چشم بادومی، وقتی فضای مجازی نسل‌ها را به هم نزدیک می‌کند
در دل نوجوانی که دنیایش با گوشی و اینترنت گره‌خورده، گاهی یک لبخند پدربزرگ می‌تواند مرز بین خیال و واقعیت را پر کند.
اصفهان امروز_شهرزاد فلاح: در دل نوجوانی که دنیایش با گوشی و اینترنت گره‌خورده، گاهی یک لبخند پدربزرگ می‌تواند مرز بین خیال و واقعیت را پر کند.
فیلم سینمایی «چشم بادومی» به کارگردانی ابراهیم امینی و نویسندگی علی‌محمد حسام فر، داستان مائده را روایت می‌کند؛ دختری که شیفتگی شدیدش به یک گروه موسیقی کره‌ای، او را در دنیای خیالی خود غرق کرده و ارتباطش با خانواده و دنیای واقعی به خطر افتاده است. تنها امید بازگرداندن او، پدربزرگ مهربانش با بازی مهدی هاشمی است، کسی که تلاش می‌کند با صبر و درک، پلی میان نسل‌ها بسازد.
نشست خبری فیلم چشم بادومی شامگاه سه‌شنبه ۱۵ مهر با حضور عوامل فیلم خبرنگاران نوجوان و اصحاب رسانه در سالن گیشه سینما ساحل برگزار شد و بازیگران نوجوان و بزرگسال درباره تجربه خود و معنای این داستان گفتند.
حسام فر (نویسنده) در مورد پیام اصلی فیلم گفت: نقد ما به اینترنت نیست، نقد به نحوه مواجهه ما با آن است. این فیلم می‌خواهد نشان دهد که گفتگو و آگاهی می‌تواند جایگزین قضاوت و منع شود. نوجوان امروز دنیای خودش را دارد و ما باید تلاش کنیم آن را بفهمیم.
مهدی هاشمی از دشواری‌های فیلمبرداری در کوهستان و تجربه نقش پدربزرگ گفت و افزود: نسل امروز متفاوت است، اما وقتی تلاش می‌کنیم بفهمیمشان، می‌توانیم ارتباطی واقعی برقرار کنیم. دیدن شیفتگی مائده به یک خواننده کره‌ای در ابتدا برایم عجیب بود، اما حالا کاملاً قابل‌درک است.
ستایش دهقان بازیگر نوجوان در نقش (مائده) تأکید کرد:
من خودم از فضای کی پاپ دور بودم، اما سعی کردم با نوجوانانی که طرف‌دار این گروه‌ها هستند تعامل کنم تا دنیای مائده را بفهمم. او تنها نیست؛ او دنبال معناست و گاهی خیال جای واقعیت را می‌گیرد.
ماهور صادق علی درباره نقش خود گفت:
نقشم پسر کم‌حرفی بود که احساساتش را پنهان می‌کند. بسیاری از ویژگی‌های این شخصیت را در خودم دیدم و همین باعث شد ارتباط با ستایش طبیعی‌تر شود.
چشم بادومی بیش از یک فیلم نوجوانانه است؛ دعوتی به درک متقابل بین نسل‌ها.
حسام‌فرمی‌گوید:
فضای مجازی نه دشمن است و نه نجات‌دهنده؛ واقعیتی است که باید با آگاهی با آن روبه‌رو شد. گوش‌دادن و مهربانی، کلید حل شکاف میان والدین و فرزندان است.
عوامل فیلم همچنین درباره چالش‌های انتخاب بازیگران نوجوان، تمرین‌های طولانی و آماده‌سازی صحنه‌های پیچیده گفتند. تجربه واقعی بازیگران، پشت‌صحنه صمیمی و تعامل نزدیکشان، فضایی خلق کرده که مخاطب را فراتر از روایت داستانی به درک زندگی امروز نوجوانان دعوت می‌کند.
فیلم جادوی عروسک ها
وقتی خیال جان می‌گیرد؛ روایت دوستی و ایمان در «جادوی عروسک‌ها»
درادامه نشست فیلم «جادوی عروسک‌ها» در حاشیه جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان با حضور کارگردان، نویسنده، جلوه‌پرداز و بازیگران نوجوان برگزار شد. در این نشست، عوامل از روند تولید، سختی‌های فنی و اهمیت بازنمایی دنیای تخیل در سینمای کودک سخن گفتند.
در ابتدای نشست، سعید عباسی کارگردان فیلم «جادوی عروسک‌ها» با اشاره به دغدغه شخصی‌اش برای تولید آثار کودک‌ونوجوان گفت:
ایده فیلم از دل گفت‌وگوهایی با دخترانم شکل گرفت. همیشه دلم می‌خواست اثری بسازم که تخیل را جدی بگیرد و درعین‌حال پیام انسانی داشته باشد. کودکان بیش از هر زمان دیگری نیاز به رؤیا دارند.
او افزود: در این فیلم سعی کردیم از جلوه‌های ویژه به‌عنوان ابزاری برای جان‌دادن به احساس و تخیل استفاده کنیم، نه صرفاً برای نمایش تکنیک.
محبوبه عرب قنبری نویسنده اثر درباره فیلمنامه توضیح داد:
داستان از احساس تنهایی یک کودک آغاز می‌شود؛ کودکی که آرزو می‌کند عروسکش زنده شود. این جادو استعاره‌ای است از امید و ایمان در دل انسان. تلاش کردم قصه‌ای بنویسم که هم کودک و هم والدین را درگیر کند.
او تأکید کرد که در طول نگارش، سعی داشته تخیل را با مفاهیم اخلاقی و خانوادگی ترکیب کند تا فیلم در عین سرگرمی، لایه‌ای تربیتی نیز داشته باشد.
امیر بیور جلوه‌پرداز فیلم نیز با اشاره به جنبه‌های فنی کارگفت:
بیش از ۸۰ درصد از صحنه‌های فیلم با ترکیب واقعی و دیجیتال ساخته شده است. هدف ما نمایش جلوه‌های بصری نبود، بلکه می‌خواستیم فضای خیال‌انگیز داستان برای کودکان باورپذیر شود.
در بخش پایانی نشست، دو بازیگر نوجوان فیلم، مهبد بیور و مهنا پیراسته، از تجربه بازی در این پروژه گفتند.
مهبد که نقش اصلی فیلم را ایفا کرده، بیان کرد: نقشم باعث شد بیشتر به دنیای بچه‌ها فکر کنم. با اینکه بعضی صحنه‌ها سخت بود، ولی حس همراهی با عروسک‌ها خیلی جذاب بود.
مهنا پیراسته نیز گفت:
تجربه کار در این فیلم برایم خاص بود؛ چون یاد گرفتم با احساسات واقعی خودم بازی کنم، حتی در صحنه‌هایی که همه چیز خیالی بود.