفتند بهترین سکانس سریال در آن قسمت همین صحنه بود.
پارسا: من در آن صحنه برای اولین بار چادر پوشیدم و خیلی هم بلد نبودم که سر کنم، اما این خامی به من کمک کرد تا این صحنه را بازی کنم که برایم خیلی هم دوست داشتنی بود.
مهراد: آقای عنقا فقط یک تهیه کننده و نویسنده حرفه ای نیست، بلکه هنگام تدوین سریال هم، یک فیلمنامه جدید نوشت و برخی صحنه ها را حذف کرد. مثلا در ادامه این صحنه ما لیلا را در دانشگاه می بینیم که با چادر می چرخد، ولی آقای عنقا این صحنه را درآورد.
عنقا: شخصا این سکانس را خیلی دوست دارم و از تجاربم برای نگارش این صحنه استفاده کردم. من سال ها ژورنالیست بودم و مجموعه ای را مدیریت می کنم. به همین دلیل می دانم مخاطب تماشای چه لحظاتی را دوست دارد. اتفاقا بعد از هر قسمت مردم ویدئوهای مختلفی می فرستند و از میان 150 ویدئو، بالای 90 تای آن از صحنه ای بود که لیلا چادر سرش کرد. یا صحنه پریدن حامد از پنجره کاملا فکر شده بود و تعمدی این صحنه را گذاشتم. اتفاقا سینا خیلی نگران این صحنه بود، زیرا مخاطب شب اول و دوم با او حال کرده بود، اما شب سوم این اتفاق نیفتاده بود و در پیج او گفته بودند مگر خل هستی این کار را کردی! من به سینا گفتم که عجله نکند و اضطراب نداشته باشد، چون آغاز مسیر است و مطمئن باشد دوباره همان مخاطبان نظرشان عوض می شود و این اتفاق هم افتاد.
چرا برای انتخاب حاج علی و شریفه سراغ سلطانی و زنگنه رفتید که در سریال مادرانه نقش یک زوج شکست خورده را بازی کرده بودند. نگران نبودید که مردم نپذیرند؟
عنقا: نه، اصلا نگران نبودم و کاملا درباره انتخاب این دو عزیز و لیلا و حامد هم مطمئن بودم و می دانستم به لحاظ حسی به کاراکترهایشان غلبه خواهند کرد.
از بازی مسعود فروتن راضی بودید، چون مخاطب با دیدنش احساس می کند اجرا می کند تا بازی؟
عنقا: بله. بسیار راضی هستم و این خواسته من و بهرنگ از آقای فروتن بود، زیرا این کاراکتر قرار بود با کارهایی که انجام می دهد مخاطب را شگفت زده کند، بنابراین نیاز به چنین بازی ای داشتیم که به لحاظ لحن و بازی یک نوع فاصله گذاری دیده شود. این نوع بازی باعث می شد تا مخاطب حس دو رنگی را در این کاراکتر بیشتر ببیند. مسلما هر جنس بازی ای که شما در این سریال می بینید، فکر شده است. این اتفاق در تیتراژ هم افتاده است.
برایتان مثالی می زنم. در قلب یخی در چند قسمت اول شما فرخ نژاد را خیلی کوتاه می بینید، اما در تیتراژ اولین نفر است و همین برای مخاطب ایجاد تعلیق می کند. مگر می شود فرخ نژاد در حد یک هنرور نشان داده شود، من در ابتدا تعلیق را برای مخاطب ایجاد می کنم. در سریال پدر هم این کار را برای بیژن امکانیان انجام دادم، مگر می شود یک بازیگر گرانی مثل امکانیان فقط در چند صحنه حضور داشته باشد. مگر من دیوانه هستم این کار را انجام بدهم! شما در قسمت های بعدی با ابعاد این کاراکتر بیشتر آشنا می شوید.
در مجموع سریال پدر را در کارنامه هنری تان چطور می بینید و چه جایگاهی دارد؟
عنقا: من این کار را خیلی دوست دارم، به حدی که اگر با این کار بخواهم خداحافظی کنم، می گویم کارم را انجام داده ام. به عنوان تهیه کننده تلاش کردم آب در دل عوامل و بازیگران تکان نخورد و هر آنچه کارگردان از من خواست را مهیا کردم. با وجود آن که مشغله دولتی و غیردولتی دارم، اما بیست و چهار ساعت وقتم را برای این سریال گذاشتم و بی تفاوت نسبت به هیچ بخش کار نبودم، حتی هنگام تدوین مرتب بالای سر کار هستم. جزء به جزء حسم در این سریال است و عاشقانه بازیگران این سریال را دوست دارم، زیرا کاراکترهای حاج علی نام پدرم، شریفه نام مادرم و حامد نام خودم را یدک می کشند. همسرم در خانه یکی از طرفداران پر و پا قرص ریحانه پارسا است. همچنین از کار کردن با بهرنگ توفیقی منهای کارگردان بودنش که رفیق پا به پای من است لذت بردم و برایشان مرتب «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِی الْعَظِیم» می خوانم.
پارسا: من از این سریال درس های زیادی آموختم که یکی از درس ها، داشتن رفتار حرفه ای است. برای انتخاب کار بعدی ام عجله ندارم و ترجیح می دهم نقشی را انتخاب کنم که دو پله بالاتر بروم.
مهراد: مطمئن هستم تا آخر عمرم این حسی را که برای سریال پدر داشتم، تجربه نمی کنم، حتی اگر جایزه اسکار و سیمرغ هم بگیرم، حسم مثل این سریال نخواهد بود. به قول پدربزرگم آنچه از دل برآید بر دل نشیند. همه عوامل در این سریال حرفه ای بودند و من در این شش ماه آرامش داشتم و هرگز خسته نشدم.
از کودکی تا به امروز سر کارهای مختلف بودم، اما همیشه یکی با یکی دیگر قهر بوده یا داستانی وجود داشته، اما فضای سریال پدر مملو از آرامش و دلگرمی بود. انگار که به یک سفر رویایی شش ماهه رفته بودم.