خانه دوست همین جاست

رویداد اخیر در اصفهان که برای نخستین بار 100 توراپراتور، اینفلوئنسر و خبرنگار از سراسر جهان را گرد هم آورد، نقطه عطفی برای گردشگری این شهر به شمار می‌آید. ابتکار اتاق بازرگانی اصفهان نشان داد که می‌توان به توان بخش خصوصی اعتماد کرد، کار را به آنها سپرد و منتظر نتایج مثبت بود.

تورگردان‌های خارجی طی چند روز اقامت در اصفهان از میراث فرهنگی، آثار باستانی، صنایع دستی، هتل‌ها و زیرساخت‌های گردشگری بازدید کردند. در چهارباغ قدم زدند، شکوه عالی‌قاپو و میدان نقش‌جهان را به نظاره نشستند، تاریخ را در ستون‌های پابرجای چهلستون و سی‌وسه پل مرور کردند و در محله‌های جلفا با مهمان‌نوازی مردم این دیار آشنا شدند.

تنها حسرتی که در صحبت‌هایشان مشهود بود، جاری نبودن زاینده‌رود بود. اما همین فرصت چند روزه که نصیب‌شان شده بود را غنیمت شمردند و از لحظه لحظه در اصفهان بودن لذت بردند.برخی این نقد را داشتند که زمستان فصل مناسبی برای گردشگری اصفهان نیست و بهتر بود این رویداد در زمانی برگزار می‌شد که زاینده‌رود جریان داشت. اما توراپراتورهایی که تجربه سفر به اصفهان را داشتند، اذعان می‌کردند که این شهر در زمستان هم زیباست. اصفهان با تنوع آب و هوایی منحصربه‌فردش این ظرفیت را دارد که در نیم‌روز، مسافران را از مناطق سرد و برفی به کویر گرم برساند.نباید گردشگری اصفهان را تنها به زاینده‌رود  و یک فصل محدود کرد. اگر منتظر جاری شدن آب در رودخانه بمانیم و سپس به فکر سرمایه‌گذاری در این بخش بیفتیم، تنها زمان را از دست داده‌ایم.

رکود گردشگری به معنای آسیب‌پذیری اقتصاد شهری و تهدید میراث فرهنگی است. در حالی که گردشگری می‌تواند بدون ایجاد آلودگی، اقتصاد شهر را رونق دهد و به حفظ و احیای آثار تاریخی کمک کند.آن‌گاه که گردشگر به اصفهان بیاید و در چهارباغ قدم بزند، صدای تاریخ را از دل کاشی‌های میدان نقش جهان بشنود و با مردمی که در کوچه‌های جلفا و بافت تاریخی شهر به رسم دوستی لبخند می‌زنند هم‌کلام شود، با تمام وجود درخواهد یافت که «خانه دوست همین جاست». دل به این دیار می‌بندد و هر سال آرزوی دیدار دوباره آن را خواهد داشت.

این همان حسی است که گردشگران خارجی را مسحور این شهر می‌کند و آنان را به سفیرانی برای معرفی زیبایی‌های نصف جهان تبدیل خواهد کرد.اگر گردشگر بیاید، بازار اصفهان رونق می‌گیرد، مدیران شهری و استانی به توسعه زیرساخت‌ها و خطوط هوایی فکر می‌کنند، هتل‌های مدرن ساخته می‌شود و رستوران‌ها منوی متنوع‌تری ارائه می‌دهند. بوم‌گردی‌ها در روستاها و شهرهای کوچک جان دوباره می‌گیرند و اقتصاد شهر بدون اتکا به صنایع آب‌بر، شکوفا می‌شود. 

حتی ممکن است این رونق گردشگری منجر به تصمیمات درست‌تری در سطح کلان برای مدیریت حوضه آبریز زاینده‌رود شود و به احیای این رودخانه و تالاب گاوخونی بینجامد و بخشی از چالش‌های امروز اصفهان را برطرف کند. این رویداد نشان داد که اصفهان پتانسیل تبدیل شدن به یک مقصد جهانی را دارد. اگر رسانه‌ها نگاه مثبتی به این حرکت داشته باشند و این رویدادها تداوم پیدا کند، شاید روزی اصفهان به جای 500 هزار گردشگر خارجی در سال، همانند پاریس میزبان میلیون‌ها توریست از سراسر جهان باشد و این شدنی است.