سرمایه فرهنگی به نام مادران شهدا

 

 

مادر پسران! کدام پسرها؟ پسرانی که مردان همیشه تاریخ شدند. مردانی که کربلا را ساختند. مردانی که رنگ و بوی کربلا را تغییر دادند. و البته گل سر سبد این پسران، ابوالفضل العباس (ع)، شهیدبزرگواری است که فردای قیامت همه شهدا به مقام او غبطه می خورند. ام البنین، افتخار مادری چنین فرزندانی را دارد. ام البنین با ورودش به خانه علی (ع)، ادب و احترامی را به جا آورد که نتیجه آن باید هم جز  ادب و احترام فرزندانش در کربلا و نسبت به امام حسین (ع)، نمی­ تواند باشد. مادران شهدای دوران ما نیز گام در مسیری نهادند که ام البنین آغاز کرده است. مسیری که به حسین (ع) و مادرش زهرای مرضیه(س) ختم می ­شود. اگر چه نام حضرت ابوالفضل(ع) بر مکان­های مختلف همچون مساجد، هیئت­ ها و مراکز درمانی در شهر دیده می­ شود ولی می ­توان نام ام البنین را نیز در این مراکز دید. یکی از همین مراکز، درمانگاه شبانه روزی حضرت ام البنین واقع در خیابان مصلی است. شام تاسوعا و شب عاشورا، برای معاینه و درمان پسرم به این مرکز مراجعه کردم. در وقت مراجعه یاد نوحه ام البنین در سفر اربعین سال گذشته افتادم. بسیار حماسی بود. تصویر این یادداشت مربوط به ساعت 22 و 49 دقیقه روز دوشنبه 25 تیرماه 1403 است و مربوط به روبروی مرکز خیریه ام البنین است. اینجا، حسینیه حضرت ام البنین همه چیز بوی ادب می­دهد. الان شبانه روزی، سوگواری برپاست. مردان و زنان و درختران و پسران همه در آن شرکت دارند. و همه یاد می­ کنند از مردان کربلا، از پسران ادب و غیرت و وفا! و جابجای شهر پر است از نام پسرانی که دنباله آن راه را رفته اند. کوچه ها، خیابان ­ها و گذرهایی که نام شهدا را به خود اختصاص دادند. لازم می­ دانم که پیشنهاد کنم باید در راستای این نامگذاری، مکان­ هایی هم به نام مادران شهدا به خصوص مادران شاخص شهدا مزین شود. مادران شهدا، سرمایه فرهنگی این کشور هستند. سرمایه ای که در زنده نگاه داشتن آنها، همه ما وظیفه داریم.