سبز سبزی که جوانه نمی‌زند

بهترین جایگاهی که برای ذوب‌آهن در لیگ 22 که قابل به نظر می‌رسد ، رتبه هفتمی است؛ البته با چند پیش شرط. این که گاندوها سه بازی باقی‌مانده با برد به پایان برسانند و فولاد خوزستان و آلومینیوم اراک در بازی‌های پیش رو امتیاز از دست دهند. در حال حاضر ذوبی با تیم بالای سر خود یعنی چهار امتیاز فاصله‌دارند و از فولاد هم هفت امتیاز عقب هستند. به عبارت بهتر حداکثر سقف امتیازی که ممکن است سبزقباها به آن دست پیدا کنند عدد امتیازی 40 است. نکته جالب این که گاندوهای اصفهانی همین هفته جاری با فولاد خوزستان بازی دارند و برای رسیدن به چنین هدف بزرگی باید تیم اهوازی را از پیش رو بردارند. نفت آبادان و هوادار هم دو حریف دیگر ذوب‌آهن تا پایان فصل به شمار می‌روند. نکته جالب این که شاگردان مهدی تارتار فصل گذشته در پایان هفته بیست و هفتم با کسب 33 امتیاز جایگاه دهمی جدول را در اختیار داشتند. به عبارت بهتر سبزپوشان اصفهانی هرچند فصل گذشته در همین هفته 27 دو امتیاز بیشتر اندوخته داشتند اما یک رتبه پایین‌تر از فصل جاری قرارگرفته بودند. آن‌ها در سه هفته پایانی از 9 امتیاز موجود تنها چهار امتیاز کاسب شدند و با عدد امتیازی 37 رتبه هفتمی را کسب کردند. یک برد ، یک تساوی و یک شکست حاصل تلاش گاندوها در سه هفته پایانی لیگ 22 بود. بر این اساس تکرار چنین نتایجی در لیگ فصل جاری بعید است رتبه نهمی فصل جاری ذوبی را تغییر دهد. از سوی دیگر هوادار 30 امتیازی و پیکان 27 امتیازی رقیبان بالقوه‌ای برای پس زدن تیم اصفهانی و گرفتن جایگاه این تیم به شمار می‌روند. این در حالی است که فصل گذشته سبزپوشان اصفهانی حتی با کسب 4 امتیاز هم توانستند از رتبه دهمی تا هفتمی خودشان را بالا بکشند؛ اما داستان فصل جاری و رقابت فشرده تیم ها در میانه‌های جدول حکایت دیگری است. تیم‌هایی که به دنبال پایانی خوش بوده و هرچند شانسی برای کسب سهمیه آسیایی ندارند اما رتبه جدولی برایشان اهمیت دارد. تیم‌هایی با بودجه‌ای متوسط که قابلیت‌های آن‌ها را به رخ کشیده و نامشان را بیشتر مطرح می‌کند. به‌طور مثال آلومینیوم اراک فصل جاری یکی از شگفتی سازان لیگ بوده و بااینکه تنها دو فصل سابقه حضور در لیگ برتر را دارد اما در همین بازه زمانی کوتاه اسم‌ورسمی پیداکرده است. البته سابقه تیمی چون ذوب‌آهن با رقیبانی که در میانه‌های جدول با آن‌ها رقابت می‌کند کاملا متفاوت است. تیمی با قدمتی بیش از نیم‌قرن که سال 2010 حتی تا فینال لیگ قهرمانان آسیا هم پیش رفت و افتخاری ماندگار را برای خودش رقم زد.بر این اساس انتظارها از ذوب‌آهن با توجه به کارنامه پرباری دارد چندان بیهوده نیست. رتبه‌هایی چون هفتمی و یا نهمی جایگاهی در خوری برای باشگاه باریشه‌های قطور به‌حساب نمی‌آید و قابل‌اتکا به نظر نمی‌رسد. تیمی چون ذوب‌آهن باید حداقل انتظار را کسب سهمیه آسیایی تعریف کند و با این هدف پای به مسابقات بگذارد. هدف‌هایی چون رتبه میانه جدول برای ذوب‌آهن کم خواهی و کوتاه‌اندیشی تلقی می‌شود و آن سابقه خاطره‌انگیز را هم خدشه‌دار می‌کند. این که تیمی در دوره زمانی تقریبا 10 ساله از فینال آسیایی به رتبه در میانه جدول لیگ برتر سقوط کند قابل آسیب‌شناسی است. به‌طورقطع کاهش بودجه باشگاه و بحران‌های مدیریتی پیش‌آمده نقش اساسی در نزول تدریجی را بازی کرده است. روندی که حتی دو فصل کار ذوب‌آهن را به اماواگرهایی همچون سقوط به لیگ دسته یک هم کشاند. با این شرایط مسئولان باشگاه در تعریف اهدافشان به حداقل‌ها رضایت دادند و ماندن در لیگ برتر به‌عنوان هدف نهایی تعریف شد. البته در گفتگوها صحبت از کسب سهمیه آسیایی و حتی قرار گرفتن در میان مدعیان قهرمانی هم به میان آمد اما شکل تیم بستن و مربیانی که به کار گرفته می‌شدند چیز دیگری نشان می‌داد. حتی کشاندن پای امیر قلعه‌نویی بروی نیمکت ذوب‌آهن هم نتوانست چاره‌ساز دردهای ذوب‌آهن شود چراکه پرافتخارترین مربی لیگ هم نتوانست همراه با گاندوها به رتبه‌ای بهتر از ششمی برسد. در دو فصل اخیر هم ذوبی‌ها با سکان‌داری مهدی تارتار به دنبال تحولی اساسی بوده و شاید فکر می‌کردند این مربی نوگرا بتواند با بودجه‌ای محدود این ماموریت دشوار را به سرانجام برساند اما در عمل مشخص شد که چنین اتفاقی ناممکن است. ذوب‌آهن به چند ستاره تاثیرگذار و خلاق نیاز دارد و با بازیکنان معمولی نمی‌تواند به جنگ تیم‌های پرستاره رفت. البته شاید باشگاهی چون مس رفسنجان تا حدودی خلاف عرف عمل کرده باشد اما این تیم جاه‌طلب هم ستاره‌هایی همچون گادوین منشا، لوسیانو پریرا، حامد لک، فرشید باقری و مهدی ترکمان را در اختیار دارد که حتی سابقه پوشیدن پیراهن تیم‌هایی چون پرسپولیس و استقلال در کارنامه‌شان دیده می‌شود. به‌هرحال ذوب‌آهن لیگ 22 هم تفاوت چندانی با تیم فصل پیش نداشته و تکرار در تکراری بیش نیست.