شهربانو منصوریان: همیشه دلم می‌خواهد اول باشم
ملی‌پوش اصفهانی تیم ملی ووشوی بانوان گفت: وقتی پرچم کشورمان بالاتر از پرچم کشورهای دیگر به اهتزاز درمی‌آید و سرود ملی در سالن نواخته می‌شود، غرور خاصی به آدم دست می‌دهد که گفتنی نیست.
ملی‌پوش اصفهانی تیم ملی ووشوی بانوان گفت: وقتی پرچم کشورمان بالاتر از پرچم کشورهای دیگر به اهتزاز درمی‌آید و سرود ملی در سالن نواخته می‌شود، غرور خاصی به آدم دست می‌دهد که گفتنی نیست.
به گزارش ایمنا، شهربانو منصوریان ووشو کار سمیرمی تیم ملی ایران اواخر مهر ماه امسال در مسابقات جهانی به میزبانی چین شرکت کرد و باز هم اول دنیا شد، وقتی او در وزن منهای ۶۵ کیلوگرم مقابل حریفان سرسخت خود قرار گرفت قدرت واقعی‌اش را نشان داد تا برای چندمین بار افتخار یک ملت و سرزمین شود؛ پیروزی که تسلی بخش وجودش بود تا اشک‌های جاکارتا از یاد برود.
شهربانو منصوریان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص مسابقات جهانی چین و موفقیتش اظهار کرد: در مسابقات جهانی نفرات برتر دنیا شرکت می‌کنند، به نوعی بازیکنان گلچین می‌شوند و در حقیقت ووشوکارانی که در رقابت‌های جهانی سال‌های قبل مدال گرفتند دوباره دعوت می‌شوند تا در این مسابقات حضور پیدا می‌کنند و سطح رقابت‌ها بالا است.
وی افزود: از نظر سخت بودن مسابقات، جهانی و آسیایی فرقی با هم ندارند چراکه رقبای آسیایی‌مان مانند ویتنام و چین در جهانی هم شرکت می‌کنند و فقط گاهی ممکن است شانسمان بالا باشد و با یک حریف اروپایی روبه‌رو شویم.
ملی‌پوش تیم ملی ووشوی بانوان خاطر نشان کرد: در مرحله مقدماتی موفق شدم حریفانی از ویتنام و فیلیپین را از پیش رو بردارم و در مراحل بعد با پیروزی مقابل رقبایی از هند و ازبکستان به قهرمانی رسیدم؛ در نهایت هم نتایج اینگونه رقم خورد که من اول شدم، هند به مقام دوم رسید و ازبکستان بر سکوی سوم ایستاد.
وی اضافه کرد: من و خواهرم الهه در بازی‌های آسیایی جاکارتا به مدال نقره دست یافتیم و در مسابقات جهانی هر دو به مدال طلا رسیدیم، خیلی خوشحالیم که خدا کمکمان کرد و با دعای خیر مردم توانستیم نتیجه جاکارتا را جبران کنیم و مدال طلا را به دست بیاوریم.
منصوریان ادامه داد: همه حریفانی که من با آن‌ها مبارزه کردم خوب و قوی بودند، نمی‌توان گفت کدام حریف آسان یا سخت بود، ولی همگی قوی کار کردند ضمن اینکه حریفان هند و ازبکستان از ووشو کارانی بودند که در مسابقات جهانی سال گذشته به مدال رسیدند و سرسخت و قدرتمند ظاهر شدند.
وی تاکید کرد: حس خیلی خوبی است وقتی پرچم کشورمان بالاتر از پرچم کشورهای دیگر به اهتزاز درمی‌آید و سرود ملی در سالن نواخته می‌شود، غرور خاصی به آدم دست می‌دهد که گفتنی نیست، حس خیلی خاصی دارد که باید انسان در آن شرایط قرار بگیرد تا بتواند آن لحظه را درک و احساسش کند.
ملی‌پوش تیم ملی ووشوی بانوان به مدال نقره‌ای که در بازی‌های آسیایی جاکارتا کسب کرد اشاره و تصریح کرد: کسب مدال نقره برای من سخت بود، شاید هر کس دیگری که باشد برایش فرقی نکند اما من خیلی ناراحت شدم چون همیشه دلم می‌خواهد اول باشم و این باور را دارم که سکوی اول به من تعلق دارد. به عنوان مثال در این مسابقات کسی بود که به مقام سوم رسید و خیلی ابراز خوشحالی می‌کرد اما من این‌طور نیستم و وقتی در بازی‌های آسیایی دوم شده بودم می‌گفتم ای کاش دوم هم نشده بودم و بیشتر نظرم این بود که روی سکوی اولی بمانم چرا که می‌توانستم آن را تصاحب کنم اما نشد و در واقع اشتباهات خودم باعث شد مدال را واگذار کنم.
این بانوی ووشوکار سمیرمی ۱۶ سال است سابقه عضویت در تیم ملی را دارد و لحظه‌های طلایی را در زمان حضور تجربه کرده، سکوی نخست و مدال طلا همان حس خوشایندی است که برای عرصه‌های بزرگ مصممش می‌کند و لبخند را به او هدیه می‌دهد.
نتیجه‌ای که در بازی‌های آسیایی جاکارتا به دست آورد برایش یک تجربه شد، تجربه‌ای که نه تلخ و نه شیرین بود، بلکه پر از پند بود و اراده شهربانو را برای مقام اولی در مسابقات جهانی چین دوچندان کرد؛ گردن‌آویز نقره تنها یک نشان نبود و درس بزرگی بود که بانوی ووشوکار سمیرم از آن بسیار آموخت.
ویترین افتخاراتش طلایی‌رنگ است و یک نقره در آن بین چشم‌نوازی می‌کند؛ ۲ مدال طلای آسیایی، ۳ مدال طلای جام جهانی، ۴ طلای جهانی و یک نقره بازی‌های آسیایی حاصل سال‌ها تلاش او است.